Πριν από δύο μήνες, η κίνηση του Μάριου Μάζαρη, δασκάλου σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου, να στολίσει την σχολική τάξη με λαμπιόνια υποδεχόμενος τους μαθητές του μετά από δύο μήνες τηλεκπαίδευσης, έγινε viral. (Δείτε εδώ).
Η κίνηση αυτή του Mάριου Μάζαρη είναι ένα πολύ μικρό δείγμα των παιδαγωγικών πρακτικών που εφαρμόζει για να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο και να νιώθουν ασφαλή σε αυτό.
Όμως, οι παιδαγωγικές του μέθοδοι δεν σταματούν εκεί. Ο ίδιος στοχεύει να συμβάλει στη διαμόρφωση της συνείδησης ανθρώπων που δεν ερμηνεύουν τον κόσμο βάση έμφυλων στερεοτύπων. Στον κόσμο που οραματίζεται, όλοι είμαστε ίσοι και μοναδικοί και αυτή τη νοοτροπία προσπαθεί να καλλιεργήσει και στους μαθητές του.
Ποιους παιδαγωγικούς τρόπους επιστρατεύει για να εμφυσήσει στους μαθητές τους το αίσθημα ισότητας μεταξύ των δύο φύλων; Πώς μπορούν να μυηθούν τα παιδιά σε έναν τρόπο σκέψης που δεν βασίζεται στην κουλτούρα της πατριαρχίας και του σεξισμού; Τι συμβουλεύει τους γονείς για τον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγούν το παιδί τους ως προς τη συμπεριφορά του προς το άλλο φύλο;
Ο Μάριος Μάζαρης απάντησε όλα τα ερωτήματά μας.
Η καλλιέργεια του αισθήματος ισότητας μεταξύ των δύο φύλων
Η ισότητα των δύο φύλων δεν είναι κάτι που έχει κατακτηθεί στον βαθμό που θα θέλαμε, μολονότι έχουν γίνει τεράστια βήματα από την εποχή που πήγαινα εγώ δημοτικό στις αρχές του ‘90.
Η κοινωνία έχει αλλάξει κατά πολύ, ο τρόπος επικοινωνίας, ο τρόπος ενημέρωσης, όλα έχουν κάνει βήματα εμπρός. Το ελληνικό σχολείο στη βάση του δεν έχει αλλάξει πολύ από το σχολείο του 1990 ή του 2000, παρόλα τα νέα γνωστικά αντικείμενα ή εγχειρίδια που έχουν προστεθεί. Είναι ένα συντηρητικό σχολείο που χρησιμοποιεί και ξεπερασμένες πρακτικές.
Οι δικές μου μικρές τεχνικές επιδιώκω να καλλιεργούν την αίσθηση της δικαιοσύνης, ότι όλα τα παιδιά είναι ίσα, έχουν τα ίδια δικαιώματα και ίδια αντιμετώπιση.
Μάλλον, η διαφορετική αντιμετώπιση που μπορεί να έχει ένα παιδί προέρχεται όχι από τον χωρισμό του σε αγόρι ή κορίτσι, αλλά στο ότι είναι διαφορετικός άνθρωπος, με άλλο ψυχισμό κι άλλες ευαισθησίες. Δε θα προσαρμόσω ούτε τον τόνο της φωνής, ούτε το περιεχόμενο του λόγου μου ανάλογα σε ποιο παιδί απευθύνομαι, γιατί σε όλα αξίζει ο ίδιος σεβασμός και η προσοχή μου. Τα μικρά παιδιά το καταλαβαίνουν εύκολα.
Τα παιχνίδια, όπου χωρίζονται σε στρατόπεδα αγοριών και κοριτσιών, γίνονται ακόμα σχεδόν με φανατισμό, αλλά και χιούμορ, καθώς τη μία στιγμή παίζουν σε χωριστές ομάδες και την άλλη όλοι μαζί.
Το παιχνίδι πάντα βοηθά στο να διαμορφωθούν οι σχέσεις.
Στα διαλείμματα, συνηθίζω να παίζω μαζί τους κι όταν χωρίζονται σε αγόρια και κορίτσια πάω επίτηδες με τα κορίτσια, λέγοντας ότι δεν έχει σημασία και έτσι ανακατεύονται οι ομάδες από την αρχή ή αν κάποιο παιδί πει μια γενίκευση «τα κορίτσια είναι χαζά», «τα αγόρια κάνουν τους νταήδες», θα πω επίτηδες μια χαζομάρα για να δείξω ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στη χαζομάρα και δε διεκδικεί φύλο και θα γελάσουμε ή θα δώσω τον λόγο αποκλειστικά στα κορίτσια για να έχουν δικαίωμα στις αποφάσεις και τα αγόρια να «εκνευριστούν».
Το χιούμορ παίζει σημαντικό ρόλο μέσα στην τάξη και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να δουν τα παιδιά τα πράγματα υπό πολλά διαφορετικά πρίσματα. Αυτά, μαζί με παιδαγωγικές τεχνικές του Σελεστάν Φρενέ που υπεραγαπώ, που βασίζονται στη συζήτηση, τη συνδιαμόρφωση και την αλληλεπίδραση, βοηθούν να νιώθω ότι βοηθάω τα παιδιά να εκφράσουν τη σκέψη τους, να την υποστηρίξουν ή να μπουν τα σωστά θεμέλια, αρκεί να τους δώσεις χώρο και χρόνο.