Αν σκεφτώ τι άλλαξε από την πρώτη στη δεύτερη καραντίνα, μιλώντας πάντα για τον ερωτισμό, θα έλεγα ότι στη δεύτερη ο ερωτισμός πήγε περίπατο.
Στην πρώτη καραντίνα υπήρχε μια ερωτική ελευθεριότητα, σαν αυτή η πρώτη κλεισούρα να βρήκε εκτόνωση στα σόσιαλ μίντια.
Ήταν ο παρθενικός εγκλεισμός και είχε κάτι το ανάλαφρο.
Είχε μπει και η Άνοιξη που δεν γνωρίζει περιορισμούς και υπήρχε κάτι σαν συγκρατημένη αισιοδοξία.
Σ’ εκείνη την πρώτη καραντίνα, οι ερωτικές προκλήσεις έπεφταν βροχή.
Δεν χρειαζόντουσαν μεγάλες εισαγωγές: Εκεί στα -τι κάνω; -τι κάνεις; ερχόταν από το πουθενά και ένα «αποδημητικό πουλί», στο κινητό. Οι άντρες είχαν αποθρασυνθεί.
Και εκείνη την κατάσταση βέβαια στο τέλος την αντιμετώπιζες ακαδημαϊκά, γιατί ουδείς δεν είχε όρεξη τελικά για το δια ταύτα, την επαφή και πόσω μάλλον την ερωτική συνεύρεση.
Ήταν απλώς μια «συρροή» χωρίς αντίκρισμα, σαν ακάλυπτη επιταγή. Οι άντρες έμοιαζαν με ψηφιακοί εφαψίες. Αυτά συνέβαιναν στην πρώτη καραντίνα.
Η καραντίνα του Νοέμβρη, έδειξε με το καλημέρα τα σάπια δόντια και μας βύθισε σε κάτι που μπορούμε να το πούμε και ερωτική ανηδονία. Τον πήρε τον ερωτισμό και τον χτύπησε σαν χταπόδι κάτω αμέτρητες φορές.
Τι να σου κάνει μετά και ο πόθος; Πώς να επιπλεύσει με τόσους περιορισμούς και συνεχείς απαγορεύσεις; Ήρθε το σώμα και κούμπωσε, σε μια άβολη θέση ακαμψίας.
Μέρα τη μέρα νιώθω σαν εκείνες τις πλαστικές κούκλες που δεν προνόησε ο κατασκευαστής και είναι καλυμμένο το μπικίνι με συμπαγές πλαστικό.
Δεν υπάρχει σημείο επαφής, σημείο εισχώρησης.
Είμαι η τσιμενταρισμένη εκδοχή του εαυτού μου.
Ποιος μπορεί να εισχωρήσει; Πως να περάσει; Και που να πάει; Μέρα τη μέρα το σώμα είναι σαν να τραβιέται, πίσω, σαν να το παρασέρνει μια υπαρξιακή άμπωτη, και κλείνεται σε ένα δικό του σύμπαν απροθυμίας. «Το πράγμα άνθρωπος» που έλεγε ο Πρίμο Λέβι.
Κοντολογίς: Πιο «αντι-ερωτική» περίοδο δεν έχω περάσει ποτέ.
Και να ήμουν η μόνη; Είναι πια κοινό μυστικό.
Λες και μας βάζουν την «Επικούρεια φρόνηση» με ορό να κυλάει σε τεράστιες ποσότητες στις φλέβες μας.
Ώστε να είμαστε, συνετοί και εγκρατείς.
Όλα αυτά τα μέτρα, η ασφυξία στις ΜΕΘ, πάει σαν ομίχλη και καλύπτει την όποια ερωτική διάθεση.
Πόσο να αντέξεις κλεισμένη στο σπίτι με σύζυγο και παιδιά;
Πώς να χωνέψει ο ερωτισμός ότι δεν υπάρχουν πλέον πρωτογενείς πηγές χαράς. Κλειστά μπαρ, εστιατόρια φουαγιέ –θεάτρων, εγκαίνια εκθέσεων και μέρη που άλλοτε άνθιζε το φλερτ το επιούσιο.
