Τζόυς Ευείδη: Αν είχα συμβιβαστεί στην ζωή μου θα είχα άντρα και παιδιά

«Οι γονείς μου, μόλις παντρεύτηκαν, φύγανε στον Καναδά, την δεκαετία του ΄50. Πήγαν για δουλειά. Ηταν όμως από τους μετανάστες που είχαν τις παρέες τους, είχαν κάποια καλλιέργεια. Δεν δούλεψαν στην φάμπρικα, ας πούμε. Ηταν καλύτερες οι συνθήκες της ζωής τους. Αλλά δεν άντεξαν -τους έλειψε πολύ η Ελλάδα. Δεν ήθελαν να μεγαλώσει το παιδί τους στον Καναδά –μεγάλη τους βλακεία.
Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ. Ολοι μου λένε ότι είναι μια ωραία πόλη, Εφυγα όταν ήμουν περίπου τριών ετών –δεν ξαναπήγα ποτέ. Δεν έχω καθόλου μνήμες. Πήρα την υπηκοότητα, αλλά για να πάρω την ελληνική δεν ξέρει κανείς τι τράβηξα…. Ο μπαμπάς μου ήταν και εθελοντής στον πόλεμο αλλά για να την ελληνική κι εγώ δεν ξέρω τι τραβήξαμε. Κατάφερα να την πάρω χάρη στον Συνήγορο του Πολίτη και τον Καμίνη, που ήταν τότε επικεφαλής. Ημουν ολόκληρη γυναίκα πια…».

Εγώ μεγάλωσα σαν σε χριστουγεννιάτικη καρτ ποστάλ

«Το βαφτιστικό μου είναι Τζόυς. Υπήρχε τότε μια δημοσιογράφος που τους άρεσε πολύ, η Τζόις Ντέιβιντσον, την οποία είχαν διώξει από το κρατικό κανάλι γιατί είχε εκφραστεί λίγο δυσμενώς για την έλευση της Βασίλισσας. Οι γονείς μου ενθουσιάστηκαν και μου έδωσαν το όνομά της…
Οι γονείς μου είχαν μεγάλο έρωτα. Κι αυτό είναι δύσκολο για το παιδί, όταν μεγαλώνει, γιατί ψάχνει να βρει κάτι αντίστοιχο και δεν το βρίσκει. Εγώ μεγάλωσα σαν σε χριστουγεννιάτικη καρτ ποστάλ. Οχι ότι δεν μάλωναν, ήταν έντονες προσωπικότητες με ισχυρή άποψη και οι δύο. Ιδανικό ζευγάρι. Ενα μήνα μετά αφού έχασα την μαμά μου έχασα και τον μπαμπά μου, από μαρασμό. Νομίζω ότι έφυγε οικειοθελώς. Ηθελαν να είναι μαζί και μετά…
Ναι, πιστεύω στο μετά της ζωής. Εχω περάσει μεγάλη φάση με την μετενσάρκωση και τείνω να πιστεύω ότι υπάρχει. Είναι παρήγορο αυτό, γιατί σου δίνει περισσότερες ευκαιρίες και μπορείς να εμπεδώσεις τα μαθήματα που πήρες -όχι ότι εμπεδώνονται, αλλά κάνεις φιλότιμες προσπάθειες».

Ούτε εξωστρεφές παιδί ήμουν ούτε της επίδειξης

«Ημουν τρελά ερωτευμένη με τον μπαμπά μου. Ηταν ο τέλειος: Ωραίος, ευγενής, καλλιεργημένος -ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου.
Οταν ήμουν μικρή έψαχνα κόντρα άντρες, θέλοντας να δοκιμαστώ σε διαφορετικά, όχι οικεία, πράγματα. Είναι αυτή η ηλίθια εποχή της επανάστασης. Μεγαλώνοντας το συνειδητοποίησα. Δεν ψάχνεις ουσιαστικά να βρεις τον ίδιο άνθρωπο, αλλά την ίδια σχέση –δύσκολο.
Εχω κάνει στη ζωή μου ό,τι μου ΄ρθε, και είμαι πολύ περήφανη. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το τίμημα γι΄αυτό είναι ότι δεν έκανα οικογένεια. Εγώ το θεωρώ επιλογή. Ετσι με είχα φανταστεί στην ηλικία μου. Δεν με είχα φανταστεί με οικογένεια και παιδιά. Για να είχε συμβεί αυτό θα έπρεπε οι συνθήκες να είναι τόσο ιδανικές, που δεν βρίσκονται. Οταν είσαι νέος δεν έχεις λεφτά, όταν έχεις λεφτά δεν μπορείς να κάνεις παιδί. Οταν όλα είναι καλά μαλώνεις με τον άντρα σου…. Κι όταν είμαι ερωτευμένη δεν σκέφτομαι ότι αυτό πρέπει να οδηγήσει κάπου».

