Μια χλιαρή στο σύνολό της εβδομάδα με ανάλαφρες κωμωδίες και blockbusters, όπου ξεχωρίζουν, χωρίς όμως μεγάλες στιγμές, η πρόταση της Αυστραλίας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας κι ένας ανατρεπτικός σούπερ-ήρωας εξ Ιταλίας.
- Ο Αρχιτσιγκούνης
- (Radin!)
- Σκηνοθεσία: Φρεντ Καβαγιέ
- Παίζουν: Ντάνι Μπουν, Λοράνς Αρνέ, Νοεμί Σμιτ, Πατρίκ Ριντρμόν, Κριστόφ Κανάρ, Κριστόφ Φαβρ, Καρινά Μαριμόν
Περίληψη: Ο Φρανσουά είναι έχει οργανώσει την καθημερινότητά του έτσι ώστε να μην ξοδεύει ούτε ένα ευρώ παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται - ακόμη κι όταν πραγματικά το χρειάζεται. Οι ισορροπίες στην ολιγαρκή του ζωή θα ανατραπούν τελείως όταν ερωτευτεί μια γοητευτική γυναίκα, αλλά και όταν γνωρίσει την κόρη του, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε μέχρι σήμερα. Ο Ντάνι Μπουν, ίσως ο πιο διάσημος Γάλλος κωμικός, στον ρόλο ενός σύγχρονου Σκρουτζ που θα αλλάξει για χάρη της αγάπης, κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία του σε μια χλιαρή και φορτωμένη με κλισέ ταινία. Ο Φρανσουά , ένας παθολογικά τσιγκούνης άντρας κι εξαίρετος βιολιστής, που παθαίνει κρίση πανικού ακόμα και στην ιδέα ότι μπορεί κάποιος να ανάψει το φως λίγα λεπτά παραπάνω, πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος με την «αρρώστιά του», όταν η κόρη του, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε τον επισκέπτεται, ενώ ταυτόχρονα ερωτεύεται μια συνάδελφο του μουσικό. Αποφασίζοντας να κρύψει την εμμονή του για τα χρήματα από τις δύο γυναίκες, ξεκινά μια σειρά από ξεκαρδιστικά γεγονότα και γκάφες.
Έτσι θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα παραμύθι φιλανθρωπίας, που θα του χαρίσει την αγάπη και τον θαυμασμό του περίγυρού του, για να ανακαλύψει πως στη ζωή δεν έχει και τόσο σημασία να παίρνεις αλλά να δίνεις. Ο Φρεντ Καβαγιέ εμπιστεύεται περισσότερο τον πρωταγωνιστή του από τη σκηνοθετική του μαεστρία για να δώσει μια ανθρώπινη διάσταση σε έναν στερεοτυπικό χαρακτήρα και μάλλον καλά κάνει, γιατί όταν ο Μπουν λείπει από το πλάνο αναλώνεται σε θεατρικά στησίματα, αρκετά παρωχημένα. Η μεταστροφή του Φρανσουά ακολουθεί τη πεπατημένη, όμως ο Μπουν φροντίζει από την αρχή να χτίσει έναν χαρακτήρα που βυθίζεται στη μελαγχολία κι έτσι καταφέρνει χωρίς υπερβολές να περισώσει τα όποια σεναριακά κενά και τις σκηνοθετικές ατοπίες.
- Με Λένε Τζιγκ
- (Lo Chiamavano Jeeg Robot)
- Σκηνοθεσία: Γκαμπριέλε Μαϊνέτι
- Παίζουν: Κλάουντιο Σανταμαρία, Λούκα Μαρινέλι, Ιλένια Παστορέλι
Περίληψη: O Έντσο, ένας μικροκακοποιός από τις φτωχές συνοικίες της Ρώμης, ανακαλύπτει έπειτα από ένα παράξενο ατύχημα ότι έχει αναπτύξει υπερδυνάμεις. Αντί όμως να τις χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό, αποφασίζει να προωθήσει την καριέρα του ως σούπερ εγκληματίας, κάτι που δεν χαροποιεί ιδιαίτερα τους βαρόνους της περιοχής. Όταν γνωρίσει την Αλέσια, μια όμορφη αλλά διαταραγμένη κοπέλα που τον ταυτίζει στο παιδικό μυαλό της με τον Τζιγκ, το Ατσάλινο Ρομπότ, έναν δημοφιλή χαρακτήρα ιαπωνικών κινούμενων σχεδίων της δεκαετίας του ’80, ο Έντσο ερωτεύεται. Μια μεγάλη ιταλική επιτυχία που αποδομεί την εικόνα των σούπερ ηρώων σε ένα μεταφυσικό παραμύθι με αστικό φόντο. Με το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, που σάρωσε τα βραβεία Donatello ( Ιταλικά Όσκαρ) και σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ο Γκαμπριέλε Μαϊνέτι μας συστήνει έναν ανθρώπινο Ευρωπαίο υπερήρωα, εντελώς διαφορετικό από όσους έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Ο Έντσο μπορεί μεν να έχει υπερφυσικές δυνάμεις, τις οποίες απέκτησε κατά τύχη, όμως ο ίδιος είναι ένα ρεμάλι της κοινωνίας που ζει κάνοντας μικροαπατεωνιές. Όταν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητές του για να ανέλθει στα κλιμάκια της παρανομίας, γίνεται στόχος των αρχιβαρόνων της περιοχής.
Θα βρεθεί αντιμέτωπος με φιλόδοξους αριβίστες και αδίστακτους κακοποιούς, θα γνωριστεί με μια διαταραγμένη νεαρή που τον ταυτίζει με τον Τζιγκ, έναν ήρωα από γνωστά ιαπωνικά κινούμενα σχέδια και θα μάθει να αγαπάει. Χρησιμοποιώντας όλους τους στερεοτυπικούς αμερικάνικους μύθους των σούπερ ηρώων, ο Μαϊνέτι δημιουργεί έναν διαφορετικό μασκοφόρο εκδικητή, εσωστρεφή, σκοτεινό αλλά και αισθηματία, που δεν προσπαθεί για το καλό της ανθρωπότητας, όπως όλοι οι «συνάδελφοί» του, αλλά μεταστρέφεται εξαιτίας ενός μεγάλου έρωτα. Ο Κλαούντιο Σανταμαρία στον ρόλο του Τζινγκ, έχει υπάρξει ήδη αρκετές φορές υπερήρωας, αφού έχει δανείσει τη φωνή του στον Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν, στην ιταλική κυκλοφορία της τριλογίας του Κρίστοφερ Νόλαν, καθώς και στην ταινία Λέγκο Μπάτμαν, και φαίνεται πως αγαπάει το είδος και κυρίως την αποδόμησή του. Η ιδέα είναι έξυπνη και η σκηνοθεσία του Μαϊνέτι καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μεταφυσικό περιβάλλον χωρίς εφέ και εντυπωσιασμούς. Δεν λείπουν το απαραίτητο και σε σωστές δόσεις χιούμορ που προϋποθέτει μια τέτοια σάτιρα, αλλά και κοινωνικά θέματα σε σχέση με τη φήμη, την εποχή της εικόνας και μέχρι πού μπορεί κανείς να φτάσει για λίγα λεπτά διασημότητας. Όμως η αδυναμία του σεναρίου να εξελίξει την ιστορία από ένα σημείο και μετά είναι εμφανής, με αποτέλεσμα ένα σχεδόν γλυκερό φινάλε.