Νέες ταινίες: Ladybird, μια ιστορία ενηλικίωσης οδεύει ολοταχώς για τα Όσκαρ
Η οσκαρική «Ladybird» της Γκρέτα Γκέργουικ συναντάει τον φουτουριστικό «Σπόρο» του Σεμίχ Καπλάνογλου, ενώ η εκρηκτική Τζένιφερ Λόρενς από πρίμα μπαλαρίνα γίνεται «Κόκκινο σπουργίτι».
Η ηθοποιός Γκρέτα Γκέργουικ αφηγείται την ιστορία της νεαρής Κριστίν «Lady Bird» ΜακΦέρσον, την εκρηκτική σχέση με τη νοσοκόμα μητέρα της και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, την καθημερινότητά της στο σχολείο, τις εφηβικές ανασφάλειες και τους έρωτες αυτής της ηλικίας. Η ιστορία ενηλικίωσης που σκηνοθέτησε η Γκρέτα Γκέργουικ με φόντο το Σακραμέντο του 2002 οδεύει ολοταχώς στα Όσκαρ με πέντε υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου Α΄ και Β΄ γυναικείου ρόλου) έχοντας ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης ταινίας και Ά Γυναικείου Ρόλου στην κατηγορία Μιούζικαλ/Κωμωδία. Επιπλέον, κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ της ταινίας με τις καλύτερες κριτικές στην ιστορία του Rotten Tomatoes, πετυχαίνοντας ποσοστό 100% θετικών κριτικών.
Η τριαντατετράχρονη δημιουργός επιστρέφει στην πόλη όπου γεννήθηκε, το Σακραμέντο του 2002, λίγους μήνες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, για να μας αφηγηθεί στην ουσία την προσωπική της ιστορία με νοσταλγική διάθεση και χιούμορ μέσα από την Ladybird (πασχαλίτσα), ένα ιδιαίτερο κορίτσι με καλλιτεχνικές ανησυχίες.Η Κριστίν, λοιπόν, που έχει υιοθετήσει το ψευδώνυμο «Ladybird» επειδή ήθελε να διαλέξει μόνη της το όνομά της, διατηρεί μια σχέση αγάπης μίσους με τη μητέρα της, έχει εξιδανικεύσει τον καταθλιπτικό της πατέρα που όμως προσπαθεί πάντα το καλύτερο γι' αυτή και εξερευνά τον έρωτα και τον εαυτό της μέσα σε μια πόλη που έχει συνηθίσει να μισεί.
Η Γκέργουικ στην ουσία με αυτήν την ταινία επανεξετάζει εκείνα τα χρόνια που τη διαμόρφωσαν για να συνειδητοποιήσει τελικά πως όλα όσα μισούσε κατά βάθος είναι κομμάτι δικό της, λέγοντας τελικά πως η παιδική μας ηλικία είναι αυτή που μας ορίζει. Αν και η Κριστίν συνεχώς αρνείται την καταγωγή της και συγκρούεται συχνά με τη μητέρα της, η Γκέργουικ διά στόματος της κεντρικής της ηρωίδας στέλνει ένα γράμμα αγάπης στην πόλη της αλλά και στα πρόσωπα που την σφράγισαν με μια διάθεση αυτοανάλυσης, που όμως της στερεί τις δυνατές συγκρούσεις.
Ταυτόχρονα, ακολουθεί μια κλασική κινηματογράφηση χωρίς πολλές εκπλήξεις και πρωτοτυπίες και μπολιάζει την ιστορία με μικρές λεπτομέρειες μιας ολόκληρης εποχής, που αποτελούν και βασικό χαρακτηριστικό του εγχειρήματός της. Όταν,όμως,προσπαθεί να συνδυάσει την πορεία της Ladybird με την περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα, φαίνεται ότι η συναισθηματική της εμπλοκή δεν της επιτρέπει να καταγράψει μια πιο σφαιρική εικόνα κι έτσι καταλήγει στην παραδεδομένη συνταγή. Η Σίρσα Ρόναν ως alter ego της Γκέργουικ έχει άνεση και ζωντάνια, αν και το πιο δυνατό χαρτί της ερμηνείας της είναι η σχέση της με την πολύ καλή Λόρι Μέτκαλφ, που υποδύεται τη μητέρα της.
Δύο άνδρες στο κοντινό, πλην απροσδιόριστο μέλλον. Άραγε τι αναζητούν ο καθηγητής γενετικής σπόρων Δρ. Έρολ Έριν και ο επιστήμονας Τζεμίλ Ακμάν, που παράτησε μια λαμπρή καριέρα και την κόρη του, σε μια απαγορευμένη ζώνη που ονομάζεται Νεκρή Γη;
Το φουτουριστικό θρίλερ του Σεμίχ Καπλάνογλου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την πορεία της ανθρωπότητας και μας προτρέπει στην αναζήτηση του αληθινού μας εαυτού.
