Οι διακοπές, σε πρώτη φάση, είναι ένα σενάριο. Το καλλιεργείς, το πλέκεις, το φαντασιώνεσαι, το τροφοδοτείς σχεδόν με το τέλος του καλοκαιριού, πριν κάν προλάβεις να αναπολήσεις ότι έχεις ζήσει.
Στο παραπέντε του τέλους των διακοπών της τρέχουσας περιόδου αρχίζεις τις δηλώσεις, πρώτα στον καθρέφτη σου ( ξεκινάς από εσένα, πρέπει να σε πείσεις), και μετά στο άμεσό σου περιβάλλον. Λοιπόν του χρόνου θα κάνω αυτό που θέλω, θα αράξω σε μια αμμουδιά, θα έχω το βιβλίο μου, θα ακούω τη μουσική μου, θα βουτάω όταν νοιώθω ότι καίγομαι, θα έχω απόσταση ασφαλείας 10 μέτρων από τον συνλουόμενο, θα βλέπω ορίζοντα, θα ακούω τα τζιτζίκια και όχι τις φωνές και τα ουρλιαχτά του κόσμου, ούτε τις μουσικές προτιμήσεις του αυτοαποκαλούμενου dj της παραλίας. Δεν ζητάς και τίποτα σπουδαίο, ένα μικρό ιδιωτικό νησί, με την δική σου παραλία και τον δικό σου κόσμο. Ωραία, αφού είναι τόσο εύκολο και απλό γιατί δεν το έκανες φέτος ή κάποιο από τα καλοκαίρια που έφυγαν νωρίς. Γιατί καλά και σώνει το μεταθέτεις για του χρόνου και πάει λέγοντας?
