«Άρχισα τη συνεργασία μου με την "Ελευθεροτυπία" και ζήτησα από το Mega να κάνω δική μου εκπομπή, αλλά δεν τη δέχτηκαν. Δεν ήταν τότε έτοιμοι, δεν ήταν επίσης ακόμα μόδα οι εκπομπές μαγειρικής. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά έρχεται το ίδιο το Mega και μου ζητάει να κάνω εκπομπή, αλλά και ο Alpha. Παγώνω εγώ, δεν ήμουν έτοιμος και λέω και στους δύο όχι! Κάνω τα μαθήματα που πάνε πολύ καλά και τότε με ζητά η "Καθημερινή" με μια πολύ καλή συνεργασία. Βγάζουμε μια σειρά από DVD μαθήματα και βιβλία, που είχαν τεράστια απήχηση.
Το 2008 έρχεται ξανά το Mega με πρόταση για εκπομπή και δέχτηκα. Και μου ήρθε η ιδέα να κάνουμε μαθήματα στην τηλεόραση με παιδιά! Στο μεταξύ, βγαίνει το βιβλίο μου "Γλυκές Αλχημείες" και επειδή μου άρεσε πολύ ο τίτλος τον κατοχύρωσα -οπότε ονόμασα έτσι και την εκπομπή.
Και εκείνο το καλοκαίρι του 2008 -που ετοιμαζόμασταν να βγει η εκπομπή στον αέρα τον Οκτώβριο-, ήμουν διακοπές και αποφασίζω να ανοίξω ένα ακόμη μαγαζί -κάτι που έλεγα ότι δε θα ξανακάνω. Δύο μήνες μετά την πρεμιέρα, ανοίγω το μαγαζί στο Κολωνάκι και γίνεται χαμός.
Το 2010 με την "Καθημερινή" βγάζουμε περιοδικό μόνο με γλυκά, με τεράστια επιτυχία. Το πρώτο που κυκλοφόρησε πούλησε 100000 τεύχη και επανεκδόθηκε. Αυτό γινόταν κάθε μήνα για αρκετό καιρό. Στις συνεντεύξεις με ρωτούσαν "πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο περιοδικό τέτοιο να πουλάει περισσότερο από τα γυναικεία;". Ήταν φαινόμενο για την εποχή του!
Η καλύτερη σεζόν για μένα -μετά τις "Γλυκές αλχημείες" στο Mega ήταν το "Οι Γλυκές Αλχημείες Ταξιδεύουν" στο Σκάι, τη σεζόν 2018-2019. Είχε μία άποψη ντοκιμαντερίστικη, ήταν για Netflix. Ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα, περάσαμε πολύ ωραία.
Μετά τη συνεργασία μου με το Open, όπου δεν έμεινα ευχαριστημένος, είπα δεν θα κάνω τηλεόραση για κάποιον καιρό, γιατί δεν έχει να μου προσφέρει κάτι. Μόνο αν μου προτείνει η ΕΡΤ ή το ERTFLIX να κάνω κάτι διαφορετικό, τύπου ντοκιμαντέρ.
Πλέον, έχω την πολυτέλεια τώρα να ασχολούμαι με αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι δημιουργικός
Δε σου κρύβω ότι έχω κάνει μία πρόταση προς την κρατική τηλεόραση και περιμένω. Αλλά είναι τελείως ένα διαφορετικό πράγμα, ένα άλλο project. Δεν θέλω το άγχος της τηλεθέασης. Δεν με αφορά να με δει κάποιος που δεν θα καταλάβει τι έχω να πω. Δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω κάτι πια. Τα έκανα αυτά την εποχή που ήταν καλή η τηλεόραση. Τώρα δεν μου λέει τίποτα.
Θέλω να περνάω καλά, να αγοράζω πολλά βιβλία, να διαβάζω, να ταξιδεύω, να μαθαίνω πράγματα για μένα, αλλά δεν θέλω ούτε βίλες ούτε σπίτια ούτε να κάνω τη μεγάλη ζωή ούτε να λέω με το πούρο μου “είμαι στη Μύκονο”. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. Πλέον, έχω την πολυτέλεια να ασχολούμαι με αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι δημιουργικός. Επιλεκτικά.
Έχω 7 χρόνια να βγάλω βιβλίο, το τελευταίο ήταν το "Βανίλια Σοκολάτα, Μαδαγασκάρη... έτσι μυρίζει ο παράδεισος". Ήταν το όνειρό μου να πάω Μαδαγασκάρη και όταν πήγα έμενα σε φυτείες σοκολάτας και βανίλιας.
Τώρα ετοιμάζω για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση ένα βιβλίο με ελληνικές συνταγές, αλλά λίγο "πειραγμένες" από μένα. Παράλληλα, σκεφτήκαμε με τον Jean-Marie Hoffmann, αρχιμάγειρα της πρεσβείας της Γαλλίας στην Ελλάδα, να βγάλουμε ένα βιβλίο γαλλοελληνικό, η "Γαλλοελληνική Φιλία". Δηλαδή, εγώ θα κάνω τις ελληνικές συνταγές λίγο γαλλικές και εκείνος τις γαλλικές λίγο ελληνικές -θα είναι σπιτικές και θα μπορεί να τις κάνει οποιοσδήποτε στο σπίτι.
