Ο κινηματογραφιστής Γιάννης Οικονομίδης με την πρώτη του θεατρική παράσταση «Στέλλα Κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο, που επαναλαμβάνεται φέτος λόγω επιτυχίας, σόκαρε: Ισως γιατί μας έδειξε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
«Δεν ανήκω στις περιπτώσεις εκείνων που από δέκα χρόνων τράβαγε με μια κάμερα. Τυχαία έγινα. Σπούδαζα στη Νομική, ήμουν 20-21 και ήθελα να παρατήσω τη σχολή. Μια μέρα ήμουν σε ένα τρόλεϊ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και βλέπω απέναντι μια Σχολή Κινηματογράφου. Με εξέπληξε. Είχα έρθει από την Κύπρο, είχα κάνει στρατό.... Είχα βέβαια τη σπίθα από πριν να πάω στη Σχολή Καλών Τεχνών για ζωγραφική. Την άλλη μέρα γράφτηκα στη σχολή κινηματογράφου. Εγινε βέβαια ένας μικρός χαμός με την οικογένεια, από το σπίτι. Αλλά αυτό μου έδωσε και ένα έναυσμα να μην αποτύχω. Επρεπε να γυρίσω πίσω νικητής. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Η οικογένειά μου μένει στην Κύπρο κι εγώ τα τελευταία χρόνια πηγαινοέρχομαι. Ημουν επτά χρόνων στην εισβολή. Εχω εικόνες και αναμνήσεις, κυρίως από το πραξικόπημα, την προσφυγιά. Ημουν στη Λεμεσό, στον νότο. Εχω άμεσες εικόνες. Θυμάμαι τις περιπολίες, τις εχθροπραξίες. Η δουλειά του πατέρα μου ήταν κοντά στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό. Είναι οδοντίατρος και πολύ καλός ζωγράφος. Θυμάμαι πολλά...
Υποθέτω ότι βαθιά μέσα μου, ίσως να είναι αυτό που με έχει επηρεάσει και σε σχέση με τον ζόφο των ταινιών μου. Αυτό το μεγάλο τραύμα. Η απώλεια η μεγάλη -γιατί στην προσωπική μου ζωή δεν έχω βιώσει ούτε αγριάδες ούτε απώλειες. Ισως εκεί να βρίσκεται η ρίζα, σ΄αυτό το άγχος... Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Παρατηρητής είμαι. Ισως η σκοτεινιά να προέρχεται από όλο αυτό που έζησα».