«Η Ψυχή και το Σώμα»: Ενα δυνατό love story από την Ουγγαρία
To Star Wars που επιστρέφει με το όγδοο επεισόδιό του και αποχαιρετάει για πάντα την Πριγκίπισσά του, την Κάρι Φίσερ, το «Coco» που ενώνει δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους, και μια αλλόκοτη ιστορία αγάπης από την Ουγγαρία πρωταγωνιστούν στις επιλογές της εβδομάδας.
STAR WARS: Οι τελευταίοι Τζεντάι - STAR WARS: The Last Jedi
«Έχοντας κάνει τα πρώτα της βήματα σε έναν μεγαλύτερο κόσμο στο «Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει» (2015), η Ρέι συνεχίζει το επικό της ταξίδι με τους Φιν, Πο και τον Λουκ Σκαϊγουόκερ.
Η Κάρι Φίσερ έχει πολλούς λόγους να χαμογελάει από εκεί ψηλά, αφού η τελευταία ταινία του θρυλικού Star Wars είναι ένα εκπληκτικό σίκουελ που δεν του λείπει τίποτα: συνεχείς ανατροπές που θα σας κόψουν την ανάσα, εξαιρετικές ερμηνείες, εντυπωσιακά εφέ και άριστη σκηνοθεσία, μπολιάζονται με χιούμορ, που είναι και η τελευταία τάση στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά και με πολιτικά σχόλια, που θα προκαλέσουν πολλές συζητήσεις. Aυτή τη φορά η Ρέι καλείται να πείσει τον Λουκ Σκαϊγουόκερ να επιστρέψει από την απομόνωσή του για να βοηθήσει τους Επαναστάτες, που πολιορκούνται από τον στόλο του Πρώτου Τάγματος.
Ο Ρίαν Τζόνσον, που έχει αναλάβει να μας συστήσει τους «Τελευταίους Τζεντάι» βάζει τα δυνατά του, άλλοτε ανατρέποντας στοιχεία που γνωρίζουμε από τις προηγούμενες ταινίες, άλλοτε διαχειριζόμενος με ευστροφία τα «συστατικά» της πιο επιτυχημένης συνταγής του Χόλιγουντ, κι έτσι προσθέτει το δικό του κεφάλαιο στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού, που έχει κατακτήσει εκατομμύρια θεατές.
Κι επειδή η κοσμογονία που το 1977 ξεκίνησε ο Τζόρτζ Λούκας ασκεί τεράστια επιρροή, η άποψη που διατυπώνεται σαφέστατα σε αυτό το επεισόδιο, που λέει πως οι πλούσιοι άνθρωποι του σύμπαντος είναι αυτοί που πουλάνε όπλα, θα ανάψει πολλές φωτιές και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της θέσης που επιθυμεί να πάρει το πιο δυνατό χαρτί της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Η Ψυχή και το Σώμα- (On Body and Soul)
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Ίλντικο Ενιέντι
Παίζουν: Αλεξάντρα Μπορμπέλι, Γκέζα Μορτσάνιι
Περίληψη:
Ο Έντρε και η Μαρία, δύο εσωστρεφείς άνθρωποι, δουλεύουν μαζί, όταν ανακαλύπτουν κατά τύχη ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αρχικά αισθάνονται αμήχανοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι. Τα όνειρά τους όμως είναι τόσο έντονα και αληθοφανή, ώστε διστακτικά θα δεχτούν αυτή την παράξενη σύμπτωση και θα επιδιώξουν να αναπαράγουν στο φως της ημέρας αυτά που έχουν δει το προηγούμενο βράδυ.
Η Ίλντικο Ενιέντι επιστρέφει, μετά από ένα διάλειμμα δεκαοχτώ χρόνων από τη σκηνοθεσία, με αυτή την αλλόκοτα ρομαντική ιστορία, η οποία κατέκτησε την Χρυσή Άρκτο αλλά και το Βραβείο των Κριτικών στο 67ο Φεστιβάλ Βερολίνου και αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της Ουγγαρίας για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ 2018.
Καταστρατηγώντας όλα τα ρομαντικά κλισέ και στερεότυπα, η Ενιέντι φτιάχνει μια υπέροχη ιστορία αγάπης στο πλέον απροσδόκητο περιβάλλον: μέσα σε ένα σφαγείο. Ο Έντρε, διευθυντής της επιχείρησης, και η Μαρία, που κάνει ποιοτικούς ελέγχους, γνωρίζονται ανάμεσα σε ζώα που ματώνουν καθημερινά.