Όταν κάτι δεν με ικανοποιεί και φτάνει στο τέρμα το σταματάω. Η δημιουργία είναι αυτή που με κρατάει 40 χρόνια χρόνια. Το στόρι μου ξεκινά από το 1982 και οι καινούργιοι νομίζουν ότι έγινα τώρα γνωστός. Δεν είναι έτσι. Θέλει πολλή δουλειά για να επιβιώσεις και να κρατηθείς. Να παραμείνεις επίκαιρος, στην εποχή. Να σε βλέπουν οι νέοι, τα πιτσιρίκια. Ακόμη και να σε ακολουθούν.
Από μικρό παιδί με έχει καθορίσει ο έρωτας, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό μου. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο διπλανός μου, όπως δεν θέλω να ξέρουν τι κάνω εγώ. Όχι ότι είναι μυστικό. Οι φίλοι μου σαφώς ξέρουν, αλλά για ποιον λόγο να το μάθει και όλος ο κόσμος; Το βρίσκω λίγο "χυδαίο". Και για αυτόν τον λόγο αποφεύγω τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Κάνω σπάνια και καθορίζω από πριν τι θα πούμε. Ούτε θα πάω να μαγειρέψω, εφόσον έχω μία δική μου εκπομπή. Παλιά, σε εκπομπές, ήμουν με μία κατσαρόλα στο χέρι και μαγείρευα, τώρα δεν έχω λόγο να το κάνω αυτό. Φτάνει.
Αν ήμουν μικρότερος θα έκανα παιδί
Κάποια στιγμή με πήραν από την παραγωγή του "Dancing with the Stars", για να συμμετάσχω. Ακόμα και η κοπέλα που έβαλαν να με πάρει τηλέφωνο ήταν επιφυλακτική. Μου λέει "θα θέλαμε να συμμετέχετε σαν χορευτής". Και της λέω "Σίγουρα μου κάνετε πλάκα". Δεν έχω βγάλει ποτέ κάτι τέτοιο προς τα έξω. Εγώ δηλώνω ζαχαροπλάστης, είμαι αυτός που είμαι, δεν μπορώ να κάνω και αυτό. Όλα τα πράγματα έχουν μέτρο.
Είμαι ένας γνωστός άνθρωπος, αλλά δεν είμαι μαϊντανός. Δεν θέλω. Ίσως τα έκανα μικρότερος αυτά, πήγαινα σε πολλές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, αλλά τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα και σαφώς είχα άλλη ηλικία.
Θα σου πω κάτι που το βγάλανε χωρίς εγώ να δώσω δικαίωμα. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι πάρα πολύ φίλος μου. Έχουμε ταξιδέψει με παρέες μαζί, γελάμε, πάω στο εστιατόριό του, τρώω. Πώς να σου πω... Είμαστε φίλοι.
Επειδή είμαστε φίλοι, όμως, σημαίνει ότι το παιδί είναι δικό μας; Με πιάνει ένα κοριτσάκι πριν μερικά χρόνια, πρέπει να ήταν 2 χρονών το παιδί του Φώτη, σε μια εκδήλωση στα Γιάννενα και μου λέει "πώς είναι το παιδάκι σας;" και της λέω "μα δεν έχω παιδάκι!". Δηλαδή, να ήταν αλήθεια να το παραδεχτώ, δεν έχω κάτι να κρύψω.
Πλέον πιστεύω ότι είμαι πολύ μεγάλος, αλλά αν ήμουν μικρότερος θα έκανα παιδί. Αγαπώ πολύ τα παιδιά».
«Ο μεγαλύτερός μου φόβος; Έχω περάσει τόσα πολλά που πλέον νιώθω ότι δε με φοβίζει τίποτα. Φαντάσου να έρχεται για σένα η Αστυνομία και εσύ να κρύβεσαι πίσω από την πόρτα. Έχω ζήσει τον θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου περίμενε να πάω στο σπίτι της αδερφής μου για να πεθάνει -με το που έφτασα, έφυγε από τη ζωή. Έχω φιλοσοφήσει τον θάνατο. Δεν με φοβίζει καθόλου, πιστεύω πως είναι και μια λύτρωση. Αυτό που δεν θέλω είναι η ταλαιπωρία. Δεν θέλω τα νοσοκομεία, να ταλαιπωρήσω τους γύρω μου, καθόλου. Κάποια εποχή με φόβιζε πολύ το αεροπλάνο. Τώρα όχι πια, η φοβία έφυγε από μόνη της.
Πάντα
υπάρχουν τα χειρότερα, η Ιστορία το έχει
δείξει. Πλέον
είμαι 62
χρονών, έχω περάσει αρκετά -και δύσκολα
και εύκολα και χαρούμενα- και αυτό που
με σώζει είναι ότι έχω το βλέμμα μου
πάντα στραμμένο στο σύμπαν, πιστεύοντας
ότι κάτι άλλο υπάρχει εκεί έξω.
Ευτυχισμένο με κάνει η ηρεμία. Η θάλασσα και τα ταξίδια που μου επιτρέπουν να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Αυτά με κάνουν διαφορετικό άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με πολύ λίγα πράγματα. Η ζωή δεν θέλει πολλά, έτσι την κάναμε εμείς. Γελάω με πολλούς που θέλουν χρήμα, χρήμα, χρήμα…
Θέλω να βοηθάω όσο μπορώ και όσους έχουν ανάγκη, αλλά δεν θέλω να μαθαίνεται. Μου αρκεί η χαρά που μου δίνει αυτό το συναίσθημα».