«Mute» στο Θέατρο Σημείο: Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν στη BOVARY | 0 bovary.gr
«Mute» στο Θέατρο Σημείο: Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν στη BOVARY | 0 bovary.gr
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

«Mute» στο Θέατρο Σημείο: Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν στη BOVARY


Η σιωπή είναι ανώδυνη. Η σιωπή δεν έχει ρίσκα. Η σιωπή δεν κρύβει κίνδυνο. Η σιωπή δε γρατζουνάει. Δε δαγκώνει. Κοιμάται πλάτη-πλάτη με το ψέμα. Προδοσία, Εξουσία. Περιθώριο, Βία. Το θύμα γίνεται θύτης.«Γιατί οι άνθρωποι περνάμε από βασανιστήρια άλλους ανθρώπους»; Το «Μute» πήρε παράταση. Η παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο Σημείο σε φέρνει αντιμέτωπο με το κομμάτι της ιστορίας που μπορεί να μην έμαθες ποτέ.

Το έργο:  Όλυμπος, 1925. Δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό όπου βρίσκουν καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό συγκροτούν ομάδες επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής ύπαρξης. Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις κρατικές και «παρακρατικές» δομές, καθώς το νεοελληνικό κράτος έχει χάσει κάθε διάσταση δικαιοσύνης, αφού υπερασπίζεται τους πλούσιους της εποχής, απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών στα μάτια των τοπικών πληθυσμών, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο. Χτίζουν εκκλησίες. Συντηρούν χήρες και ορφανά. Από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητούν αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους και απειλούν με μαζικές ανθρωποκτονίες.

Οι συντελεστές της παράστασης εξηγούν γιατί δεν πρέπει να χάσεις αυτή την παράσταση.

Ο συγγραφέας του έργου και ηθοποιός στην παράσταση Γιώργος Αδαμαντιάδης εξηγεί γιατί επιλέχθηκε η λέξη MUTE ως τίτλος του έργου: Μας έχει πνίξει μια συνωμοσία σιωπής. Και γιατί όχι; Κουτί μας κάθεται. Η σιωπή είναι ανώδυνη. Η σιωπή δεν έχει ρίσκα. Η σιωπή δεν κρύβει κίνδυνο. Η σιωπή παρέχει σιγουριά. Ασφάλεια. Η σιωπή δε γρατζουνάει. Δε δαγκώνει. Κοιμάται πλάτη-πλάτη με το ψέμα. Δε χρειάζεται να αγκαλιάσει καμία αλήθεια. Είναι βολική. Πού να το ανοίγουμε τώρα το ρημάδι το στόμα και τι να πρωτοπούμε; Εδώ έχουμε μάθει να εκφράζουμε την αγάπη με σιωπή, στην Ιστορία θα κολλήσουμε; Στην τέχνη θα ντραπούμε; Μπορεί να κοροιδευόμαστε, ωστόσο, μας φτάνει που φαινόμαστε σωστοί. Μπορεί να θάβουμε ό,τι βρωμάει, τουλάχιστον, όμως, έχουμε ήρωες. Έτσι δεν είναι; Eις ανώτερα λοιπόν. Το μέλλον μάς ανήκει. Μα στην Τέχνη η μούγκα δεν χωρά.

Εδώ έχουμε μάθει να εκφράζουμε την αγάπη με σιωπή

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Στέλιος Πατσιάς μιλάει για όσα πραγματεύεται το MUTE: Όταν διάβασα πρώτη φορά το mute ένιωσα μουδιασμένος, αμήχανος και παγωμένος απέναντι στο ερώτημα που σου θέτει το έργο. Πόσες φορές χωράει το Εγώ στο είναι μας; Ψάχνοντας να βρω την ποιητική πλευρά αυτών των, φαινομενικά, σκληρών και βίαιων πλασμάτων, καθώς και την κατανόηση για τις πράξεις τους. Ξεκινώντας τις πρόβες ήμουν από την αρχή σίγουρος ότι δεν μ' ενδιέφερε μια ρεαλιστική ντοκιμενταρίστικη προσέγγιση για τη δράση και τη ζωή των ληστών. Οι εξι ηθοποιοί βρίσκονται επί σκηνής, ως ένας χορός ανθρώπων μέσα από τον οποίο ο καθένας μπαινοβγαίνει σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Η ζωή των ληστών λειτουργεί ως αφορμή για να καταπιαστούμε με θέματα καθολικά, έννοιες όπως η προδοσία, η εξουσία, το περιθώριο, η βία και τα αποτελέσματα για τον ανθρώπινο πολιτισμό όταν αυτές οι έννοιες βρουν εφαρμογή. Ο καθένας με τη δική του κραυγή αναρωτιέται για πόσο ακόμη ο άνθρωπος θα σκοτώνει άνθρωπο,  έτσι απλά επειδή του αρέσει...

