Η νικήτρια ομάδα θα λάβει χρηματικό έπαθλο και βοήθεια στην οργάνωση της παραγωγής της. Δεν είναι λίγο για μια παρέα που κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο, ειδικά σήμερα. Το πιο σημαντικό όμως είναι η εμπειρία που θα αποκτήσουν οι νέοι καλλιτέχνες.
«Στον πρώτο διαγωνισμό scratch night, για κάποιο λόγο βρέθηκα στη θέση της υπεύθυνης των τεχνικών των ομάδων. Δηλαδή έβαζα τις μουσικές η τους ήχους για τα κομμάτια τους. Όταν λέω “βρέθηκα”, εννοώ ότι είπα: «Παιδιά θα τα κάνω εγώ, το ‘χω ξανακάνει στο παρελθόν, έχω χειριστεί και κονσόλα… το ‘χω» ( Φώτα δεν χρειάστηκε, γιατί αν θυμάμαι καλά, υπήρχε τεχνικός, ευτυχώς). Την ημέρα των παρουσιάσεων μια ομάδα είχε δύο ήχους: ένα καζανάκι και ένα κουδούνι. Εγώ, όταν έπρεπε να χτυπήσει το κουδούνι, πάτησα άλλον ήχο... Το κοινό γέλασε και θυμάμαι να έρχονται τα παιδιά των Αbovo και να τους λέω ότι έκανα λάθος εκεί και να μου λένε ότι νόμιζαν ότι έτσι έπρεπε να είναι και πως δεν φάνηκε σαν λάθος... Ήταν τότε που σκέφτηκα ότι το νεανικό θέατρο μπορεί να προσφέρει μαθήματα και εμπειρίες και πάνω από όλα μεγάλες εκπλήξεις!», συμπληρώνει η Σωσώ Χατζημανώλη.
Στην παρέα προστίθεται και η Βάσω Καβαλιεράτου, από τις πρώτες των Abovo: «Αυτό που θυμάμαι από τα πρώτα Bob είναι η τεράστια μαύρη τσάντα που κρατούσα φεύγοντας απ’ το σπίτι μου… Μια τσάντα ασήκωτη, γεμάτη ρούχα πρόβας, μακιγιάζ, ντεμακιγιάζ, props για τρεις διαφορετικές παραστάσεις, ρούχα που θα βάλω μετά, το βράδυ, όταν θα κάτσω για ποτό στο φουαγιέ του θεάτρου, φρούτα και ό,τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει… Έφτανα στο θέατρο 11 το πρωί και έφευγα 2 το βράδυ, αφού είχα σφουγγαρίσει, βοηθήσει στην ταξιθεσία, παίξει σε μερικές παραστάσεις και πιει και κανένα ποτό… Και την επόμενη μέρα το ίδιο. Εκεί, στο Θέατρο Χώρα… σε εκείνο το μαύρο επιβλητικό θέατρο με το τεράστιο χρωματιστό κορίτσι στον τοίχο, στην Κυψέλη. Γιατί το Bob εκεί γεννήθηκε και πάντα εκεί το σκέφτομαι… Στη μεγάλη σκηνή, σε εκείνες τις ατελείωτες σκάλες, στην πάνω ταράτσα, στα καμαρίνια, στις πίσω πόρτες, στην ουρά για τα εισιτήρια στην Αμοργού… Κι ένα κομμάτι του νεανικού θεατρικού εαυτού μου είναι πάντα εκεί…Το υπόλοιπο μεγάλωσε και παλεύει να θυμηθεί εκείνη την εποχή… Να είμαστε καλά, πολλά χρόνια φρέσκο αίμα», απαντάει χαμογελαστά όταν της ζητάω να μοιραστεί τις καλύτερες στιγμές που έχουν ζήσει όλα αυτά τα χρόνια.