Συζητούσαμε τις προάλλες στην παρέα για το πόσο δύσκολες έχουν γίνει πια οι σχέσεις, -οι άντρες, ιδίως, προσπαθούσαν να καταλάβουν τι βίδα είναι αυτή που μας πιάνει εμάς τις γυναίκες και πάμε και «κολλάμε» με τα «κακά παιδιά», ενώ απορρίπτουμε, χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά, τους νορμάλ ανθρώπους.
«Όταν δίνεις χώρο στον άλλο και κρατάς χαμηλούς τόνους, εκείνος πολύ συχνά το θεωρεί ένδειξη αδυναμίας», επέμενε ο -πρόσφατα χωρισμενος- Χ. «Άσε το άλλο: όποια ευαισθησία σου αφήσεις να φανεί, στη διάρκεια της σχέσης, είναι βέβαιο πως θα χρησιμοποιηθεί, εν καιρώ “εναντίον” σου για τον καλύτερο ψυχικό σου έλεγχο». «Έλεγχο»; Χμμ, ιδού η λέξη κλειδί.
Πρώτα πρώτα, για να οριοθετήσουμε τη συζήτηση, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλη αυτή η ιστορία με τον έλεγχο, είναι απολύτως φυσική -κάθε έμβιο όν, άντρας, γυναίκα, σκύλος, κάμπια, επιδιώκει να ελέγξει το ζωτικό του χώρο. Από κει και πέρα, προσπαθήστε να φανταστείτε μια απειλή, μια «ασθένεια» (σ.σ «μανία» την έλεγε ο Πλάτωνας) που εκδηλώνεται αιφνιδιαστικά και μοιάζει με παροδική σχιζοφρένεια: τρέμεις, τραυλίζεις, αποκτάς εμμονές, έχεις ναυτίες, δύσπνοιες, αρρυθμίες, τα πόδια σου λυγίζουν, το στομάχι σου σφίγγεται, το αίμα χτυπάει στα μηνίγγια σου, οι ορμόνες σου δουλεύουν υπερωρίες, ιδρώνεις και ζεσταίνεσαι- κι όλα αυτά, χωρίς καμιά φανερή οργανική αιτία. Τι είναι; Ο έρωτας. Η «ολική έκλειψη», το κλασικό πεδίο πλήρους απώλειας ελέγχου. Μοιραία, όπως είπε και κάποιος Κινέζος σοφός -ή μπορεί και να μην ήταν Κινέζος, τέλος πάντων, όποιος και να το’πε, σοφό είναι- «ο πόθος γεννάει την ανάγκη για εξουσία». Είναι θέμα επιβίωσης.