Σε ένα δυστοπικό μέλλον, που έχει στοιχεία από τον «Μεγάλο αδερφό» του Όργουελ και την αισθητική του Φριτς Λανγκ, ο δόκτωρ Έρολ Έλιν έχει ανακαλύψει ότι οι γενετικά μεταλλαγμένες σοδειές είναι καταστροφικές για την φυσική αλυσίδα και ότι σύντομα η κοινωνία θα αντιμετωπίσει την έλλειψη τροφής, αν δεν βρεθεί λύση.
Ταυτόχρονα μαθαίνει ότι κάποιος άλλος επιστήμονας, ο Τζεμίλ Άκμαν, είχε αναπτύξει ανάλογες θεωρίες και εξαιτίας αυτών είχε απολυθεί και τελικά αυτοεξοριστεί στην περιοχή που ονομάζεται Νεκρή Γη. Τότε ο δόκτωρ Έριν ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης όχι μόνο του Άκμαν, αλλά και του εσωτερικού του εαυτού, που θα τον οδηγήσει στην αυτογνωσία. Εμπνευσμένος από το Κοράνι, το Ευαγγέλιο και τη φιλοσοφία των Σούφι, αλλά σαφώς επηρεασμένος κινηματογραφικά από τον Ταρκόφσκι και τον εξπρεσιονισμό, ο Καπλάνογλου δημιουργεί ένα κατ’ επίφασην θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με υπαρξιακές διαστάσεις, που, όμως, δεν αποφεύγει τις μεγαλοστομίες.
Με εξαιρετική αισθητική και εικονοποιΐα- οι εντυπωσιακοί χώροι που έχει επιλέξει για τα γυρίσματά του στο Ντιτρόιτ και την ανατολική Τουρκία συμβάλλουν στην υποβλητική ατμόσφαιρα που τονίζεται από την ασπρόμαυρη φωτογραφία- αφηγείται μια δυσνόητη ιστορία, που βρίθει θεολογικών συμβολισμών. Εστιάζοντας περισσότερο σε φιλοσοφικές θέσεις που τον απασχολούν, συχνά ο Καπλάνογλου δεν ασχολείται με τα σεναριακά κενά, που προκύπτουν κυρίως από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, ούτε φροντίζει να μας εισάγει με ακρίβεια στους νόμους και τις αρχές που διέπουν τον κόσμο που δημιουργεί, αν και η ποιητική του διάθεση λειτουργεί στο ασυνείδητο του σινεφίλ κοινού.
Σε μια μικρή ακτή κοντά στη Μασσαλία βρίσκεται ένα σπίτι που ανήκει σε έναν ηλικιωμένο άντρα. Τα τρία του παιδιά έχουν μαζευτεί στο πλευρό του για τις τελευταίες του μέρες: η Άντζελα, μια ηθοποιός που ζει στο Παρίσι, ο Ζόζεφ που έχει ερωτευτεί μια γυναίκα κατά πολύ νεότερή του και ο Αρμάν, ο μόνος που έχει μείνει πίσω και λειτουργεί το μικρό οικογενειακό εστιατόριο.
Τα τρία αποξενωμένα αδέλφια θα μοιραστούν συναισθήματα, αναμνήσεις, ενοχές και μυστικά, μέχρι που ένα απρόσμενο γεγονός θα τους κάνει να αναθεωρήσουν τα πάντα. Η νέα ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν («Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο»), που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αφηγείται μια τυπική οικογενειακή ιστορία, που ανατρέπεται από την παρουσία τριών παιδιών. Σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, τρία αδέρφια μαζεύονται για να αποχαιρετίσουν τον ετοιμοθάνατο πατέρα τους: η Άντζελα, μια επιτυχημένη ηθοποιός, που για χρόνια έχει απομακρυνθεί από τον τόπο της, επειδή στο πατρικό της σπίτι η μικρή της κόρη βρήκε εξαιτίας ενός ατυχήματος τραγικό θάνατο, ο Ζοζέφ που μόλις έχει απολυθεί και είναι ερωτευμένος με μια γυναίκα πολύ νεότερή του και ο Αρμάν, ο μόνος που έχει μείνει πίσω κι έχει αναλάβει το οικογενειακό τους εστιατόριο.
Αντιμέτωποι με τα φαντάσματα του παρελθόντος και το μελαγχολικό τους παρόν, τα τρία αδέρφια μοιράζονται μνήμες και συναισθήματα. Μαζί τους, ένας επιτυχημένος γοητευτικός γείτονας, που οι ηλικιωμένοι γονείς του κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, και ένας νεαρός ψαράς που ερωτεύεται την Άντζελα.
