«Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν: Οι ήρωες αφηγούνται στην BOVARY την ιστορία τους | 0 bovary.gr
«Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν: Οι ήρωες αφηγούνται στην BOVARY την ιστορία τους | 0 bovary.gr
ΤΟ ΦΙΝΤΑΝΑΚΙ

«Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν: Οι ήρωες αφηγούνται στην BOVARY την ιστορία τους


Το Φιντανάκι. Μια ερωτική ιστορία, μια ηθογραφία του χθες, ένας καθρέφτης του σήμερα.

Με όποια διάθεση και αν θεαθεί το σίγουρο είναι ότι θα συγκινήσει, θα προβληματίσει και θα διδάξει. Το Φιντανάκι είναι γραμμένο ως Αρχαία Τραγωδία, το κακό συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες και ενώ το τέλος είναι τραγικό για όλους, ο θεατής βιώνει την Κάθαρση.

Μια Τραγωδία που όπως όλες παραμένει επίκαιρη, έχει κάτι σημαντικό να πει στο σήμερα.

Οι ήρωες ξεπηδούν από το παρελθόν, βγαίνουν από το χρονοντούλαπο μιας πληγωμένης Ελλάδος (1921) για να μεταφέρουν ένα μήνυμα στο σημερινό πολίτη της Αθήνας, της Ελλάδος, του Κόσμου, του πώς να μείνει όρθιος – ακέραιος σε έναν κόσμο που καταρρέει γύρω του και ίσως γιατί όχι να αναστηλώσει ότι καλό έχει μείνει από το χθες και με νέα υλικά πιο γερά, να χτίσει ένα καλύτερο αύριο.

Το Φιντανάκι είναι η χαρά της ζωής, ένα χαμόγελο που σβήνει καθώς περνάει το έργο.

Η αθωότητα της ανθρωπότητας που χάνεται καθώς η αγάπη προδίδεται.

Οι ήρωες της παράστασης αφηγούνται στην BOVARY τη μικρή τους ιστορία και παράλληλα αποκαλύπτουν τους λόγους για τους οποίους αξίζει να δούμε αυτή την παράσταση το φετινό καλοκαίρι...

Mαρία Αντουλινάκη (Κυρά Κατίνα)

«Ένα έργο γραμμένο το 1921 σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, παιγμένο σήμερα εκατό χρόνια περίπου μετά …σε μια περίοδο επίσης οικονομικής κρίσης. Μια κρίση που δημιουργεί ηθική κρίση. Θέλω να πιστεύω ότι εκατό χρόνια μετά δεν αντιμετωπίσαμε με τον ίδιο τρόπο την οικονομική κρίση.

Είμαι από αυτούς που βλέπουν τον κόσμο με μια πιο αισιόδοξη ματιά και πιστεύουν ότι το παρελθόν μας δίδαξε και μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.

Είμαι από αυτούς που βλέπουν στο σήμερα την αλληλεγγύη, τον προβληματισμό, την ανθρώπινη – λογική αντιμετώπιση των πρακτικών – παγκόσμιων προβλημάτων του σήμερα. Συντάσσομαι με τους «καλούς», ηθικούς ήρωες του έργου και πιστεύω όπως και αυτοί στη δύναμη της μονάδας ενάντια στην άδικη φωνή του συνόλου. Μένω όρθια και με πυξίδα τις αρχές μου, ακριβώς όπως και οι ήρωες Τούλα και Κυρ Αντώνης, αντιστέκομαι και προχωράω.

Ο ρόλος μου της Κατίνας είναι αυτός της μεσίτριας, της προαγωγού (ή μιας σημερινής τοκογλύφου ίσως), αυτής που ξεπουλάει τις νεαρές κοπέλες στους πλούσιους πελάτες της πάντα με το αζημίωτο γι΄αυτήν  οικονομικό όφελος. Έχει μια δικαιολογία για αυτό που κάνει, όπως όλοι άλλωστε, στέλνει λεφτά στην κόρη της που τη σπουδάζει στις καλόγριες. Ξεπουλάει τα ξένα κορίτσια για να σώσει το δικό της. Η γνωστή ιστορία του τότε και του σήμερα. Να θυσιαστεί ο άλλος για να ζήσω εγώ.

