Time Machine! Αννα Βίσση και Ναταλία Γερμανού 25 χρόνια πριν  | 0 bovary.gr
Time Machine! Αννα Βίσση και Ναταλία Γερμανού 25 χρόνια πριν | 0 bovary.gr
ΣΤΟ INSTAGRAM

Time Machine! Αννα Βίσση και Ναταλία Γερμανού 25 χρόνια πριν


Μια πολυετής, στενή φιλία ενώνει τη Ναταλία Γερμανού και την Αννα Βίσση.

Μια φιλία που δείχνει να αντέχει στο χρόνο -καθώς μετρά πάνω από δύο δεκαετίες- και να κουβαλά μαζί της ωραίες αναμνήσεις. Μια «συλλεκτική» φωτογραφία με την Αννα Βίσση δημοσίευσε η Ναταλία Γερμανού στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.

«Αυτό κι αν είναι tbt! 1992 στο ραδιοφωνικό στούντιο του ANT1 δίνω στην Αννα το βραβείο της καλύτερης τραγουδίστριας της χρονιάς. Πωπω... Αννα Βίσση, είναι 2017 και ακόμα σ’αγαπώ πιο πολύ. Πολλά ευχαριστώ στη Φαίη Κυριακοπούλου για την ανακάλυψη των ντοκουμέντων» έγραψε χαρακτηριστικά ως λεζάντα στη φωτογραφία που δημοσίευσε.

Για όλα όσα της έμαθε η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας είχε μιλήσει η Ναταλία Γερμανού σε συνέντευξή της στο «Thema People» και τον Κώστα Μπουρούση.

«Η Άννα μου ’χει μάθει πολλά. Και ο Νίκος Καρβέλας. Στον Νίκο χρωστάω τους στίχους που γράφω. Εκείνος με έμαθε να γράφω. Στις αρχές μου ξεκινούσα και έγραφα από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, εφτά κουπλέ, τέσσερις γέφυρες, ατέλειωτες πολλές λέξεις. Ο Καρβέλας με έμαθε να γράφω. Η Άννα, από την άλλη, μου έμαθε ότι οι έρωτες είναι πολύ ωραίο πράγμα, αρκεί να μην εξαρτάσαι από αυτούς. Είναι πολύ ωραίο να είσαι ερωτευμένη, όπως είναι ωραίο να περνάς και χρόνο μόνη σου όταν δεν υπάρχει κάτι αρκετά καλό ώστε να αξίζει να χτυπά η καρδιά σου και να τρελαίνεσαι. Να είσαι στα ουράνια» (...) «Επίτηδες λέω “στα ουράνια”. Δεν ήμουν ποτέ πολύ των πατωμάτων, παρότι έχω γράψει τραγούδια για πατώματα. Ίσως δεν έτυχε κιόλας. Αυτό που θα κρατήσω από την Άννα, πέρα από τις ατέλειωτες συζητήσεις που έχουμε κάνει για σχέσεις, είναι ότι δεν χρειάζεται να τα ’χω καλά με όλο τον κόσμο και να είμαι αρεστή σε όλους, ότι μπορώ να έχω την άποψή μου κι ας μην αρέσει στους πάντες, ότι ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, αρκεί να αξίζει τον κόπο. ‘Αλλιώς κάτσε μόνη σου”, μου ’λεγε πάντα».