Εκείνος με ένα ανάπηρο χέρι κι εκείνη ένα άτομο με ειδικές ανάγκες ,- μάλλον με σύνδρομο Άσπενγκερ, αν και ποτέ αυτό δεν δηλώνεται ξεκάθαρα- έλκονται ο ένας από τον άλλον, αλλά δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γύρω τους. Εύστοχα η δημιουργός κινηματογραφεί συχνά τους ήρωές της πίσω από τζαμαρίες, υποδηλώνοντας έτσι τα «τείχη» που τους έχουν εγκλωβίσει και την προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τους φόβους τους.
Όμως παρά τα όσα τους χωρίζουν, ο Έντρε και η Μαρία τις νύχτες μοιράζονται το ίδιο όνειρο.
Μόνο εκεί, μέσα από τη μορφή δυο ελαφιών που συναντιούνται και αγαπιούνται σε ένα χιονισμένο δάσος, μπορούν να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους. Όταν ανακαλύψουν αυτή την περίεργη σύμπτωση, θα πρέπει να διασχίσουν τα δικά τους στα δικά τους χιονισμένα τοπία για να μπορέσει τελικά να ενωθεί η ψυχή με το σώμα.
Το αιματοβαμμένο σκηνικό του σφαγείου, το παγωμένο δάσος του ονείρου και οι πυκνές σιωπές των δυο πρωταγωνιστών συμπληρώνουν σκηνές που συμπυκνώνουν όλη την περιπέτεια της αγάπης, δημιουργώντας υπέροχες ποιητικές αντιστίξεις, από μια σκηνοθέτη που ξέρει να αξιοποιεί στο έπακρο τους καλούς της ηθοποιούς. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά, που αξίζει την προσοχή και ένα δυνατό love story, που δεν θυμίζει κανένα από όσα έχετε δει.
Coco
Σκηνοθεσία: Λι Ανκριτς, Άντριαν Μολίνα
Με τις φωνές των: Άντονι Γκονζάλες, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Μπέντζαμιν Μπρατ, Ρενέ Βίκτορ.
Περίληψη: Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής -η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές-, ο Μιγκέλ ονειρεύεται να γίνει διάσημος μουσικός, όπως το είδωλό του, Ερνέστο δε λα Κρουζ. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Μιγκέλ θα βρεθεί στη Χώρα τον Προγόνων. Με συνοδοιπόρο έναν γοητευτικό απατεώνα που ακούει στο όνομα Έκτωρ, ο Μιγκέλ θα ζήσει ένα απίστευτο ταξίδι που θα φανερώσει την κρυφή ιστορία της οικογένειάς του. Η Pixar επιστρέφει με τη 19η της ταινία και κάνει τη διαφορά με μια πολύχρωμη, απίθανη ιστορία που διαδραματίζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Με έμπνευση από την μεξικάνικη παράδοση και την Ημέρα των Νεκρών, όπου όλοι τιμούν τα πνεύματα και τα θυμούνται προκειμένου να συνεχίζουν να υπάρχουν, τα μεγάλα στούντιο δημιούργησαν την ιστορία ενός μικρού αγοριού που θέλει να γίνει μουσικός.
Οι δικοί του, όμως, είναι αντίθετοι και θεωρούν τη μουσική κατάρα, καθώς ένας από τους προγόνους τους εγκατέλειψε την οικογένειά του για να ακολουθήσει το όνειρό του και να γίνει μουσικός.
Ο Μιγκέλ, που έχει ως ίνδαλμα τον τραγουδιστή Ερνέστο δε λα Κρουζ, θα βρεθεί με έναν μαγικό τρόπο στον κόσμο των νεκρών, θα συναντήσει τους δικούς του προγόνους και θα μάθει την αλήθεια, που πάση θυσία πρέπει να μεταφέρει στην προγιαγιά του, την τρυφερή Κόκο. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ταινία κινουμένων σχεδίων έχει ασχοληθεί με την Μέρα των Νεκρών- έχει προηγηθεί το «Βιβλίο της Ζωής» σε παραγωγή του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. H Pixar όμως δημιουργεί έναν υπέροχο κόσμο με χαρωπούς αξιολάτρευτους σκελετούς για να μιλήσει στα παιδιά για το θέμα του θανάτου με έναν ανακουφιστικό και λυτρωτικό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα τιμάει την μεξικάνικη κουλτούρα, γεγονός που είναι και μια έμμεση απάντηση στα σχόλια του Ντόναλντ Τραμπ.
