Τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μου ειχα ξεκινήσει μαθήματα τοκετού. Συμμετείχα σε ένα γκρουπ. Στην αρχή βλέπαμε κάποια βίντεο, εικόνες, φωτογραφίες και σιγά - σιγά περάσαμε στη διαδικασία με τις αναπνοές, τις εξωθήσεις και τις ωδίνες.
Οταν έκλεισα και τον 9ο μήνα, κανένα σημάδι δεν προμήνυε ότι είχε φτάσει η ώρα του τοκετού. Δεν είχα πόνους, ούτε καν ενοχλήσεις. Ο γιατρός μου μου έδωσε λίγες μέρες προθεσμία και μου είπε: «Αν δεν σπάσουν τα νερά, θάρθεις να σου κάνω τεχνητούς πόνους, οπότε μην ανησυχείς. Θα γεννήσεις φυσιολογικά».
Για να είμαι ειλικρινής δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Φανταζόμουν ότι η πορεία προς τον τοκετό θα ήταν η αναμενόμενη. Τελικά δεν ήταν. Τα νερά δεν έσπασαν ποτέ, αλλά ούτε οι τεχνητοί πόνοι απέδωσαν. Για κάποιο λόγο η κόρη μου δεν βιαζόταν να βγει από την κοιλιά μου κι εγώ ατάραχη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου περίμενα ένα τόσο δα σημάδι ότι γεννάω...
Στην Ελλαδα ο αριθμός καισαρικών ξεπερνά κατά πολύ το ανώτατο επιτρεπτό όριο που βάζει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας
«Ο ομφάλιος λώρος αρχίζει να τυλίγεται γύρω απο τον λαιμό της», είπε ο γιατρός στον άντρα μου. «Προτείνω καισαρική». Με ενημέρωσε, συμφώνησα και προχωρήσαμε....
Νομίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ευχηθεί την καισαρική. Ποτέ δεν με είχε συγκινήσει η εικόνα της γυναίκας που γεννάει. Ούτε πριν -από όσα είχα ακούσει, ούτε μετά τις ασκήσεις ανώδυνου τοκετού. Μπορεί και να φοβόμουν. Γι αυτό και νομίζω πως δέχτηκα με ανακούφιση την πρόταση του γιατρού μου.
Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν ήμουν η μόνη που σκεφτόταν έτσι. Γι' αυτό και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει την απόλυτη επιλογή, σε συνεννόηση φυσικά με τον γιατρό. Από την άλλη προβληματίστηκα: Στην Ελλαδα ο αριθμός καισαρικών ξεπερνά κατά πολύ το ανώτατο επιτρεπτό όριο που βάζει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Αρα; Αρα κάτι δεν πάει καλά στη δική μας γνώση και ενημέρωση ή κάτι δεν κάνουν καλά οι γιατροί, και για αυτό αποτελούμε αρνητική εξαίρεση;
