Η σιωπή είναι ανώδυνη. Η σιωπή δεν έχει ρίσκα. Η σιωπή δεν κρύβει κίνδυνο. Η σιωπή δε γρατζουνάει. Δε δαγκώνει. Κοιμάται πλάτη-πλάτη με το ψέμα. Προδοσία, Εξουσία. Περιθώριο, Βία. Το θύμα γίνεται θύτης.«Γιατί οι άνθρωποι περνάμε από βασανιστήρια άλλους ανθρώπους»; Το «Μute» πήρε παράταση. Η παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο Σημείο σε φέρνει αντιμέτωπο με το κομμάτι της ιστορίας που μπορεί να μην έμαθες ποτέ.
Το έργο: Όλυμπος, 1925. Δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό όπου βρίσκουν καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό συγκροτούν ομάδες επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής ύπαρξης. Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις κρατικές και «παρακρατικές» δομές, καθώς το νεοελληνικό κράτος έχει χάσει κάθε διάσταση δικαιοσύνης, αφού υπερασπίζεται τους πλούσιους της εποχής, απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών στα μάτια των τοπικών πληθυσμών, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο. Χτίζουν εκκλησίες. Συντηρούν χήρες και ορφανά. Από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητούν αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους και απειλούν με μαζικές ανθρωποκτονίες.
Οι συντελεστές της παράστασης εξηγούν γιατί δεν πρέπει να χάσεις αυτή την παράσταση.
Ο συγγραφέας του έργου και ηθοποιός στην παράσταση Γιώργος Αδαμαντιάδης εξηγεί γιατί επιλέχθηκε η λέξη MUTE ως τίτλος του έργου: Μας έχει πνίξει μια συνωμοσία σιωπής. Και γιατί όχι; Κουτί μας κάθεται. Η σιωπή είναι ανώδυνη. Η σιωπή δεν έχει ρίσκα. Η σιωπή δεν κρύβει κίνδυνο. Η σιωπή παρέχει σιγουριά. Ασφάλεια. Η σιωπή δε γρατζουνάει. Δε δαγκώνει. Κοιμάται πλάτη-πλάτη με το ψέμα. Δε χρειάζεται να αγκαλιάσει καμία αλήθεια. Είναι βολική. Πού να το ανοίγουμε τώρα το ρημάδι το στόμα και τι να πρωτοπούμε; Εδώ έχουμε μάθει να εκφράζουμε την αγάπη με σιωπή, στην Ιστορία θα κολλήσουμε; Στην τέχνη θα ντραπούμε; Μπορεί να κοροιδευόμαστε, ωστόσο, μας φτάνει που φαινόμαστε σωστοί. Μπορεί να θάβουμε ό,τι βρωμάει, τουλάχιστον, όμως, έχουμε ήρωες. Έτσι δεν είναι; Eις ανώτερα λοιπόν. Το μέλλον μάς ανήκει. Μα στην Τέχνη η μούγκα δεν χωρά.