Πρωτότυποι χαρακτήρες και μια καθηλωτική ιστορία που με ευφάνταστο και απλό, πλην όμως όχι απλοϊκό τρόπο, θίγει το ζήτημα της μνήμης, όχι μόνο της ατομικής αλλά και της συλλογικής, μιας και ο μικρός Μιγκέλ μπορεί να προχωρήσει στη ζωή του μόνο με το να θυμάται πάντα από που προέρχεται. Επιπλέον σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης η «Coco» τιμάει την ιδιαίτερη παράδοση ενός λαού και με ένα εντυπωσιακό παραμύθι, που σίγουρα θα σας κάνει να βουρκώσετε κι άλλοτε να ξεκαρδιστείτε στα γέλια, μιλάει στην ψυχή μικρών και μεγάλων.
Οι άρτιες φιγούρες, η προσοχή στη λεπτομέρειες, οι καλογραμμένοι διάλογοι και η μουσική με επιρροές από τα μεξικάνικα μαριάτσι συμβάλλουν στο αποτέλεσμα, που δικαιώνει την Pixar, η οποία βάζει πλώρη για τα Όσκαρ, όπως όλα δείχνουν.
Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ (I’m not Madame Bovary)
Σκηνοθεσία: Ζιαογκάνγκ Φενγκ
Παίζουν: Μπινγκμπίνγκ Φαν, Τάο Γκούο, Πενγκ Ντα
Περίληψη:
Για να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα που παρέχει το κράτος στους νέους που παραμένουν ανύπαντροι, η Λι και ο σύζυγός της παίρνουν ψεύτικο διαζύγιο. Αμέσως μετά όμως, ο άντρας της Λι μετακομίζει στο διαμέρισμα με μία άλλη γυναίκα, την οποία παντρεύεται. Εξαπατημένη και ντροπιασμένη, εκείνη θα ξεκινήσει έναν ατέλειωτο δικαστικό αγώνα, για να αποδείξει την δολοπλοκία του συζύγου της και να αποκαταστήσει την χαμένη της τιμή. Από το μικρό χωριό που ζει, η μάχη της θα φτάσει μέχρι τα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια, στο Πεκίνο. Ο πρωτότυπος κινεζικός τίτλος, είναι «Δεν είμαι η Παν Τζιλιάν», που αναφέρεται στη μυθική φιγούρα της κινεζικής λογοτεχνίας, αρχέτυπο της σατανικής γυναίκας. Ο διεθνής τίτλος χρησιμοποιεί ένα άλλο όνομα, που στην Δυτική κουλτούρα συμβολίζει την άπιστη γυναίκα και σύζυγο, αυτό της Μαντάμ Μποβαρύ.
Η Λι κατηγορείται από τον άπιστο σύζυγό της ότι είναι μια Παν Τζιλιάν, παρόλο που στη ουσία εκείνος την έχει εγκαταλείψει , χωρίς καμία εξήγηση. Οι δυο τους πήραν πλαστό διαζύγιο για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν στέγη αφού το κράτος παρέχει σπίτι στα ανύπαντρα ζευγάρια. Εκείνος όμως αμέσως μετά αποφάσισε, χωρίς καν να μπει στον κόπο να την ενημερώσει, πως θα ζήσει με μία άλλη γυναίκα. Η Λι κινεί γη και ουρανό να αποδείξει την απάτη και να αποκαταστήσει τη χαμένη της τιμή. Βασισμένη στο βιβλίο του Ζενγιούν Λιου, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, η ταινία εξετάζει πώς οι νόμοι του κράτους μπορεί τελικά να γίνουν η καταστροφή για του πολίτη. Η Λι, εξαιτίας ενός παράλογου κανονισμού, μπλέκεται σε έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να αποδείξει την απάτη του πρώην συζύγου της. Ο Φενγκ πρωτοτυπεί, χρησιμοποιώντας το κυκλικό κάδρο στο μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης- αν και είναι παράξενο που δεν το διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια- κι έτσι προσδίδει αφενός στην ταινία του μια ενδιαφέρουσα εικαστικότητα, που παραπέμπει στην κινέζικη ζωγραφική κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Σονγκ, τη περίοδο δηλαδή που υποτίθεται πως έζησε η Παν Τζιλιάν. Ταυτόχρονα, δημιουργεί μια απόσταση στον θεατή που έχει την αίσθηση πως παρακολουθεί την ιστορία μέσα από μια κλειδαρότρυπα, προκαλώντας την κριτική του σκέψη.