Το θύμα γίνεται θύτης. Αναρωτιέται «Γιατί οι άνθρωποι περνάμε από βασανιστήρια άλλους ανθρώπους»;

Ο ηθοποιός Νικόλας Αλεξίου για το ρόλο του Δάσκαλου που ερμηνεύει: Το Mute είναι ένα έργο για την «αποκαθήλωση» της ένδοξης νεοελληνικής μας ιστορίας και συνείδησης.  Μιλάει για τα κρυφά παραστρατήματα του «ηρωικού» μας παρελθόντος και τον υπόκωφο αντίκτυπό τους στην ψυχοσύνθεσή μας μέχρι και σήμερα.  Ο δάσκαλος που υποδύομαι έρχεται πρόσφυγας από τη Μικρασία και βρίσκει καταφύγιο στο λημέρι των ληστών, όπου νόμος είναι το μαχαίρι. Τον ξαναστήνουν στα πόδια του κι ενώ, αρχικά, του αναθέτουν να γράφει επιστολές στις εφημερίδες, έρχεται η ώρα που κι ο ίδιος βουτάει τα χέρια του στο αίμα. Το θύμα γίνεται θύτης.  Αναρωτιέται «Γιατί οι άνθρωποι περνάμε από βασανιστήρια άλλους ανθρώπους»; Το ίδιο ερώτημα και σήμερα. Ποια η ιστορική αλλά και προσωπική μας ευθύνη απέναντι στη βία; Ο πόλεμος είναι με τον εαυτό μας κι ο πραγματικός ηρωισμός είναι να παραδεχόμαστε την ενοχή μας.

Το MUTE σε παρακινεί να διαβάσεις τα «ψιλά γράμματα» της ιστορίας

Ο ηθοποιός Χρόνης Barbarian φέρει επί σκηνής το ρόλο του νεαρού Καπετάνιου Μάρκου και μιλάει αλληγορικά για όσα οπλίζουν με οργή ένα παιδί, για όσα τον στρέφουν στο βουνό, μακριά από τον πολιτισμό: Είσαι 15 χρονών και πετάς αβγά σε μια παρέλαση. Σε πιάνουν. Σε βιάζουν για να σε τιμωρήσουν. Εκείνη τη στιγμή, στην απουσία της λογικής, το ένστικτο επιβίωσης θα πάρει τα ηνία και θα σε οδηγήσει στη φυγή. Αν δεν έχουν καταφέρει να σε σπάσουν, θα έχουν οπλίσει το χέρι σου. Δε γίνεται να ξεχάσεις. Περιμένεις. Οφείλεις να εκδικηθείς. Το βουνό θα χτίσει τη λογική σου.Ν α εμπιστεύεσαι τα τσακάλια πιότερο απ’τον άνθρωπο που λέει πως θέλει να βοηθήσει. «Κι η ώρα που τα μαθήματα σφαγής θα γίνουν μαχαίρια και θα σφάξουν το δάσκαλο δεν αργεί» λέει στο MUTE.

«Δεν ακούγονται πουλιά. Δεν ακούγονται τα φύλλα. Ο χρόνος παγωμένος εκδικητής. Κατακτητής και λεηλάτης. Αδιάφορος για τα έργα των ανθρώπων»

Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Σιάτρας απαντάει στο τι χρώμα έχει αυτή η παράσταση: Αν το MUTE ήταν χρώμα, θα ήταν λευκό. Χρώμα καθαρό. Καθαρό που λερώνεται εύκολα. Σαν το κρασί που λεκιάζει ένα νυφικό, σαν το πιατάκι του τσαγιού που αφήνει το ημιτελές του σχήμα στο Κυριακάτικο τραπεζομάντηλο, σαν γάζα που ρουφάει το αίμα. Χρώμα αντιθετικό σαν την κιμωλία στο μαυροπίνακα. Χρώμα απαραίτητο αλλά παράλληλα μη βασικό στην παλέτα των χρωμάτων.

