H γλώσσα μπορεί να πλάσει κόσμους ή να τους γκρεμίσει. Να ενθαρρύνει την ψυχή ή να την καταρρακώσει. Μια διατύπωση αρκεί για να δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα, να απογοητεύσει, να φοβίσει.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης με ένα κείμενο θέλησε να υπογραμμίσει το βάρος που έχουν οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι όταν αναφέρονται σε ασθένειες και στον τρόπο που τις διαχειρίζονται δημόσια πρόσωπα ή μη.
Με αφορμή τον θάνατο του Chadwick Boseman, ο οποίος πέθανε από καρκίνο, ο ηθοποιός θέλησε να μοιραστεί τις σκέψεις του όταν διάβασε την φράση «έχασε την μάχη με τον καρκίνο» στην είδηση του θανάτου του Αμερικανού ηθοποιού.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ηθοποιός «Η συνήθεια να λέμε ότι το να ζεις με καρκίνο είναι μάχη και όσοι τη χάνουν είναι losers, την ώρα που άνθρωποι σαν κι εμένα -ευτυχώς ακόμα ζωντανοί έπειτα από θεραπεία- είναι θριαμβευτές, είναι μάλλον άκομψη».
Ο Αντίνοος Αλμπάνης γράφει:
«Τράβηξα αυτήν την φωτογραφία το πρωί. Πετούσαμε με ένα bombardier της Ολυμπιακής πάνω από την Αθήνα από αυτά που με πήγαιναν στην Λήμνο όταν ήμουν παιδί. Αυτά που θυμίζουν τις ντακότες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ή, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτά που θυμίζουν πούλμαν με φτερά και έλικες. Οι παλιοί λένε πως τα ελικοφόρα είναι τα πιο ασφαλή αεροσκάφη κι ας τρίζουν χειρότερα και από πλυντήριο που στύβει. Η σκέψη μου, ωστόσο, ήταν αλλού. Το ίδιο πρωί διάβαζα στην εφημερίδα για τον Μπόουζμαν και την μάχη του. Αυτήν που έχασε. Και θύμωσα για άλλη μια φορά με την γλώσσα. Είναι ευεξήγητο το γιατί αυτή η στρατιωτική φρασεολογία έχει διεισδύσει στα μέσα ενημέρωσης και στην καθημερινή ζωή. Σκοπός όσων τη χρησιμοποιούν είναι να δείξουν αλληλεγγύη και αισιοδοξία σε μία αδιανόητα δύσκολη στιγμή στη ζωή κάποιου. Μιλώντας, όμως, με αυτήν τη γλώσσα μπορεί να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Μπόουζμαν, όπως και τόσοι άλλοι, είχε τα κότσια. Δεν έδωσε όμως μάχη, δεν ήταν σε πόλεμο με τον καρκίνο, δεν ήταν «ηττημένος στρατιώτης».
Η συνήθεια να λέμε ότι το να ζεις με καρκίνο είναι μάχη και όσοι τη χάνουν είναι losers, την ώρα που άνθρωποι σαν κι εμένα -ευτυχώς ακόμα ζωντανοί έπειτα από θεραπεία- είναι θριαμβευτές, είναι μάλλον άκομψη. Στον «δικό μας κόσμο», το να έχεις καρκίνο δεν είναι καθόλου ένας αγώνας. Μερικές μέρες ο καρκίνος έχει το πάνω χέρι, άλλες μέρες εμείς. Να θυμόμαστε τους ανθρώπους για τις όποιες θετικές επιπτώσεις έφεραν στον κόσμο και όχι για το αν ηττήθηκαν ή κέρδισαν.
Είναι εξαιρετικά άδικο να λέμε για κάποιον ότι έχασε έναν αγώνα που είναι πέρα από τον έλεγχό του. Γιατί αν είναι αγώνας, είναι άνισος. Και συγχωρέστε με που παίρνω θέση αλλά όπως λέει και το φιλαράκι μου η Μαρία, αν έχεις κλάψει από χαρά για τα καλά αποτελέσματα του διπλανού σου στον θάλαμο, καταλαβαίνεις ότι κάτι μας ενώνει όλους. Παρόντες και απόντες. Για τους απόντες, λοιπόν, οφείλουμε να μιλαμε. Ήταν κι αυτοί δικοί μας
