10+1 ταινίες που αγαπήσαμε το 2017  | 0 bovary.gr
10+1 ταινίες που αγαπήσαμε το 2017 | 0 bovary.gr
31|12|2017 17:29
SHARE
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

10+1 ταινίες που αγαπήσαμε το 2017


Χρονιά πολλών εκπλήξεων στα μεγάλα φεστιβάλ  και ανατροπών στα βραβεία και μια πληθώρα ταινιών από για οποίες διαλέξαμε  όσες μας συγκίνησαν. Αν δεν τις προλάβατε, αναζητήστε τις!

1) «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου

 Μετά από τον «Αστακό», ο διακεκριμένος Έλληνας σκηνοθέτης εμπνέεται από την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη και μαζί με τον σταθερό του συνεργάτη Ευθύμη Φιλίππου, υπογράφει μια σκοτεινή υπαρξιακή αλληγορία, για την οποία απέσπασε στις Κάννες το Βραβείο Σεναρίου.

Οι δύο Έλληνες δημιουργοί επιστρέφουν σε ένα κλειστοφοβικό οικογενειακό περιβάλλον, πιο σκληροπυρηνικό από αυτό του «Κυνόδοντα», και επικαλούνται τον αρχαίο μύθο της Ιφιγένειας, αναζητώντας τελικά το νόημα της θυσίας.

2) «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν: Ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά φιλμ των τελευταίων χρόνων, που πραγματεύεται μια σημαντική σελίδα του Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από την αριστοτεχνική κινηματογράφηση του Νόλαν. 

Με ένα από τα πιο όμορφα soundtrack που έχουμε ακούσει και μια πλειάδα εξαιρετικών Βρετανών ηθοποιών, η Δουνκέρκη κατέκτησε κοινό και κριτικούς και είναι σίγουρο ότι θα μείνει στην ιστορία.

3) Paterson του Τζιμ Τζάρμους: Η ιστορία του Πάτερσον αποκαλύπτει την ομορφιά και την ποίηση μέσα στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας.

Ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου αποκαθηλώνει τους μύθους και φτιάχνει έναν από τους αξιαγάπητους ήρωες που έχετε δει στη μεγάλη οθόνη και εξυμνεί όσα τα «ασήμαντα» που δίνουν νόημα στη ζωή μας.

4) Πάση θυσία του Ντέιβιντ Μακένζι

Η αλήθεια πίσω από τα παιχνίδια των τραπεζών και η απόλυτη συντριβή του αμερικανικού ονείρου σε μια καθηλωτική ιστορία εκδίκησης, με έναν συγκλονιστικό Τζεφ Μπρίτζες, που έχασε στο παραπέντε το  Όσκαρ από τον Mahershala Ali από το «Moonlight», που έγινε ο πρώτος μουσουλμάνος ηθοποιός  ο οποίος κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο.

5) 120 χτύποι το λεπτό του Ρόμπιν Καμπίγιο

Μπορεί να έχασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, έκανε όμως τον Πέδρο Αλμοδόβαρ να δακρύσει και έμεινε στην καρδιά μας.  

Ο έρωτας και ο θάνατος συναντιούνται σε μια καθηλωτική ταινία που  ενώνει το συλλογικό και το προσωπικό μέσα από μια πραγματική ιστορία δυο ανθρώπων που πάσχουν από AIDS  αλλά αγωνίζονται μέχρι τέλους για τη ζωή.

6)  Η Ψυχή και το Σώμα της Ίλντικο Ενιέντι

 Η Ουγγαρέζα δημιουργός επιστρέφει μετά από δεκαοχτώ χρόνια απουσίας με ένα αλλόκοτο ρομαντικό δράμα, που καταστρατηγεί όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα, αποσπώντας  ην Χρυσή Άρκτο αλλά και το Βραβείο των Κριτικών στο 67ο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Δυο παράδοξοι χαρακτήρες παλεύουν με τα φαντάσματα και τους εφιάλτες του, προκειμένου να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα και ενώ τους είναι δύσκολο να εξωτερικεύσουν όσα αισθάνονται, κάθε βράδυ συναντιούνται στα όνειρά τους.

 

 

7) Blade Runner 2049 του Ντενί Βιλνέβ

Βαθιά προφητικό, εικαστικά άρτιο και γεμάτο ανατροπές, το δεύτερο μέρος του θρυλικού Blade runner συνδυάζει to το sci-fi, με την νέο -νουάρ ατμόσφαιρα και τα υπαρξιακά ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης και δημιουργεί τον δικό του θρύλο, αποδεικνύοντας την σκηνοθετική μαεστρία του Βιλνέβ.

8)  Νερούδα του Πάμπλο Λαρέν

 Μετά την βιογραφία της Τζάκι Κένεντι, ο Χιλιανός δημιουργός τιμάει τον νομπελίστα συμπατριώτη του με μια βιογραφία που αναμειγνύει την πραγματικότητα με τη φαντασία, όπως ακριβώς έκανε και ο Νερούδα, χωρίς καμία προσπάθεια αγιοποίησης.

9) Χωρίς αγάπη του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ

Μια σκληρή αποτύπωση του σύγχρονου κόσμου που έχει εξοστρακίσει το συναίσθημα κι ένα βιτριολικό σχόλιο πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και την κατάσταση στη Ρωσία, που όμως δεν απέχει από την πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης. Μια αβάσταχτα ειλικρινής ταινία που κέρδισε το βραβείο της επιτροπής στις Κάννες και συγκλονίζει με την ποιητική της σκληρότητα.

 10) Δεν είμαι ο νέγρος σου του Ραούλ Πεκ

Ο πρώην Υπουργός Πολιτισμού της Αϊτής βασίζεται στα κείμενα του ανατρεπτικού Τζέιμς Μπάλντουιν και συνδυάζοντάς τα με ντοκουμέντα της εποχής, καταγράφει τον αγώνα των έγχρωμων της Αμερικής για τα δικαιώματά τους.

Υποψήφια για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ 2017 και με πληθώρα βραβείων στα διεθνή φεστιβάλ η ταινία του Πεκ είναι μια αιχμηρή καταγραφή ενός σημαντικού κεφαλαίου της σύγχρονης ιστορίας, που στην ουσία, όπως λέει και ο Μπάλντουιν, είναι η ιστορία της Αμερικής, «μια ιστορία που δεν είναι και τόσο καλή».

11) Το τελευταίο σημείωμα  του Παντελη Βούλγαρη

Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς μάς μεταφέρει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου πριν από την Πρωτομαγιά του ’44, και αφηγείται την ιστορία της ιστορία της εξαιρετικά γενναίας πράξης του Ναπολέοντα Σουκατζίδη. 

Με σωστούς αφηγηματικούς ρυθμούς, καλαίσθητη φωτογραφία κι ένα προσεγμένο σενάριο, που ο Βούλγαρης συνυπογράφει με τη συγγραφέα και σύζυγό του Ιωάννα Καρυστιάνη, «Το τελευταίο σημείωμα»  συγκινεί βαθιά, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς και τις εθνικοπατριωτικές εξάρσεις.