Μια μέρα τυχαία τα τρία αδέλφια θα ανακαλύψουν τρία μικρά προσφυγόπουλα -ένα κορίτσι και δύο αγόρια- που κρύβονται στους λόφους και θα αποφασίσουν να τα περιθάλψουν. Ο Γκεντιγκιάν με τσεχοφική διάθεση κινηματογραφεί την παραθαλάσσια πόλη της Μασσαλίας, που μοιάζει αρχικά με καρτ ποστάλ για να δώσει τη θέση της σε έναν τόπο που εγκαταλείπεται, όπως ακριβώς και οι ζωές των πρωταγωνιστών του, και ξεδιπλώνει τις σχέσεις αυτής της οικογένειας με αργούς ρυθμούς και φλας μπακ στο ανέμελο παρελθόν τους, στήνοντας ένα κλασικό πλην όμως σφιχτοδεμένο οικογενειακό δράμα.
Με την έλευση των τριών παιδιών, που σαφώς παραλληλίζονται με τους τρεις βασικούς χαρακτήρες, το όλο εγχείρημα αλλάζει ύφος και χαρακτήρα. Η ιδέα ότι πρόσφυγες μπορούμε να είμαστε όλοι μας, καθώς και η σημασία της προσωπικής ευθύνης απέναντι σε μια ιστορική τραγωδία έχει ενδιαφέρον, όμως, η σύνδεση που επιχειρεί ο Γκεντιγκιάν ανάμεσα στα υπαρξιακά θέματα των ηρώων του που λύνονται ως διά μαγείας από τη φιλάνθρωπη πράξη τους, αν και στόχο έχει να υπογραμμίσει την έννοια της αλληλεγγύης, μοιάζει αρκετά βιαστική.
Συνδυάζοντας ένα καθαρά ψυχολογικό δράμα με κοινωνικοπολιτικά σχόλια τόσο εμφανή, τελικά ο Γάλλος δημιουργός, χάνει σε σημεία τον βασικό του άξονα, όμως, παρόλα αυτά καταφέρνει να συγκινήσει.
Η Ντομινίκα Εγκόροβα είναι πρίμα μπαλαρίνα και αφοσιωμένη κόρη, αποφασισμένη να προστατέψει τη μητέρα της με κάθε κόστος. Όταν της τυχαίνει ένας τραυματισμός που την αναγκάζει να τερματίσει την καριέρα της, αντιμετωπίζει ένα δυσοίωνο και αβέβαιο μέλλον.
Αυτός είναι και ο λόγος που αποφασίζει να γίνει στρατιώτης μίας μυστικής υπηρεσίας, η οποία εκπαιδεύει ξεχωριστούς νεαρούς ανθρώπους να χρησιμοποιούν το σώμα και το μυαλό τους ως όπλο. Αφού υπομένει τη σαδιστική, διεστραμμένη διαδικασία εκπαίδευσης, αναδύεται ως το πιο επικίνδυνο «Σπουργίτι» που έχει βγάλει ποτέ η υπηρεσία. Κατασκοπική περιπέτεια με σκληρούς Ρώσους και καλούς Αμερικανούς που πάνω από όλα προασπίζονται την ελευθερία, και την πιο σέξι από ποτέ Τζένιφερ Λόρενς.
Το «Κόκκινο σπουργίτι» βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τζέισον Μάθιους, ο οποίος αφού ολοκλήρωσε μετά από τριάντα χρόνια τη θητεία του στη CIA, ξεκίνησε το πρώτο του βιβλίο, καταγράφοντας τις εμπειρίες του από τα χρόνια του ως πράκτορας. Η κεντρική του ηρωίδα είναι η Ντομινίκα, μια πρώην μπαλαρίνα που εξαιτίας ενός τραυματισμού, αλλά και της αρρώστιας της μητέρας της, πέφτει στα νύχια των μυστικών υπηρεσιών και στρατολογείται ως «Σπουργίτι» με απώτερο στόχο να χειραγωγεί τους άνδρες.
Εκείνη θα υπομείνει την σκληρή εκπαίδευση των Ρώσων συμπατριωτών της και θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει και να βγει αλώβητη. Όταν όμως γνωρίσει έναν έντιμο πράκτορα της CIA, θα παίξει το δικό της παιχνίδι για να κερδίσει την ελευθερία της και φυσικά την αγάπη.
