Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους . Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;
Kωνσταντίνος Πασσάς
Άρχομαι ιστόρησιν λαμπράν και ορδινιάζομαι. Για το έπος. Το έπος του Διγενή Ακρίτη. Ίνα πολεμήσω. Με το έπος. Φορώ το μονοπλούτσικον. Καβαλικεύω το φαρίν μου. Εις την χέραν μου βαστώ ραβδίν κασιδολίτσιν. Τον ποταμόν περνώ. Τα όρια. Μονομαχώ με άπαντες. Ληστές και απελάτες. Δράκους και λέοντες. Με την Μαξιμούν την κούρβαν. Με το έπος μονομαχώ. Με δυο ραψωδούς αντάμα. Του έπους ραψωδούς. Της ζωής και του θανάτου. Και πόθος ανήφθη εις εμέν και έρως με κυριεύει. Για το έπος. Σύρνω αργυρόν σελίν να κάτσω. Τσουκάνες παίζω και λαλώ τραγούδημαν. Όλα τα κάστρα είδα. Του έπους. Κι ωσάν πουλίτσι πάντερπνον, εκφέρω ήχον πάντερπνον εις στο θαυμαστόν Ακρίτην. Και ευθύς πεσών επ' αυτού παραδίδω τον πνεύμα. Για το έπος.
Αλέξανδρος Τούντας
Έζησε μια άλλη εποχή.Ήταν παιδί θαύμα. Θα μπορούσε να είναι ο Ντράζεν Πέτροβιτς ή ο Άιρτον Σένα. Είχε δυο υπηκοότητες. Θα μπορούσε να είναι ο Μπρους Λι. Ηταν ασυμβίβαστος,έζησε έντονα. Θα μπορούσε να είναι ο Κερτ Κομπέιν. Όλος ο κόσμος μιλούσε γι'αυτόν. Θα μπορούσε να είναι ο Χιθ Λέτζερ ή ο Τζιμ Μόρισον. Όλοι πέθαναν νέοι.Όλοι συνεχίζουν να ζουν μέσα απ'τον μύθο τους,το έπος τους. Το ίδιο και αυτός. Είναι ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτης.
Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Δε θα βάλουμε χιούμορ; Εννοείται αφού μας βγαίνει αβίαστα. Το χιούμορ όμως να είναι σαρκασμός, λέει η Σοφία. Η συγκίνηση που έχει το έργο; Μα κι αυτή αβίαστα βγαίνει. Και μόνο που μιλάτε τη γλώσσα είναι εξαιρετικά συγκινητικό. Μα σε 3 ώρες πρόβας πως βγαίνουν τόσα πράγματα; Είστε διαθέσιμοι. Για κάποιο λόγο τον αγαπήσατε τον Διγενή. Και όλα αβίαστα. Τυχαίνει κι αυτό στη δουλειά μας. Ναι αλλά έχεις και τη βάση βρε αδελφέ. Μεγάλο κείμενο. Όλο εικόνες. Σε προκαλεί. Σα να σου λέει: για να δω αυτό πως θα το κάνεις; Μπορείς να γίνεις δράκος; Και πως θα γίνεις; Πω πω πόσοι τρόποι υπάρχουν! Γι αυτό δε γίναμε ηθοποιοί όμως; Για να εξερευνάμε τα ΟΡΙΑ;
