Καλεσμένη της εκπομπής το Πρωινό ήταν η Μαριάννα Τουμασάτου το πρωί της Τετάρτης 3 Φεβρουαρίου.
Η ηθοποιός πήρε δημόσια θέση για τις καταγγελίες των συναδέλφων της, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που η ίδια αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της πορείας της και τον τρόπο που τις διαχειρίστηκε.
«Σεβασμός δεν υπάρχει. Ο σεβασμός κερδίζεται. Δεν χαρίζεται σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Απλά ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υποστεί κάτι, δεν έχει νιώσει την ασφάλεια να το πει, εγώ δεν μπορώ να βγω και να πω «Α εγώ δεν σου μιλάω εσένα γιατί ξέρω ότι έχεις κάνει αυτό». Εγώ θα συνεργαστώ όσο το δυνατόν λιγότερες φορές μπορώ με κάποιους ανθρώπους, όχι μόνο εγώ, όλοι μας. Οπότε όταν θα είμαστε πάνω στη συνεργασία, δεν θα σε αρχίσω στα χαστούκια, γιατί εμένα δεν μου έχεις δώσει λόγο. Εάν μάθω κάτι και είμαι μπροστά και οτιδήποτε, θα τοποθετηθώ. Αλλά αν όχι.
Κατά πρώτον, φέρνεις σε δύσκολη θέση αυτόν τον άνθρωπο που έχει επιλέξει να μην μιλήσει ακόμα. Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι όλες τις στιγμές. Ακόμα τώρα υπάρχουν κορίτσια που ξέρουμε ότι έχουν υποστεί κάποια πράγματα και δεν έχουν βγει να το πουν. Κάποιο λόγο θα έχουν. Όπως κάποιο λόγο είχαν όλα τα κορίτσια που μίλησαν τα προηγούμενα χρόνια που δεν μίλησαν. Να πούμε ένα ευχαριστώ στην κα Μπεκατώρου που άνοιξε την μεγάλη πόρτα. Και να ευχαριστήσουμε και την Ζέτα και την Τζένη και την Αγγελική και την Λουκία που ανοίγουν τα παράθυρα να μπει φως, να φύγει η μούχλα που υπάρχει. Κάποια στιγμή πρέπει να τους σταματήσουμε. Δεν είναι μόνο άνδρες, υπάρχουν και γυναίκες που έχουν ενοχλήσει αγόρια, κορίτσια, οτιδήποτε. Ολοι οι συνδυασμοί υπάρχουν παιδιά. Ο,τι υπάρχει στην κοινωνία, υπάρχει σε καλό και σε κακό.
Είναι δύσκολο να προσπαθήσει κάποιος να κάνει κάτι σε μένα. Γιατί είμαι πολύ επιθετικός άνθρωπος έτσι κι αλλιώς. Και όσο πιο μικρή, τόσο πιο επιθετική. Έχω μεγαλώσει σε γειτονιές και σε αλάνες. Αυτά με «ασφάλισαν» ως προς αυτό.
Δεν σημαίνει ότι είναι αδύναμα τα παιδιά που δεν αντέδρασαν.
Το μυαλό αυτών που κάνουν αυτά τα πράγματα είναι αρρωστημένο αλλά είναι και πονηρό. Εάν δουν ότι κινδυνεύουν να εκτεθούν θα το σταματήσουν. Αν πιστεύουν ότι έχουν λίγη πιθανότητα έκθεσης και περισσότερης επιτυχίας, τότε θα απλωθούν πιο εύκολα.
Πολλές φορές όταν τα παιδιά που τους συμβαίνει είναι σε μικρή ηλικία, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν τα όρια. Εγώ τελειώνοντας μια πολύ σκληρή σχολή, θεωρούσαμε ότι το να σκουπίζουμε και να καθαρίζουμε τους χώρους ήταν μέσα στις υποχρεώσεις του μαθητή, του φοιτητή. Δεν είναι. Αλλά εγώ έτσι νόμιζα.
Πρέπει να φύγουν από το χώρο αυτοί για τους οποίους γίνονται οι καταγγελίες. Eίναι πολλά χρόνια και μυαλό δεν βάζουν. Και με μία φορά κάτι τέτοιο είναι αγριευτικό. Το καθ'έξιν ορίζει πολλά. Δεν θέλω η κόρη μου να πάει σε τέτοιο χώρο. Ούτε κανένα κοριτσάκι που ξέρω. Κανένα αγοράκι. Κάποιας μάνας παιδί είναι καθένα από αυτά τα παιδιά. Να πάνε σπίτι τους. Να ζητήσουν βοήθεια. Και να λάβουν βοήθεια και να τελειώνουμε με αυτό. Ζητάνε τώρα προστασία πολλοί εξ’αυτών. Για ποιον λόγο; Για τις οικογένειές τους. Γιατί δεν τις προστάτευσαν πιο πριν οι ίδιοι;
Αυτά με τις συγγνώμες και με τις γενιές ούτε να τα ακούω. Δεν θα ζητήσω εγώ συγγνώμη που φέρθηκα καλά μαζί με τον άλλον που δεν φέρθηκε καλά. Να ζητήσω συγγνώμη για κάτι που έκανα εγώ.
Δεν θα δώσουμε μαζί συγγνώμη εγώ που έχω κάνει ένα λάθος, κι ο άλλος που έχει κλειδώσει και έχει χουφτώσει το παιδάκι μες το καμαρίνι. Οι ευθύνες είναι ατομικές. Η συγγνώμη είναι μετανοώ για κάτι που έχω κάνει, όχι φοβάμαι γιατί εξετέθην.Αλλο συγγνώμη άλλο τα πίτουρα.
Έμαθα μια κοπέλα έφυγε σε άλλη χώρα.. Γιατί ρε παιδιά; Με ποιο δικαίωμα παίζεις με την ψυχή ενός ανθρώπου. Μπορεί να έχεις υποστεί κάτι στο παρελθόν, πήγαινε λύσε το πρόβλημά σου, κάνε ο,τι είναι να κάνεις και μην παίρνεις στο λαιμό σου παιδιά».
