Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, όλοι οι κανόνες δεν ισχύουν για όλες τις καταστάσεις.
Υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες, προϋποθέσεις, DNA, χαρακτήρες, χαρακτηριστικά σε κάθε οικογένεια, σε κάθε μέρος και σε κάθε εποχή.
Οπότε οτιδήποτε κι αν πιστεύω εγώ δεν σημαίνει ότι ισχύει για μία αντίστοιχη οικογένεια –όχι μόνο στην Αφρική για να μην πηγαίνουμε τόσο μακριά αλλά ούτε- στην απέναντι πολυκατοικία.
Αλλά ας ξεκινήσουμε…
Τα μοναχοπαίδια δεν είναι ευτυχισμένα;
Μα γιατί να μην είναι; Αν έχουν γονείς που τα αγαπούν και ασχολούνται μαζί τους και φροντίζουν να περνούν δημιουργικό χρόνο μαζί τους, αλλά και με άλλα παιδιά της ηλικίας τους, γιατί να μην αναπτυχθούν σωστά, με αξίες και αρχές όπως τα υπόλοιπα και να κοινωνικοποιηθούν εξίσου;
Φυσικά αυτή η απάντηση δεν γίνεται αποδεκτή από ανθρώπους παλαιότερων γενεών ή από γονείς που τα καταφέρνουν μια χαρά με δυο ή και περισσότερα παιδιά.
Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… αν και μεγάλωσα με μία μικρότερη αδελφή και πάντα θεωρούσα ευτυχία να έχεις αδέλφια, στην πραγματική ζωή, στην καθημερινότητα μου, θεωρώ σχεδόν απίθανο ο Παύλος να αποκτήσει αδελφάκι από μένα, βάσει των τωρινών συνθηκών. Το παιδί δεν μεγαλώνει μόνο με αγάπη… θέλει φροντίδα, χρόνο και χρήμα! Και δεν καταλαβαίνω την “κατακραυγή” των άλλων “Καλά θα το κάνεις κακομαθημένο… Θα είναι πάντα μόνος του κλπ κλπ”.