Η Βίκυ Βολιώτη δεν μοιάζει με τους άλλους. Εχει ένα δικό της στίγμα και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός.
Σαν ένας συνδυασμός αυστηρότητας και διαρκούς νεανικής γοητείας -ένα κράμα Γερμανίας και Ελλάδας, όπως η καταγωγή της. Μοιρασμένη ανάμεσα στη δουλειά και τη ζωή της, βλέπει την κόρη της να μεγαλώνει και προβληματίζεται για παθογένειες που χαρακτηρίζουν, λιγότερο ή περισσότερο τις οικογένειες.
«Ημουν χαρούμενο παιδί. Εχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και από τη Γερμανία όπου γεννήθηκα και μετά από την Ελλάδα -ήρθα στα πέντε μου. Η μητέρα μου ήταν Γερμανίδα, αλλά γρήγορα ενσωματώθηκε στο ελληνικό στοιχείο. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και όσα την γοήτευαν από νέα, τα έκανε δικά της. Εγινε σε πολλά μια μαμά Ελληνίδα. Με τον πατέρα μου γνωρίστηκε στη Γερμανία όταν εκείνος είχε πάει για σπουδές.
Εχω πολλές μνήμες από τότε. Ενδιαμέσως διατήρησα τις επαφές με τους συγγενείς μου, οπότε οι μνήμες ανανεώνονταν και φρεσκάρονταν. Θυμάμαι το σπίτι που μέναμε, τις συνήθειες, το νηπιαγωγείο.