«Αγαπούσα πολύ το θέατρο γιατί πήγαινα με τους γονείς μου. Επιπλέον στο Κολλέγιο (της Αγίας Παρασκευής) που πήγαινα είχαμε πολλά θεατρικά μαθήματα. Μου είχε μπει από νωρίς η ιδέα, αλλά όχι για να γίνω ηθοποιός. Ούτε εξωστρεφές παιδί ήμουν ούτε της επίδειξης. Με ενδιέφεραν τα θεωρητικά του θεάτρου.
Ηθελα να κάνω θεατρολογία, αλλά στην Ελλάδα δεν υπήρχε τότε και οικονομικά δεν μπορούσα να φύγω έξω. Είπα τότε ας μπω σε μια δραματική σχολή και βλέπουμε. Και κόλλησα τον ιο….
Στην σχολή βρήκα εντελώς τον χώρο μου. Εζησα μια φοιτητική ζωή αδιανόητη. Ημασταν όλοι τρελοί εκεί μέσα, με την ίδια τρέλα και το ίδιο αμόκ που είχα κι εγώ. Είχα σπουδαίους δασκάλους, την Χατζηαργύρη, τον Τζόγια, την Βαλάκου, τον Καστανά, τον Ιάκωβο Ψαρρά, τον Διαμαντόπουλο. Δυστυχώς δεν είχα την Αρώνη –αυτός ήταν ο μοναδικός μου καημός. Γιατί τότε η Αρώνη έπαιρνε ένα έτος και το πήγαινε τρία χρόνια…
Αν ένοιωθα το κωμικό στοιχείο; Καθόλου. Αισθανόμουν γελοία σαν άνθρωπος. Αλλά ότι είμαι ταμένη για την κωμωδία, καθόλου. Το κατάλαβαν όμως οι άνθρωποι στην σχολή και μόνο κωμωδία μου έδιναν. Κι ας παρακαλούσα κι εγώ κι ο Μιχάλης ο Ρέππας που ήταν η πρώτη μου γνωριμία στην σχολή –γιατί ήμασταν θεατρικό ζευγάρι, να μας δώσουν δράμα. Είχαμε έναν σπουδαίο άνθρωπο και δάσκαλο, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, πολύτιμος. Του χρωστάω τα μισά από όσα έχω μάθει».

Εμενα δεν μου αρέσε το “Ρετιρέ” που έπαιζα,ούτε ο εαυτός μου ούτε η σειρά

«Ταλέντο; Οχι, ποτέ δεν το αισθάνθηκα. Τότε είχα θράσος και ορμή, λιγότερο φόβο. Ο φόβος έρχεται μόλις συναισθανθείς αυτό που κάνεις.
Το πέρασμα από την σχολή στην δουλειά, έγινε φαντασμαγορικά με μια επιθεώρηση, αναβίωση παλαιότερης, το “Πολύ Εθνικό για το τίποτα” και κοροϊδεύαμε δασκάλους, καταστάσεις… Είχαμε καλέσει όλο το ελληνικό θέατρο είχαν έρθει όλοι να μας δουν. Αποτέλεσμα; Μας πήρε ο Λεμπέσης (σ.σ. σημαντικός θεατρικός παραγωγός), δέκα παιδιά, στο θερινό Λαμπέτη: Ημασταν “Τα παιδιά του Εθνικού” και κάναμε την επιθεώρηση “Ελα Βουλή στον τόπο σου”. Και μετά το χάος…. Την επόμενη χρονιά προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε στο Περοκέ, αλλά πήγε στράφι –μας κορόιδεψε κι ο επιχειρηματίας. Γυρίσαμε σπίτια μας δαρμένοι κι άρχισε ο γνωστός Γολγοθάς να ψάχνουμε για δουλειά –στην καλύτερη, ΔΗΠΕΘΕ και πάρα πολύ γκαρσόνα».