Και σήμερα ακόμα περιμένουμε κάποιος άλλος να μας βγάλει από το πρόβλημα. Εγώ εκεί βρίσκω τη μεγαλύτερη ομοιότητα με το σήμερα. Εγώ στη ζωή μου αρνούμαι να γίνω Κατίνα και κάπου εδώ εντοπίζω τη δυσκολία του ρόλου. Θα πρέπει να την καταλάβω, να τη δικαιολογήσω, να την αγαπήσω. Έτσι δουλεύουμε εμείς οι ηθοποιοί. Εγώ ακόμα δεν την έχω καταλάβει, ίσως επειδή ζω σε μια αντίστοιχη εποχή και ξέρω πολύ καλά ότι θα έκανα άλλες επιλογές. Ξέρω ότι θα βρω άλλα σημεία επαφής με την Κατίνα αλλά μέχρι το τέλος ένα κομμάτι μου θα την πολεμάει για'αυτό που είναι: μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και με τον πραγματικό μας εαυτό;
 

Ευτυχία Αργυροπούλου (Φρόσω)

«Ως μάνα ενός 9χρονου κοριτσιού και μάλιστα ως μια αντισυμβατική μάνα που κατηγορείται από το περιβάλλον της για τις φιλελεύθερες απόψεις ανατροφής και διαπαιδαγώγησης («τα παιδιά μας δε μας ανήκουν, ανήκουν στην κοινωνία που μας τα εμπιστεύτηκε έτσι ώστε να τα επιστρέψουμε σε αυτήν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες») δεν σήκωσα ποτέ τη φωνή στο παιδί μου, δε την έβαλα τιμωρία, εννοείται πως δε την έδειρα και δε τόλμησα ποτέ να κάνω τα δικά της όνειρα πόσο μάλλον να της τα επιβάλλω.

Ως άτομο είμαι άκρατη ανθρωπίστρια και θα έδινα και τη ζωή μου για να διασφαλίσω την ελευθερία του ατόμου και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι εγώ αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα με την Μαρία (Κατίνα), δεν ταυτίζομαι με την ηρωίδα μου ούτε στο ελάχιστο. Συνηθίζω, όμως, να κατανοώ και να δικαιολογώ τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο «κακούς» οπότε έχω εντοπίσει τη ψυχοσύνθεση της Φρόσως.

Για μένα η Φρόσω δεν είναι ο «κακός» ήρωας που τον ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, είναι ο βαθιά πονεμένος άνθρωπος, ο θυμωμένος με τον εαυτό του, τη μοίρα του, τα ζωή του, τα λάθη του που δεν μπορεί να τα αποδεχτεί και στρέφει το θυμό του ενάντια σε όλους τους άλλους.  Δε τη δικαιολογώ αλλά την κατανοώ! Υποφέρει μέσα της και ο πόνος της δε την αφήνει να δει καθαρά τη ζωή. Κινείται και μιλάει μέσα στο έργο ως μαινόμενος ταύρος, επιτίθεται στους πάντες, τσακώνεται, φωνάζει, βρίζει, δεν ακούει…Αποστολή μου ως ηθοποιός είναι να την αναγνωρίσουν άλλες γυναίκες ή και άντρες από τους θεατές, να εντοπίσουν αυτές τις ομοιότητες με τον δικό τους πονεμένο εαυτό, με το δικό τους θυμό και αφού αναγνωρίσουν και ξορκίσουν τα δικά τους λάθη να αλλάξουν την πορεία τους. Η ηρωίδα μου είναι μια ηρωίδα προς αποφυγήν αλλά για να επιτελέσει το έργο της θα πρέπει πρώτα να την αφήσουμε να μιλήσει (μέσα μας).

Άλλωστε είναι μια τραγική ηρωίδα όπως όλοι οι ήρωες σε αυτό το έργο.»

Μάνος Γερωνυμάκης (Θείος Γιαβρούσης)

«Ο Θείος Γιαβρούσης είναι η σύνθεση δύο ρόλων, είναι μια ομοιογένεια των δύο χαρακτήρων του έργου: του θείου και του Γιαβρούση.

