Τώρα τι να του πω; Ότι τον καταλαβαίνω απόλυτα και ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο "μαρτύριο" απο το πρωινό ξύπνημα στις 7.10... ειδικά με ξυπνητήρι, γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να το κλείσεις και να γυρίσεις πλευρό; Ή ότι δεν θα ξαναγύριζα σε καμία περίπτωση στα σχολικά χρόνια και στις τάξεις...
Όσο κι αν -με την ωριμότητα (λέμε τώρα!) των 42 μου χρόνων- θεωρώ ότι σε κάποια μαθήματα θα έπρεπε να είχα δώσει μεγαλύτερη προσοχή, δεν θα ήθελα να έμπαινα στη διαδικασία της σχολικής καθημερινότητας. Όμως έχοντας περισσότερη εμπειρία (λόγω δουλειάς) κι ενημέρωση απ' ότι είχαν οι γονείς μας στην εποχή τους, είναι πιο εύκολο να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να προσαρμοστούν αλλά και να προετοιμαστούν καλύτερα κι ομαλότερα γι' αυτή την επιστροφή.
Καταρχάς έχουμε ακομα μερικές μέρες μπροστά μας για να μπουν σε ένα σχετικό πρόγραμμα. Ο Παύλος φέτος κοιμόταν πιο αργά από μένα μερικές νύχτες (και δεν το λέω με περηφάνια, πριν πέσετε να με φάτε!), καθώς έχει απίστευτα αποθέματα ενέργειας. Όμως απο χθες κάθε δύο μέρες θα πηγαίνει για ύπνο μισή ώρα νωρίτερα. Προλαβαίνουμε... κάπως!