Με καυστικό χιούμορ, ο δημιουργός τελικά στήνει μια σάτιρα της σύγχρονης κοινωνίας, χωρίς όμως να στέκεται αδιάφορος απέναντι στο δράμα των προσώπων. Επιλέγοντας μάλιστα ένα ανδροκρατούμενο κατά κανόνα καστ να πλαισιώνει τη Λι, ταυτόχρονα καταθέτει ένα τολμηρό για την κοινωνία φεμινιστικό σχόλιο για τη θέση της γυναίκας που μόνη της παλεύει απέναντι στο σύστημα.
Το πρόβλημα του Φενγκ είναι πως συχνά επιμένει περισσότερο από όσο χρειάζεται σε κάποιες σεκάνς που αποκαλύπτουν μεν το τέρας της γραφειοκρατίας, αποσπώντας έτσι την προσοχή του θεατή από την κεντρική του ιστορία. Καταγράφει όμως με χιούμορ την πραγματικότητα της χώρας του, που δεν διαφέρει και τόσο από τις υπόλοιπες, και αφήνει τα πρόσωπα και τους θεατές του να χαθούν σε έναν λαβύρινθο πληροφοριών, όπως ακριβώς χάνεται και η Λι.
Ένα ζευγάρι επιφανών Κωσταντινουπολιτών, υιοθετούν μια ορφανή Ελληνοπούλα, απ’ τον «άγιο» τόπο της καταγωγής τους, την Καβάλα. Της προσφέρουν ένα ισχυρό όνομα και επιζητούν την αφοσίωσή της στα γηρατειά τους. Έτσι, το 1957, η δωδεκάχρονη τότε Πολυξένη, αποχωρίζεται αναγκαστικά τον μικρότερο αδερφό της στο ορφανοτροφείο και ξεκινά μια νέα ζωή με άριστες προδιαγραφές. Μορφώνεται, ερωτεύεται και διεκδικεί τη ζωή, χωρίς να μπορεί να υποψιαστεί και να διαχειριστεί το σχέδιο εξόντωσης που στήνεται πίσω απ’ την πλάτη της με στόχο την κληρονομιά της. Η Δώρα Μασκλαβάνου υπογράφει το σενάριο τη σκηνοθεσία αλλά και το μοντάζ της ιστορίας μιας κοπέλας που θυσιάζεται στον βωμό της ματαιοδοξίας. Το κενό στον τίτλο της ταινίας που χωρίζει το όνομα της κεντρικής ηρωίδας, της Πολυξένης, δηλώνει σαφώς την πρόθεση της δημιουργού να αφηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας που έζησε ως ξένη σε μια πόλη, συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα η Μασκλαβάνου ξετυλίγει το νήμα μιας ζωής που διατηρεί την αθωότητά της έως το τέλος, παρόλο που το σκληρό και ανελέητο περιβάλλον της έκανε τα πάντα για να την καταστρέψει.
Ούσα ορφανή η Πολυξένη, υιοθετείται από επιφανείς επιχειρηματίες και ζει μέχρι τον θάνατο των γονιών της στα πούπουλα, αν και ήδη από τις πρώτες σκηνές διαφαίνονται οι αυστηρές προκαταλήψεις και τα στερεότυπα της κοινωνίας της. Αργότερα εκείνη θα γνωρίσει τον έρωτα στα μάτια ενός Τούρκου, ενώ το περιβάλλον της κάνει τα πάντα για να της στερήσει την περιουσία του θετού της πατέρα.
Η Μασκλαβάνου έχει στα χέρια της ένα πλούσιο υλικό, που το διαχειρίζεται με όρους ιστορικού μελοδράματος, δίνοντας έμφαση στις κοινωνικές συνθήκες και υπογραμμίζοντας με εύστοχο τρόπο το πώς οι ιστορίες- και η Ιστορία- επαναλαμβάνονται. Με την άρτια διεύθυνση φωτογραφίας του Κλαούντιο Μπολιβάρ και τη συγκινητική μουσική του Νίκου Κυπουργού πετυχαίνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρες, όμως η απόφασή της να αναλάβει η ίδια το μοντάζ στέρησε από την ταινία της μια πιο αντικειμενική ματιά, οπότε συχνά γίνονται αδικαιολόγητα άλματα που μόνο κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά το σενάριο μπορεί να ακολουθήσει, όχι όμως και ο θεατής στον οποίο δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά. Το μεγάλο πρόβλημα όμως της ταινίας είναι η καθοδήγηση των ηθοποιών, που στην πλειοψηφία τους καταλήγουν σε στομφώδεις και εξεζητημένες θεατρικές ερμηνείες, που δεν αντέχουν στην κάμερα. Έτσι τα πρόσωπα μοιάζουν χάρτινα, σχεδόν γκροτέσκ, χωρίς όμως να υπάρχει η κατάλληλη υποστήριξη για μια τέτοια γραμμή κι έτσι οι μεταξύ τους σχέσεις και οι συγκρούσεις δεν επικοινωνούνται, ενώ οι διάλογοι που σε μεγάλο μέρος προσπαθούν είτε να ακολουθήσουν ένα παλιότερο γλωσσικό ιδίωμα, ή κάποιου είδους μέτρο που δεν είναι ξεκάθαρο, δεν βοηθούν.
Ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην υπόθεση μποξ στην Ελλάδα μέσα από την ιστορία του Αλέξη Τσανικίδη. Το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Παντελεάκη για το «παιδί θαύμα» της πυγμαχίας, όπως τον ονόμασε ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, τον Αλέξη Τσανικίδη, που βραβεύτηκε στο 19το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δεν είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη για αυτό το παρεξηγημένο άθλημα- έχει προηγηθεί ο «Boxer» το 2013- ενώ το « Wonder Kid» αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που πιθανόν θα ονομάζεται « Boxing Greece».
Η κάμερα του Γιώργου Παντελεάκη ακολουθεί τον νεαρό αθλητή στην καθημερινότητά του, στις προσωπικές του στιγμές, αναφέρεται στον τραυματισμό του, αλλά και στην αδικία που υπέστη όταν «κόπηκε» από την Ολυμπιάδα του Ρίο – μαζί με μαρτυρίες ανθρώπων που ζουν από κοντά τη σκληρή του προετοιμασία και τον αγώνα του. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό τους ήχους μιας τζαζ μπάντας, η οποία με ένταση μεταδίδει τον παλμό ενός αγώνα, ανάμεσα σε πλάνα της Αθήνας, που ο νεαρός αθλητής καθημερινά πρέπει να διασχίσει για να προπονηθεί. Ίσως όμως αυτή η προσπάθεια του Παντελεάκη να αντιπαραβάλλει την Ελλάδα της κρίσης με τα όνειρα ενός νέου παιδιού που ξέρει να αγωνίζεται ήθελε περισσότερη δουλειά.
Πάντως, ακόμα κι αν δεν είστε λάτρεις του αθλήματος, η καταγραφή του Παντελεάκη αποκαλύπτει το άλλο πρόσωπο της πυγμαχίας, που απαιτεί τεχνική και στρατηγική –άλλωστε, όπως λέγεται στην ταινία, είναι το δεύτερο άθλημα σκέψης μετά το σκάκι- αλλά και τα θέματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αθλητές, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες επιμένουν με προσωπικές θυσίες να συνεχίζουν τον δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού.
Χριστούγεννα & ΣΙΑ Επίθετο: Άγιος Όνομα: Βασίλης- (Christmas & Co)
Ο Άγιος Βασίλης έρχεται με «πράσινη» στολή, κι είναι αποφασισμένος να σώσει τα Χριστούγεννα που κινδυνεύουν. Μία θεότρελη κωμωδία μέσα από την ανατρεπτική ματιά του Αλέν Σαμπά, σκηνοθέτη blockbuster επιτυχιών στη Γαλλία, όπως το «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα» και το «Γκρρρ!!!Προϊστορικά Εγκλήματα», στην οποία ο Άγιος Βασίλης δεν είναι η μαγική φιγούρα που όλοι ξέρουμε. Ενώ λοιπόν όλες οι προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα δουλεύουν ρολόι, λίγες μέρες πριν την παραμονή, τα πάντα καταρρέουν. Τα 92.000 ξωτικά του Αϊ Βασίλη ξαφνικά αρρωσταίνουν, το ένα μετά το άλλο και σταματά η παραγωγή των παιχνιδιών.
Το πλήγμα είναι μεγάλο.
Ποιος θα φτιάξει τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά του κόσμου; Με τα Χριστούγεννα να κινδυνεύουν, ο Άγιος Βασίλης δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να επισκεφτεί τη Γη μαζί με τους ταράνδους του, ώστε να βρει 92.000 βιταμίνες για να γιατρευτούν τα ξωτικά του. Τα πράγματα όμως εκεί δεν είναι τόσο εύκολα όσο περίμενε: περνάει απίστευτα χαοτικές καταστάσεις, συλλαμβάνεται και όλα αυτά στην προσπάθειά του να βρει λύση για να καταφέρει τελικά να μοιράσει τα παιχνίδια του στα παιδιά όλου του κόσμου.