Ο Φράνσις Λόρενς ( «The Hunger Games: Επανάσταση - Μέρος 1o & 2o», «Ζωντανός Θρύλος») παίρνει στα χέρια του ένα βιβλίο, όπου η μυθοπλασία συναντάει την πραγματικότητα,- για παράδειγμα η Ντομινίκα δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, όμως η σχολή των «σπουργιτιών» υπάρχει- και φτιάχνει μια επίπεδη κατασκοπική περιπέτεια, που εμμέσως πλην σαφώς προσπαθεί να μας πείσει για την αναλγησία των Ρώσων και τον φιλελευθερισμό των Αμερικανών. Οι μεν παρουσιάζονται σκληροί κι αμείλικτοι, οι δε ευγενέστατοι και με αρχές, πράγμα που από μόνο του επιβεβαιώνει τον προπαγανδιστικό τόνο της ταινίας. Και φυσικά ο Λόρενς χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του- την Τζένιφερ Λόρενς που συνεχώς γδύνεται και ντύνεται, τα εντυπωσιακά γυρίσματα στη Βουδαπέστη και τις συνεχείς ανατροπές που του προσφέρει απλόχερα το σενάριο- για να κάνει την ταινία του διασκεδαστική, αλλά τελικά χάνεται σε μια ανιαρή και χωρίς κανένα στυλ – έστω- σκηνοθεσία.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που χτίζει το πορτρέτο του ανερχόμενου κακού, μια ιστορία εμπνευσμένη από τις παιδικές ζωές πολλών διδακτόρων του 20ου αιώνα.
Στο Παρίσι του 1918, ο μικρός Πρέσκοτ μεγαλώνει στη σκιά της θεοσεβούμενης μητέρας του και του αυστηρού πατέρα του, ενός διπλωμάτη που δουλεύει με την Αμερικανική Κυβέρνηση για τη συνθήκη ειρήνης, που αργότερα έγινε γνωστή ως Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Απέναντι σε αυτό το περιβάλλον και κάτω από τον γκρίζο ουρανό της γαλλικής επαρχίας, ο Πρέσκοτ επαναστατεί. Ενώ γίνεται ολοένα και πιο προκλητικός και επιθετικός, οι θορυβημένοι ενήλικες γύρω του αδυνατούν να ανεχτούν τη συμπεριφορά του. Με ιδέες για την Ευρώπη, τον φασισμό και την ψυχανάλυση, η ταινία εξερευνά το πώς μπορεί κανείς να εξελιχθεί σε τύραννο.
Stringless (Ντοκιμαντέρ)
Σκηνοθεσία: Άγγελος Κοβότσος
Περίληψη:
Μια ορχήστρα που αποτελείται μόνο από φωνές που κάνουν τα πάντα. Έξι γυναίκες, έξι ζωές σε μια δημιουργική πορεία, αλλά και σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο σύνθετο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης και να αποδείξουν ότι μια γυναικεία ομάδα μπορεί να έχει παρόν και μέλλον. To ντοκιμαντέρ του Αγγέλου Κοβότσου που κέρδισε το Βραβείο Κοινού για ελληνική παραγωγή μεγάλου μήκους στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μας συστήνει ένα ιδιαίτερο γυναικείο πολυφωνικό συγκρότημα. Οι «Στρίγγλες – StringLESS» ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη, με μοναδικό εργαλείο την ανθρώπινη φωνή. Στο ρεπερτόριό τους συμπεριλαμβάνονται παραδοσιακά τραγούδια από τα Βαλκάνια, την Ήπειρο, τον Πόντο, τη Μακεδονία, την νεότερη αστική μουσική της Σμύρνης, τα ρετρό του ‘30 και τα ρεμπέτικα.
Ο Άγγελος Κοβότσος, έχοντας σύμμαχό του την εκρηκτική προσωπικότητα των έξι ερμηνευτριών (Αλμπένα Ιβάνοβα Κούτοβα, Βασιλική Αλεξίου, Δωροθέα Μιχαήλ, Έλσα Μουρατίδου, Κατερίνα Μαυροφρύδου, Στέλλα Γιαλτζή), ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας τους μέσα σε τρία χρόνια, αναμειγνύοντας την επαγγελματική τους πορεία με στιγμές της καθημερινότητάς τους και της προσωπικής τους ζωής.
Οι δυσκολίες, οι έριδες, η απώλεια, τα οικονομικά προβλήματα των καλλιτεχνών και η επιμονή τους αποδεικνύουν ότι τελικά διαφορετικές προσωπικότητες ενώνονται μέσα από έναν κοινό στόχο και την αγάπη τους για τη μουσική. Παράλληλα, τίθεται το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και δη οι μητέρες στην προσπάθειά τους να καταξιωθούν στον επαγγελματικό στίβο και να συνδυάσουν διαφορετικούς ρόλους.
Όλα αυτά προκύπτουν μέσα από τις χιουμοριστικές και τρυφερές αφηγήσεις των Stringless, που συνοδεύονται από την πολυφωνική μουσική τους.
