Μια ομοφυλόφιλη γυναίκα που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της γράφει στην εφημερίδα The Guardian τις αναμνήσεις της από ένα πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο. Την πόλη, δηλαδή, που της έδωσε την ευκαιρία να νιώσει πιο σπάνιο, για εκείνη, είδος ευτυχίας. Να μπορεί να κυκλοφορεί περήφανα και να φιλάει ελεύθερα την κοπέλα της στο δρόμο χωρίς να νιώθει ότι όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα πάνω τους.
«Είναι το πρώτο μέρος που επισκέφτηκα στο εξωτερικό. Η πρώτη πόλη που είδα όταν ταξίδεψα έξω από τα σύνορα της χώρας μου. Και αυτή όπου ένιωσα ότι μου επιτρέπεται να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να ντρέπομαι γι' αυτό. Για 8 απίστευτες ημέρες, το διάστημα όπου έμεινα δηλαδή, μου έζησα τη ζωή που πάντα ήθελα.
Προέρχομαι από μια χώρα όπου το να αγαπάς μια άλλη γυναίκα θεωρείται προσβολή. Για πολλά χρόνια, έκρυβα επιμελώς από τον κόσμο αυτή την πλευρά μου και μάλλον θα συνεχίσω να το κάνω και για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοντας στο Λονδίνο δεν είχα σκοπό να φερθώ διαφορετικά, αλλά αυτή η πόλη με απόδέχτηκε με τον τρόπο που έχω επιλέξει να υπάρχω. Φίλησα το κορίτσι μου στο αεροδρόμιο του Χίθροου και κανείς δε γύρισε να μας κοιτάξει σοκαρισμένος.
Την αγκάλιασα στην Oxford Street και κανείς δε μας κοίταξε σαν να κάνουμε κάτι ανάρμοστο ενώ όταν εκείνη με φίλησε με πάθος πάνω στη γέφυρα του Λονδίνου με φόντο τα φώτα από τα ψηλά κτίρια που υψώνονταν απέναντί μας, κανείς δε γύρισε το κεφάλι του να δει τι κάνουμε. Αργότερα, όταν ήμασταν μέσα στο μετρό, την κοίταζα στα μάτια με τρυφερότητα και κανείς δεν ψιθύρισε πίσω από την πλάτη μας.
Περπατήσαμε χέρι-χέρι πάνω στη γέφυρα του Westminster κι ένα άλλο ζευγάρι μας χαμογέλασε.
