Μπορεί σιγά σιγά να αφήνουμε πίσω το καλοκαίρι, δεν θα αφήσουμε όμως εύκολα πίσω τα κιλά που πήραμε.
Για να τιμήσω αυτά τα τρία νέα κιλά που είδα στη ζυγαριά -και για τα οποία παρεμπιπτόντως καθόλου δεν μου καίγεται καρφί- θα σας δώσω μια συνταγή από το πιο νόστιμο πιάτο που έφαγα και ξαναέφαγα αυτό το καλοκαίρι.
Εισαγωγή: Οι φετινές διακοπές με βρήκαν στο Ιόνιο και συγκεκριμένα στην Κεφαλλονιά. Πανέμορφη, καταπράσινη, με αέρα ιταλικό (και ραδιοφωνικούς σταθμούς επίσης), με μια αρχοντιά και μια εξωστρέφεια που συναντάς σε αυτά τα υπέροχα μέρη της δυτικής Ελλάδας.
Το στοίχημα ήταν διπλό κάθε μέρα. Πού θα πάμε ώστε να βρούμε την πιο ωραία παραλία και πού θα πάμε να φάμε παραδοσιακά αλλά όχι τουριστικά -καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Και αυτό το στοίχημα το κέρδισα καθεμία από τις 7 ημέρες που έμεινα. Σε κάποιο άλλο ποστ θα σας απαριθμήσω τις μαγευτικές παραλίες του νησιού. Τώρα όμως θα σας πω για το παραδοσιακό πιάτο, που -δεν περνούσε από το μυαλό μου πόσο- ήταν κολασμένα νόστιμο.