«Αμφισβητούσα τον εαυτό μου, έλεγα για να μην με ζητάνε, κάτι σημαίνει. Αλλά ευτυχώς εκείνη την άχαρη περίοδο την πέρασα με τον Μιχάλη τον Ρέππα, γιατί κι εκείνος στην ίδια φάση ήταν. Και κάναμε την γελοιότητα να λέει ο ένας στον άλλον “μα πόσο καλός είσαι”. Φίλος ζωής είναι ο Μιχάλης για μένα –για την καταστροφή μου του οφείλω πολλά!!!
Τα πράγματα άλλαξαν με το “Ρετιρέ”. Σε εκείνη την δεύτερη παράσταση με τα “Παιδιά του Εθνικού” μας είχε σκηνοθετήσει ο Δαλιανίδης κι έτσι με πήρε. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, το “Ρετιρέ” μου άνοιξε τον δρόμο για το θέατρο. Ο Δαλιανίδης ήταν ένας απίστευτος δάσκαλος. Εμενα δεν μου αρέσε το “Ρετιρέ” που έπαιζα –ούτε ο εαυτός μου ούτε η σειρά. Αλλά το μάθημα του Δαλιανίδη δεν πληρώνεται. Επρεπε να ήσουν ηλίθιος για να μην μάθεις από τον Γιάννη. Πάρα πολύ δύσκολος άνθρωπος στην δουλειά –μαύρο σκυλί, έχανε τον έλεγχο, φώναζε, γινόταν προσβλητικός. Μόλις τελείωνε η δουλειά, τα έσβηνε όλα κι έλεγε “πάμε να τα πιούμε”. Σπίτι του για φαΐ ή κέρασμα έξω…
Ο Δαλιανίδης υπήρξε ο απόλυτος άρχων της Φίνος Φιλμ, οπότε μπορούσες να τον δικαιολογήσεις. Και μας έκανε καλό. Αλλωστε πρέπει να καταλάβουμε ότι η τέχνη είναι δικτατορία, δεν είναι δημοκρατία, και το θέατρο και η τηλεόραση και το σινεμά. Δεν είναι δημοκρατικά πράγματα, όπου ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Ενας αποφασίζει. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο στους νέους να το καταλάβουν τώρα –εμείς το καταλαβαίναμε και κάναμε τουμπεκί. Τώρα ο καθένας θέλει να πει την “αποψούλα” του. Εμαθα να ακούω, τεράστιο μάθημα».

Αν νομίζεις ότι κρατάμε σχέσεις σ΄αυτή την δουλειά, είσαι πολύ γελασμένος

«Τα πράγματα με οδήγησαν στην κωμωδία. Είναι πολύ δύσκολο είδος. Ο κόπος που καταβάλεις στην κωμωδία δεν συγκρίνεται με μια δραματική σκηνή. Η ενέργεια, ο συντονισμός, η απόλυτη νηφαλιότητα, να μην σου ξεφύγει τίποτα, γιατί έχει μέτρημα -είναι και πολύ τεχνικό πράγμα.
Το ωραίο, το υπέροχο είναι η άμεση αντίδραση του κοινού, αυτό είναι που το κάνει αρένα. Ως την τελευταία παράσταση κάτι βρίσκεις. Θυμάμαι έπαιζα τέσσερις σεζόν το “Βγαλ΄τον υπουργό από την πρίζα” και στις τελευταίες παραστάσεις έλεγα γιατί τελειώνουμε τώρα που το βρήκα. Πάντα βρίσκεις πράγματα, αλλιώς βαριέσαι και παίζεις χάλια. Γενικά στην δουλειά μας δεν πρέπει να βασίζεσαι σε τίποτα –όταν νομίσεις ότι βρήκες κάτι και το κρατήσεις, παύει να είναι ζωντανό».

