Η Ρένια Λουιζίδου δεν χρειάζεται συστάσεις. Ηθοποιός με μακρά πορεία, που έχει δοκιμαστεί σχεδόν σε όλα τα είδη του θεάτρου, είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με σπάνια ευγένεια και ντομπροσύνη. Μας αποκαλύπτει με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια όλα τα μυστικά της δουλειά της, αλλά και άγνωστες πτυχές της ζωής της.
- Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Τελειώνοντας το σχολείο είχα αποφασίσει να μπω στη Φιλολογία, επειδή αυτός ο κλάδος με ενδιέφερε από πλευράς σπουδών, αλλά όχι επαγγελματικά. Είχα αποφασίσει να σπουδάσω στη συνέχεια θεατρολογία, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός. Με ενδιέφερε το θέατρο ως θεατής, έτσι τουλάχιστον έλεγα τότε. Αυτή η σκέψη με οδήγησε στην δραματική σχολή και τότε κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήταν άλλα χρόνια τότε, δεν ήταν της μόδας τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, ούτε ήταν πολύ εύκολο τότε να πεις πως θες να γίνεις ηθοποιός, όπως σήμερα. Δεν ξέρω, ίσως ως παιδί να είχα την κρυφή επιθυμία και να μην την εκδήλωνα. Ήμουν μάλλον ντροπαλή και συνεσταλμένη μικρή. Άλλωστε μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και εκεί ήταν πιο περιορισμένες οι επιλογές.
- Έχετε μια μεγάλη πορεία στο χώρο; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε αυτά τα χρόνια;
Μεγάλη αλλαγή έφερε καταρχάς η ιδιωτική τηλεόραση. Υπήρχε κρατική τηλεόραση βέβαια , αλλά η δική μου η γενιά πέτυχε αυτή την αλλαγή, που άλλαξε οριστικά το τοπίο. Τότε δεν ξέραμε ούτε πώς θα εξελιχθεί ούτε που θα οδηγήσει αυτή η τάση. Ξέρετε, η δική μας γενιά δεν ξεκίνησε με τρελές αμοιβές, αργότερα ανέβηκαν λόγω του ανταγωνισμού των καναλιών. Εμείς δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ότι θα βγάζαμε χρήματα από αυτή τη δουλειά, είχαμε άλλα δεδομένα, κάποια στιγμή προέκυψε κι αυτό. Βέβαια, η ποιότητα δεν ήταν πάντα αντίστοιχη των αμοιβών. Μπήκαν όροι αγοράς σε ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα κι αυτό, όπως φαντάζεστε, δημιουργεί μια αναταραχή. Είναι δύσκολο να συμβαδίσουν αυτοί οι δυο δρόμοι, όχι ακατόρθωτο όμως. Δεν είμαι της άποψης ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αιώνιοι εραστές της τέχνης και να φυτοζωούν, αλλά δεν πιστεύω και το αντίθετο.
- Σήμερα πώς είναι τα πράγματα στο θέατρο;
Όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά υπήρχε μια γεροντολαγνεία, έπρεπε να φτάσεις στα 35 για να πεις ότι είσαι ηθοποιός. Τώρα έχουμε νεολαγνεία. Και όπως πάντα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
- Κάνοντας έναν απολογισμό, θα λέγατε πως είστε ευχαριστημένη με την μέχρι σήμερα πορεία σας;
Ήταν κάτι απίθανο για μένα να καταφέρω να κάνω αυτό το επάγγελμα, οπότε είμαι ευχαριστημένη και μόνο που κατάφερα να γίνω ηθοποιός και να ζω από αυτό. Έγιναν παραπάνω πράγματα από όσα είχα φανταστεί σε κάποιους τομείς, όπως το ότι απέκτησα αναγνωσιμότητα για παράδειγμα, και κάποια άλλα πράγματα έμειναν πιο πίσω, γιατί πάντα υπάρχει ένα τίμημα.
- Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε;
Είμαι τριάντα χρόνια ηθοποιός, μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω μια στιγμή. Ίσως κάποιες που έχουν να κάνουν με προσωπικές μου αναζητήσεις, στιγμές που εγώ η ίδια αισθάνθηκα ικανοποίηση και βεβαιότητα ότι κινούμαι σε σωστό μονοπάτι.
- Και ποιες είναι οι χειρότερες;
Αυτές που περνάμε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο γιατί θιγόμαστε οικονομικά, αλλά κυρίως γιατί διακυβεύεται η αξιοπρέπειά μας. Δεν είχα φανταστεί ότι θα αντιμετώπιζα αυτή την κατάσταση, που τόσο εύκολα ξεπέρασα όταν ήμουν είκοσι χρόνων, στα πενήντα μου.
- Φέτος ερμηνεύετε στην «Αστροφεγγιά», που θα δούμε σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Θέατρο Χώρα, μια μητέρα. Σας αγχώνει ο χρόνος;
Άρχισα να κάνω τις μαμάδες πολύ νωρίς. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να κυνηγάμε μια εικόνα νεότητας. Αυτό προέκυψε από το lifestyle διάφορων εκπομπών. Στο κάτω κάτω οι ρόλοι είναι καλύτεροι όσο μεγαλώνεις.
Οι ηθοποιοί της Αστροφεγγιάς
- Οπότε δεν έχετε σκεφτεί ποτέ να κάνετε επεμβάσεις στην εικόνα σας;
Όχι ποτέ, άλλωστε έχω να ασχοληθώ με πολλά πράγματα, πολύ καλύτερα από το αν έχω μια ρυτίδα.
- Η « Αστροφεγγιά» μιλάει για μια πολύ δύσκολη εποχή της Ελλάδας. Υπάρχουν ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση;
Το μυθιστόρημα του Ι. Μ Παναγιωτόπουλου και ως βιβλίο και λόγω του σήριαλ ήταν ένα σημείο αναφοράς για τη γενιά μου. Έχει δυστυχώς δυσάρεστες αναλογίες με τη σημερινή εποχή. Είναι η ιστορία μιας παρέας νέων γύρω στα 18, που ξεκινούν τη ζωή με όνειρα κι ελπίδες. Όμως τους προλαβαίνουν οι πολιτικές και ιστορικές συγκυρίες δυο Παγκόσμιων πολέμων και της Μικρασιατικής καταστροφής και τα όνειρα συντρίβονται. Είναι ουσιαστικά η ιστορία μιας ματαίωσης, μιας ανώμαλης προσγείωσης. Εγώ κάνω τη μητέρα του Άγγελου, του κεντρικού ήρωα, που μαζί με τον άντρα της προσπαθούν να επιβιώσουν. Έρχονται στην Αθήνα από την επαρχία, πιστεύοντας στις υποσχέσεις πολιτικών ότι θα τους βολέψουν στο δημόσιο- βλέπετε αυτή ήταν η πληγή της Ελλάδας πάντα. Έχουν σκύψει όμως το κεφάλι κι έχουν γονατίσει, προσπαθώντας να διαχειριστούν τη φτώχεια τους. Κι ενώ είναι στοργικοί, η παραίτησή τους λειτουργεί συντριπτικά στην ψυχολογία του παιδιού τους. Χωρίς να έχουν την πρόθεση του κάνουν κακό. Είναι ένα ακόμα θέμα του βιβλίου αυτό: πόσο κακό κάνουμε ο ένας στον άλλο άθελά μας.
- Συνεργάζεστε με νέους ηθοποιούς σ’ αυτή την παράσταση. Πώς είναι η συνύπαρξη δύο γενιών;
Δουλεύω με πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά κι αυτό μου δίνει χαρά, ορμή και δύναμη.
