«Ο χορευτής», το ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Στίβεν Κάντορ, που ήδη προβάλλεται και στις ελληνικές αίθουσες, πραγματεύεται την ιστορία του Σεργκέι Πολούνιν, του μεγαλύτερου, όπως λέγεται, χορευτή εν ζωή, διαδόχου του Ρούντολφ Νουρέγιεφ.
Στα 26 του χρόνια, ο Πολούνιν είχε γίνει ήδη θρύλος. Κι αυτό δεν οφείλεται στις προκλητικές του δηλώσεις και στις διαφορές «αμαρτωλές» ιστορίες που τον ακολουθούν, αλλά αποκλειστικά και μόνο στο θηριώδες ταλέντο του που κάνει κάθε κίνησή του να φαντάζει σταλμένη από τον ουρανό. Όταν χορεύει, ο χρόνος παγώνει, οι νόμοι της φυσικής ανατρέπονται και το κοινό τον παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Ένας ασύγκριτος καλλιτέχνης που σπάει όλες τις συμβάσεις.
Τα τατουάζ στο σώμα του φυσικά δεν αρέσουν στους δασκάλους του και στις βασιλικές ακαδημίες, αλλά εκείνος μοιάζει να λέει: « Frankly, my dear , I don’t damn» . Και συνεχίζει να χορεύει και να λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια. Μιλάει για τις χαμηλές αμοιβές των χορευτών. Για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και για τη σκληρή ζωή των χορευτών.
- Ποια όμως είναι η ιστορία του ασύγκριτου Πολούνιν;
To πλήρες όνομά του είναι Sergei Vladimirovich Polunin και γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1989 στην πόλη Kherson της Ουκρανίας. Από τα 4 μέχρι και τα 8 του χρόνια ασχολήθηκε με τη γυμναστική και ύστερα φοίτησε για τέσσερα χρόνια στο Χορογραφικό Ινστιτούτο του Κιέβου. Το ταλέντο του αναγνωρίζεται και ο Σεργκέι πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές του στη πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Η οικογένειά του δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τον στηρίξει. Όμως ο πατέρας του πίστευε τόσο πολύ στο γιο του, που μετανάστευσε στην Πορτογαλία για να εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειάζονται. Ταυτόχρονα κι η γιαγιά του έρχεται ως μετανάστης στην Ελλάδα για να συνδράμει κι αυτή με τη σειρά της στα όνειρα αυτού του παιδιού, που όλοι θεωρούν ότι πρόκειται για μοναδική περίπτωση.
Στα 13 του λοιπόν ο Σεργκέι φοιτά στη Βρετανική Ακαδημία Μπαλέτου με υποτροφία του Ιδρύματος Νουρέγιεφ. Τον συνοδεύει η μητέρα του, Γκαλίνα. Ο ίδιος λέει ότι θα θυσίαζε τη ζωή της για χάρη του. Οι κόποι τους ανταμείβονται και το 2009, στα 19 του χρόνια, γίνεται ο νεαρότερος σε ηλικία -πρώτης γραμμής- χορευτής στην ιστορία του βασιλικού μπαλέτου.
Για δυο χρόνια θριαμβεύει. Από το 2012 γίνεται ο αρχιχορευτής του «The Stanislavsky Music Theatre» στη Μόσχα και του «Novosibirsk State Academic Opera and Ballet Theatre» στο Νοβοσιμπίρσκ. Τον Απρίλιο του 2013 αποχωρεί όμως από την παράσταση «Midnight Express», λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της, πράγμα αδιανόητο για τα κλασικά πρότυπα της αυστηρής ακαδημίας.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC το Μάιο του 2013 δήλωσε ότι παρόλο που ήταν όνειρο ζωής για εκείνον να γίνει ο κύριος χορευτής του βασιλικού μπαλέτου της Βρετανίας, ένιωσε ότι δεν έβρισκε ελευθερία στην έκφραση και ότι περιοριζόταν η δημιουργικότητά του. Αποφασίζει τότε να εγκαταλείψει το χορό και να διοχετεύσει τη δημιουργικότητά του στο μόντελινγκ και στις φωτογραφίσεις, Γίνεται εξώφυλλο σε μεγάλα περιοδικά και εμφανίζεται σε επιδείξεις μόδας. Αλλά ο Πολούνιν δεν είναι γεννημένος γι’ αυτό.
Μαζί με ένα φίλο του φτιάχνει ένα βίντεο, όπου χορεύει το «Τake me to church». Σε χρόνο ρεκόρ γίνεται viral στο ίντερνετ και κάνει σε χρόνο ρεκόρ εκατομμύρια προβολές. Ο Πολούνιν είναι πια διάσημος σε όλο τον κόσμο. Από τότε προσπαθεί να επεκτείνει τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες, όμως συνεχίζει να χορεύει χωρίς να αμείβεται για να υπενθυμίσει στον εαυτό του ότι ακόμα αγαπάει τον χορό.
Το ντοκιμαντέρ του Κάντορ ξεδιπλώνει την περίπλοκη ιστορία του, μέσα από αρχειακό υλικό, προσωπικές φωτογραφίες και βίντεο που έχει συγκεντρώσει η μητέρα του, αλλά και αληθινές σκηνές της σημερινής καθημερινότητάς του, αποκαλύπτοντας το αληθινό πρόσωπο αυτού του καλλιτέχνη.
Όταν γνωρίζει την Νατάλια Οσίποβα, την μεγαλύτερη εν ζωή κλασική μπαλαρίνα , όπως λέγεται, που θεωρείται με τη σειρά της διάδοχος της Σιλβί Γκιγιέμ, θέλει πια να χορεύει μόνο μαζί της. Η σχέση τους προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Ο Πολούνιν παραδέχτηκε δημόσια σε συνέντευξη τύπου ότι είναι ζευγάρι, λέγοντας ότι τα μεγάλα θέατρα θέλουν να τους κρατούν χώρια, τουλάχιστον επί σκηνής, γιατί δυο μεγάλοι χορευτές μαζί αμφισβητούν πιο εύκολα την παντοκρατορία των σκηνοθετών.
Πάντως οι δυο τους δεν δίνουν μεγάλη σημασία στα όσα λέγονται και συνυπογράφουν την πρώτη τους παράσταση με σαφή στροφή προς στον σύγχρονο χορό, που έχει γίνει δέκτη με ενθουσιασμό, όπου κι αν παίχτηκε.
Θα ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και στη χώρα μας, στο θέατρο Παλλάς ,από την 1η ως τις 3 Δεκεμβρίου.