«Γνώρισα τον Χάρη Ρώμα τυχαία από την Αννα Χατζησοφιά με την οποία τότε κάναμε ένα σήριαλ στην ΕΡΤ. Ηταν η εποχή των “Μεν και Δεν”. Δεν ήταν φίλος μου. Αλλά είχαμε μια υπέροχη συνεργασία. Από την εποχή του πρώτου “Καφέ της χαράς” ως την τωρινή δεν σημαίνει ότι ενδιαμέσως μιλούσαμε συνέχεια.
Αν νομίζεις ότι κρατάμε σχέσεις σ΄αυτή την δουλειά, είσαι πολύ γελασμένος. Οι σχέσεις μας κάθε σεζόν είναι οι άνθρωποι που έχουμε στο καμαρίνι. Το θέμα είναι όταν βρίσκεσαι μαζί με τον άλλον, τι δίνεις και τι παίρνεις. Το “Καφέ” ήταν ιδανική συνεργασία.
Αν έχω μάθει ένα πράγμα σ΄αυτή την δουλειά είναι να διαβάζω σενάρια. Θυμάμαι είχε έρθει ο Χάρης σπίτι μου και μου διάβαζε το σενάριο όρθιος, ενώ εγώ έπλενα τα πιάτα στην κουζίνα. Μου έλεγε ότι το φοβόταν…. Τρελάθηκα. Οπως θυμάμαι στους “Μεν και Δεν” που είχα πάει σπίτι του στο Κολωνάκι. Δεν μου ήταν συμπαθής ο Χάρης τότε, από μακριά που τον έβλεπα. Αρχισε να μου διαβάζει κι έπεσα από τον καναπέ από τα γέλια. Τα δέκα πρώτα επεισόδια τα ξέραμε απ΄έξω, σαν θεατρικό. Και με τα παιδιά γίναμε φίλοι…».

Μπορεί να περάσουν και μέρες και να μην κοιταχτώ στον καθρέφτη

«Τώρα που επέστρεψε το “Καφέ της Χαράς” το είδα σαν πάρτυ, πάρτυ αυτών που κατάφεραν να ζήσουν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πολύ συγκινητικό. Στην πρώτη μας συνάντηση κλαίγαμε όλοι. Κι όμως ήταν σαν να είχαμε κάνει γύρισμα την προηγουμένη. Σαν να το΄βγαλες από το κουτί και ήταν έτοιμο. Ούτε να το συναρμολογήσεις δεν χρειάστηκε.
Αγαπώ την Σταυρούλα με το καλημέρα. Εχω φάει πολύ βρισίδι απο γυναίκες στον δρόμο για το πόσο ηλίθια μπορεί να είναι. Και τους απαντώ ότι όταν είμαστε ερωτευμένες είμαστε όλες ηλίθιες…
Δεν προδιαθέτω γι΄αυτές τις μοιραίες ηρωίδες των κλασικών έργων που πολύ ήθελα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί παίρνω αυτό που μου δίνουν και μου αρέσει αυτό. Δεν είμαι γεννημένη θιασάρχης, καθόλου, είμαι ομαδικός τύπος».

«Ο χρόνος; Δεν χαίρομαι αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας. Νομίζω ότι θα αρχίσω να φρικάρω όταν θα σταματήσουν να μου δίνουν ρόλους. Δεν μ΄αρέσει μια πολύ κακή εικόνα μου, θέλω να είναι σχετικά φροντισμένη αλλά δεν είναι το πρώτο μου άγχος όταν ξυπνάω. Μπορεί να περάσουν και μέρες και να μην κοιταχτώ στον καθρέφτη.
Με τον εαυτό μου δεν τα πάω καλά, είμαι συμπλεγματικός άνθρωπος, τον κατηγορώ συνέχεια. Οχι, δεν έχω προσπαθήσει να απαλλαγώ από αυτό, δεν χρειάζεται. Ας μείνουνε και μερικοί κομπλεξικοί σ΄αυτή την ζωή, για να΄μαστε και λίγο μαζεμένοι. Δεν αντέχω την φράση “να είσαι ο ευτός σου”, με οδηγεί στην τρέλα…. Γιατί δεν είναι όλοι οι εαυτοί καλοί. Το θέμα είναι να βελτιώνεσαι, να μην είσαι ο εαυτός σου.
Εγώ πιστεύω ότι βελτιώνομαι ως άνθρωπος, δεν έχω καμία σχέση με αυτό που ήμουν, ως προς τον εγωκεντρισμό μου, την βαρύτητα της άποψής μου ή να βάλω κάποια όρια. Είμαι πολύ πιο χαλαρή».

Είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος αλλά προσπαθώ να βρω τρυπούλες για να μην τρελαθώ

«Οι γονείς μου δεν ήταν απ΄αυτούς που καμαρώναν τα παιδιά τους και τα δείχνανε. Ειδικά η μαμά μου είχε στον νου της να με κρατάει προσγειωμένη. Μου έχει πει το αμίμητο σε μια παράσταση όταν την ρώτησα “Πως σου φάνηκα μαμά;”. “Xοντρή”, ήταν η απάντησή της. Γελώντας μου το είπε, αλλά ήταν βαρύ και αληθινό φαντάζομαι –χοντρή θα ήμουν.
Τα κιλά με απασχολούν πάντα, ποτέ δεν κατάφερα να είμαι αδύνατη. Αλλά δεν είμαι και άνθρωπος της πειθαρχίας. Προσπαθώ, προσπαθώ, και μετά τρώω. Αλλά πιο ωραίοι είναι οι αδύνατοι από τους χοντρούς, τι να κάνουμε…».

«Στο “Φεγγάρι από χαρτί” (σ.σ. το έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου, στο Εθνικό), η ηρωίδα μου, η θεία Ρενάτα, είναι εμπνευσμένη σε μεγάλο βαθμό από την μαμά μου, γιατί ο Μιχάλης την ήξερε καλά, και από ένα άλλο υπαρκτό πρόσωπο. Η Ρενάτα δεν έχει οικογένεια, έχει σχέση με έναν νεαρότερο άντρα, είναι η πιο απελευθερωμένη από τις τρεις αδελφές και η μεγαλύτερη.
Αν είχα συμβιβαστεί στην ζωή μου θα είχα άντρα και παιδιά, φαντάζομαι. Δεν υπήρξα από αυτές που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους. Φυσικά και έχω ταλαιπωρηθεί από προσωπικές σχέσεις, αλλά έχω κι εγώ ταλαιπωρήσει.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργος Καραμίχος: Η πατρότητα είναι η μόνη ταυτότητα που μου ήρθε εύκολα -όλες οι άλλες με έχουν τυραννήσει

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

29 Oct 2020

Γενικά είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος αλλά προσπαθώ να βρω τρυπούλες για να μην τρελαθώ. Ασχολούμαι με σκυλιά, γατιά και φυτά. Από τότε που άρχισα να έχω δικό μου σπίτι –μένω εδώ και πολλά χρόνια στην Νέα Σμύρνη, ασχολήθηκα με τα φυτά, είναι ένα ωραίο πάρε-δώσε με πολλά μυστικά.
Ασχολούμαι με το facebook κυρίως όμως γιατί βοηθάει στις υιοθεσίες των αδέσποτων. Είναι η καθημερινή μου έννοια οι υιοθεσίες και πληρώνομαι αδρά όταν πραγματοποιούνται, με τρελή χαρά….! Είναι μεγάλη ικανοποίηση, ειδικά όταν το ζώο είναι ταλαιπωρημένο και πέσει σε καλά χέρια. Δεν πληρώνεται αυτό.
Δεν ξέρω αν είμαι μεγάλη ψυχή, όπως μου λένε. Αυτό που ξέρω είναι πως αγαπάω τα ζώα και λυπάμαι που στην Ελλάδα είναι ακόμα τα πράγματα πολύ άγρια».

«Η βραχνάδα ήρθε με τα χρόνια και οφείλεται στην πολύ κακή χρήση της φωνής –έχουν χαλαρώσει οι χορδές και πρέπει να κάνω επέμβαση, που δεν μπορώ να πάω να την κάνω, γιατί φοβάμαι. Αλλά πρέπει να την κάνω. Να μην γίνω το αηδόνι του Ισπαχάν; Γιατί προς το παρόν ισχύει το “H Τζόυς τραγουδάει με τα αγόρια”…..
Η οικειότητα που νοιώθουν μαζί μου οι άνθρωποί μου είναι ευχάριστη, όταν συμβαίνει. Δεν ανήκω σ΄αυτούς που βάζουν όρια και πάγο. Δεν είμαι κουμπωμένη. Είμαι ένας ανοιχτός άνθρωπος».

Η Τζόυς Ευείδη παίζει στο «Φεγγάρι από χαρτί» των Ρέππα-Παπαθανασίου: Θα μεταδοθεί μέσω live streaming από το Εθνικό Θέατρο -Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη-Rex, την Παρασκευή 4 Δεκεβρίου στις 19.30.
«Το καφέ της Χαράς» προβάλλεται κάθε Παρασκευή από τον Αntenna στις 21.45.