- Έχετε ένα γιο 16 ετών. Τι τον συμβουλεύετε γι’ αυτή την κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει;
Μπορώ να καταλάβω πόσο απελπιστικό είναι να σου ακυρώνει η πραγματικότητα τα όνειρα και να μην ξέρεις από πού να πιαστείς. Δεν θέλω να τον συμβουλεύω όμως, θέλω να συζητάω μαζί του. Επειδή η κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα παιδιά σήμερα είναι οριακή, μην έχοντας να προτείνω κάτι που θα τον διευκολύνει, προσπαθώ να δω το καλό μέσα σε όλο αυτό. Δεν έχω να του προτείνω, ας πούμε, επαγγέλματα που θα τον εξασφαλίσουν, γιατί όλοι οι κλάδοι πλήττονται. Είναι λοιπόν μια καλή στιγμή να σκεφτούμε τι αγαπάει η καρδιά μας και να το ακολουθήσουμε. Του λέω μόνο να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, γιατί η καθημερινότητα είναι δύσκολη, όταν το επάγγελμά σου δεν έχει προκύψει από επιθυμία, αλλά από ανάγκη. Νομίζω ότι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στο βαθμό ευτυχίας του κάθε ανθρώπου.
- Θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;
Δεν θέλει προς το παρόν, ούτε εγώ ήθελα στην ηλικία του. Έχει δει τη δουλειά από μέσα: και την ομορφιά της και τη δυσκολία της. Δεν ξέρω τι θα νικήσει. Προσωπικά, θεωρώ ότι η δουλειά που κάνω είναι η ομορφότερη στον κόσμο, αλλά το θέμα είναι να βρεις αυτό που θες μόνος σου, χωρίς επιρροές.
- Τι θα λέγατε σε έναν νέο ηθοποιό σήμερα;
Να κάνει αυτή τη δουλειά, μόνο αν τη θέλει πάρα πολύ. Να αποζητά την ουσία και όχι το περιτύλιγμα. Υπάρχουν στη δουλειά άνθρωποι ακατάλληλοι, που αναζητούν μόνο τη λάμψη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια και την ανεργία αυτού του χώρου πελαγώνουν. Πρέπει να έχει κανείς μια βαθιά ανάγκη έκφρασης, και όχι απλώς μια ανάγκη επίδειξης και ναρκισσισμού, για να γίνει ηθοποιός.
- Έχετε παίξει όλα τα είδη θεάτρου. Ποιο σας ελκύει περισσότερο;
Είναι διαφορετικά κάθε φορά. Αυτή η αλλαγή με ενεργοποιεί και δεν θα ήθελα να εξειδικευτώ. Η επανάληψη θα με οδηγούσε σε τέλμα. Αν παίξω τρεις φορές συνεχόμενα κωμωδία, μετά αισθάνομαι την ανάγκη για κάτι άλλο και τούμπαλιν. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που με κάνει να επιλέγω είναι η ομάδα και οι άνθρωποι. Ούτε ο ρόλος ούτε το είδος.
- Ο σύζυγός σας δεν έχει σχέση με το χώρο. Σας καταλαβαίνει;
Ύστερα από 22 χρόνια, καταλαβαίνω ότι ο σύζυγός μου μου προσφέρει μια ισορροπία. Εμείς οι ηθοποιοί , ξέρετε, έχουμε μια εμμονή να μην μιλάμε για τίποτα άλλο πέρα από το θέατρο. Αυτό στις παρέες ηθοποιών είναι τρομερό. Θέλω να βγάζω το κεφάλι μου έξω από αυτό μερικές φορές. Να βιώσω την πραγματική ζωή. Άλλωστε πρέπει να επικοινωνούμε με ένα ευρύ κοινό, που δεν το ενδιαφέρει πού θα παίξει ο τάδε και τι την επόμενη σαιζόν. Ο σύζυγός μου λοιπόν με επαναφέρει στην πραγματικότητα και λειτουργεί εξισορροπητικά.
Η Ρένια Λουϊζίδου με τον σύζυγό της
