Shutterstock
Shutterstock
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

«Μαμά, δεν θέλω να πάω κατασκήνωση»


«Θα πας, αγόρι μου. Θα πας», του απαντούσε. Και το εννοούσε. 

Την παραμονή έφτιαξαν τη βαλίτσα. Ο Παύλος δεν συμμετείχε καθόλου. Του μέτρησε βερμούδες και Τ-Shirts, του έβαλε εσώρουχα, κάλτσες, μαγιώ, πετσέτες, αντηλιακό. Κατέβασε και το sleeping-bag από την αποθήκη. Τα βόλεψε όλα με τάξη. Να μην του λείψει τίποτα. Μα όσα πράγματα κι αν έπαιρνε μαζί του, η μάνα του δεν θα ήταν εκεί. Δεν χωρούσε στη βαλίτσα....

«Μανούλα, μπαμπάκα, σας παρακαλώ, μην με πάτε κατασκήνωση. Θέλω να μείνω σπίτι...», έλεγε και ξαναλέγε το 10χρονο αγόρι.

Ο Παύλος πάντως έμεινε και τις τρεις εβδομάδες. Στεναχωρήθηκε, έκλαψε, αλλά δεν έφυγε

Την άλλη μέρα το πρωί, φύγανε. Στον δρόμο ο Παύλος δεν μιλούσε. Σε όλη τη διαδρομή τους παρακαλούσε να μην τον αφήσουν. Πείσμα; Φόβος; Η ιδέα να βρεθεί μόνος, για πρώτη φορά, χωρίς τους γονείς του, σε ένα άγνωστο μέρος, τον τρόμαζε. Δεν θα ήταν ολομόναχος, βέβαια. Δύο-τρεις φίλοι του, συμμαθητές από το σχολείο, θα πήγαιναν κι εκείνοι στην ίδια κατασκήνωση. Είχε κανονιστεί να κοιμούνται μαζί, στην ίδια σκηνή, στον ίδιο χώρο. 

Οι γονείς του ήταν αποφασισμένοι. Είχε φτάσει η ώρα που ο Παύλος έπρεπε να κάνει την αρχή, να ζήσει για δύο-τρεις εβδομάδες μακριά, μόνος, να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, με τις δυνάμεις του, να κάνει το επόμενο βήμα. Αλλά δεν αισθανόταν έτοιμος. Και πότε θα ήταν; Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για την πρώτη φορά; Πώς το προετοιμάζεις; 

Γιατί τα άλλα παιδιά δεν κλαίνε;», αναρωτιόταν η μάνα του στον δρόμο του γυρισμού. «Τι κάναμε λάθος;», ρωτούσε και ξαναρωτούσε τον άντρα της. 

Απάντηση δεν υπάρχει. Ούτε λάθος. Κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς, τον δικό του τρόπο «ενηλικίωσης». Ισως, κι αυτό να είναι το πιο δύσκολο: Πώς να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα «όχι» των παιδιών, τα «όχι» που έχουν σημασία. 

Ο Παύλος πάντως έμεινε και τις τρεις εβδομάδες. Στεναχωρήθηκε, έκλαψε, αλλά δεν έφυγε. Οι γονείς του δεν λύγισαν στα παρακάλια του. Αλλά δεν ξαναπήγε κατασκήνωση. Ποτέ. Κι είναι μια χαρά...