Άνθρωπος οικονομικής επιφάνειας που ξεχωρίζει στην κοινωνία της τότε εποχής. Είναι ίσως η ευχάριστη νότα μέσα στην αυλή που διαδραματίζεται το έργο, λάτρης του ωραίου φύλου και της καλής ζωής. Είναι ίσως και μια επιβεβαίωση στο σήμερα ότι τα χρήματα είναι αυτά που μπορούν να κινήσουν τα νήματα και να ορίσουν ζωές ακόμα και να συνθέσουν χαρακτήρες ανθρώπων. Πόση δύναμη μπορεί να αντιτάξει η αγάπη μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο και πόσο μπορεί να αντισταθεί ο έρωτας όταν οι κοινωνικοί μηχανισμοί τον καθιστούν εμπορεύσιμο είδος;

Ο Παντελής Χορν, αξιοποιώντας την κληρονομιά της ηθογραφίας, συνθέτει ένα «σύγχρονο λαϊκό παραμύθι» ικανό να συγκινήσει μέσα από τον συμβολισμό του τον σύγχρονο θεατή»

Αλίκη Ζαχαροπούλου (Εύα)

«Σε μια Πλακιώτικη αυλή που όλοι τα ξέρουν όλα για όλους, σε μια εποχή όπου η φτώχια και η ανοχή οδηγούν ανθρώπους στο να υποταχτούν στην κοινωνική αξία του χρήματος παραμερίζοντας τα όνειρά τους, κάπου εκεί η Εύα ..το κορίτσι που υποδύομαι, μοιάζει να μην έχει άλλη επιλογή για να επιβιώσει παρά μόνο να παραδοθεί σε μια ανελέητη πραγματικότητα..

Το "Φιντανάκι" είναι ένα έργο που η επικαιρότητά του είναι σχεδόν ανατριχιαστική!»
 

Παναγιώτης Καρμάτης  (Γιάγκος)

«Είμαι πολύ χαρούμενος που  επιστρέφω στον χώρο που με φιλοξένησε στην πρώτη μου θεατρική απόπειρα πολλά χρόνια πριν, στο θέατρο Χυτήριο.

Το "Φιντανάκι" του Παντελή Χορν είναι ένα έργο, το οποίο έχει ανέβει πολλές φορές σε αθηναϊκά θέατρα με τελευταία φορά αυτήν στην πειραματική σκηνή του Εθνικού.

Συνεπώς είναι μεγάλη μου τιμή που συμμετέχω σ' αυτην την παράσταση. Ο Γιάγκος είναι ένας ρόλος με πολλές προκλήσεις και λόγω των ηθοποιών που τον έχουν ενσαρκώσει (ένας από αυτούς είναι ο Άλκης Κούρκουλος και ο Άρης Λεμπεσόπουλος) αλλά και λόγω της βαρύτητας και των εναλλαγών που μπορεί να έχει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πολύ αντιπαθής και μισητός από το κοινό. Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα να δείξει κανείς στο κοινό και την καλή πλευρά αυτού του ήρωα, διότι ποτέ κανείς ήρωας δεν έχει μόνο την αρνητική του πλευρά.

Τέλος θα ήθελα να αναφέρω την τέλεια συνεργασία με όλο τον θίασο. Πρόκειται για αξιόλογους συναδέλφους και εξαιρετικό κλίμα στις πρόβες. Ευχής έργον να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους, ηθοποιούς και συνεργάτες.»

Κωνσταντίνος Νιάρχος (Κυρ Αντώνης)

«Το "Φιντανάκι" του Παντελή Χορν που ως λέξη σημαίνει το νέο βλασταράκι, είναι ένα κοινωνικό δράμα της αθηναϊκής γειτονιάς του μεσοπολέμου, εκεί γύρω στα 1920. Ο Παντελής Χορν εμπνέεται από την ιστορία μιας αυλής και την ηθογραφία της εποχής.

Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες – ήρωες είναι  τύποι καθημερινοί, συνηθισμένοι, ασήμαντοι. Όσον αφορά στον ρόλο μου του κυρ – Αντώνη είναι ο έντιμος άνθρωπος που μέσα στον στερημένο μικρόκοσμο της αυλής παλεύει για το «όνειρό» του, την τίμια ζωή , ωστόσο η πορεία του προδιαγράφεται μοιραία. Γίνεται κλέφτης στη δουλειά του, για να σώσει την τιμή της  κόρης του καταλήγοντας εν τέλει υπό το βάρος αυτής της διπλής ατιμίας στο θάνατο. Στις μέρες μας ο κυρ - Αντώνης ως τύπος και τα στοιχεία που ορίζουν τα αδιέξοδά του έχουν ξεπεραστεί από τα σημερινά ήθη. Απ’ αυτή την άποψη το έργο ανήκει στην εποχή του, αυτό είναι αλήθεια. Η μεγάλη πρόκληση για μένα αλλά και για όλο το θίασο και τους συντελεστές της παράστασης είναι να δούμε το «Φιντανάκι» σαν ένα σύγχρονο λαϊκό παραμύθι που με το συμβολισμό του μπορεί να συγκινήσει το σημερινό θεατή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το θίασο τους συντελεστές και τη σκηνοθέτιδα της παράστασης που με τον επαγγελματισμό, τη θετική ενέργεια και το χιούμορ τους κάνουν την ατμόσφαιρα των πολύωρων προβών δημιουργική και παραγωγική έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώσει τους κόπους μας.»

Αγγελική Παρδαλίδου -(Τούλα, "Το Φιντανάκι")

«Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να μπω, με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδας Ευτυχίας Αργυροπούλου, στον κόσμο που δημιούργησε ο Παντελής Χορν στο έργο του «Το Φιντανάκι». Ένα έργο γραμμένο το 1921 που πολύ εύκολα μπορεί να πέσεις στην παγίδα να το θεωρήσεις ¨εύκολο¨ και γραφικό. Και όμως! Πόσο αληθινό και επίκαιρο είναι τελικά. Μπορεί το άρωμά του να σε ταξιδεύει στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, η ουσία του όμως αφορά το σήμερα διότι έχει να κάνει με θέματα διαχρονικά και αξεπέραστα. Έρωτας, προδοσία, συμφέρον, φτώχεια, ανάγκη, επιβίωση, εξουσία, χρήμα.

«Το Φιντανάκι» επέλεξε να το πει ο Παντελής Χορν. Το Φιντανάκι, η Τούλα, ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, όνειρα και δροσιά. Ένα κορίτσι που τώρα αρχίζει τη ζωή του και ξεκινά να γίνει γυναίκα. Η Τούλα είναι το μέλλον, η ελπίδα. Πόσο όμως μπορείς να μείνεις αλώβητος και να ακολουθήσεις την πορεία που έχεις ονειρευτεί όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και η θλιβερή πραγματικότητα έρχεται μπροστά σου και σε κοιτά κατάματα;

Ένα πλάσμα αέρινο μέσα σε ένα έργο ωμό και  σκληρό. Από πού να κρατηθείς για να συνεχίσεις να πιστεύεις; Αυτό το πλάσμα λοιπόν ψάχνω να βρω. Την Τούλα, το Φιντανάκι. Με συγκινεί αφάνταστα αυτός ο ρόλος. Και πιστεύω ότι οποιοσδήποτε έχει ερωτευτεί , μπορεί να τη νιώσει. Και οποιοσδήποτε έχει προδοθεί  κάτι θα καταλάβει από αυτήν. Και οποιοσδήποτε πόθησε κάτι με όλη του την ψυχή και το είδε να χάνεται κάτι θα νιώσει.

 

Γιατί η Τούλα δεν είναι απλά ένα κορίτσι που προδόθηκε. Είναι μια γενιά ολόκληρη που της έκοψαν τα φτερά. Μας θυμίζει ίσως κάτι αυτό….;».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Συγγραφέας: Παντελής Χορν

Σκηνοθεσία: Ευτυχία Αργυροπούλου

Παίζουν(με αλφαβητική σειρά): Μαρία Αντουλινάκη, Ευτυχία Αργυροπούλου, Μάνος Γερωνυμάκης, Αλίκη Ζαχαροπούλου, Παναγιώτης Καρμάτης, Κωνσταντίνος Νιάρχος, Αγγελική Παρδαλίδου

Δραματουργία: Ανοιξιά Μπουντζιούκα

Εικαστική Επιμέλεια [Σκηνογραφία – Ενδυματολογία]: Ελένη Σουμή

Μουσική σύνθεση: Νίκος Κουβαρδάς

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Φώτης Μήτσης

Β. Σκηνοθέτη: Ηλιάννα Μπουζάνη, Παναγιώτα Χαϊδεμένου

Οργάνωση Παραγωγής: Life n Art

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Πρεμιέρα 7 Μαίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:30