 

Ο ηθοποιός Παύλος Ιορδανόπουλος ξεχωρίζει το αγαπημένο του απόσπασμα από το κείμενο: «Δεν ακούγονται πουλιά. Δεν ακούγονται τα φύλλα. Ο χρόνος παγωμένος εκδικητής. Κατακτητής και λεηλάτης. Αδιάφορος για τα έργα των ανθρώπων. Άγρια έργα. Από τον κάμπο ανεβαίνει ένα σύννεφο. Η οπισθοφυλακή της νύχτας. Κάποτε τούτο το σύννεφο ξύπναγε τον Δία. Ο Δίας δε βασιλεύει πια εδώ». Ξεχωρίζω αυτό το απόσπασμα και σκέφτομαι πως είναι δομημένη η κοινωνία μας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να είναι ταυτόχρονα εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος. Ένα αγρίμι που φωνάζει για προσοχή, κανείς, όμως, δεν του δίνει σημασία. Η πλάση δε λογοδοτεί στην ανθρώπινη φύση. Απλά συνεχίζει.

Ο ηθοποιός Σήφης Μηλιαράκης μιλά για το πώς αναμετράται το MUTE με την Ιστορία και τη μνήμη ενός έθνους: Με το που πήρα το κείμενο στα χέρια μου «οσμίστηκα» ότι πρόκειται για ένα μεστό έργο τέχνης που δε διδάσκει αλλά εμπνέει. Οι σπουδές μου στην Ιστορία-Αρχαιολογία πριν την επαγγελματική μου ενασχόληση με το θέατρο, μου έμαθαν ακριβώς αυτό που τόσο έντεχνα θίγει ο Γιώργος Αδαμαντιάδης. Είναι διαφορετικό πράγμα η Ιστορία και διαφορετικό η Ιστοριογραφία. Πριν εξετάσουμε ένα γεγονός πρέπει να εξετάσουμε εκείνον που έκανε την καταγραφή. Εκεί ήρθε η σκηνοθεσία του Στέλιου Πατσιά που πήρε τη γενναία απόφαση να αφήσει απ’ έξω οτιδήποτε περιττό, επικεντρώθηκε στο να αναδείξει μια καλογραμμένη ιστορία κι όχι να αναλωθεί σε κινήσεις ανούσιου σκηνοθετικού εντυπωσιασμού. Αυτό θα έπρεπε να είναι το διακύβευμα κάθε παράστασης. Ως  νεοελληνικό έθνος έχουμε  συνηθίσει σε μια αφήγηση της Ιστορίας που ελάχιστη σχέση έχει με την επιστήμη της Ιστορίας. Αυτό βγαίνει και στην καθημερινότητα μας. Έχουμε νοητικά αντανακλαστικά που μας ωθούν να πιστέψουμε εκείνον που θα πει τα πιο «γλυκά ψέματα».  Εκεί έρχεται ένα έργο όπως το MUTE να σε παρακινήσει να διαβάσεις τα «ψιλά γράμματα» της ιστορίας. Να το κάνεις μόνος σου χωρίς να σου υποδεικνύει κάποιος τη βιβλιογραφία. Διάβασε αυτά που λέει η μία πλευρά, διάβασε αυτά που λέει η αντίθετη, κι ύστερα βγάλε το δικό σου συμπέρασμα. Ψάξε πάντως, πριν εκφέρεις άποψη.

Ο Γιώργος Καρανικολάου ντύνει μουσικά κάθε παράσταση παίζοντας τύμπανα ζωντανά επί σκηνής:  Το MUTE είναι αμεσότητα. Ο μουσικός σχολιασμός του έργου αυτού με συγκινεί βαθιά. Το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι έξι ηθοποιοί με κάνουν να θέλω να είμαι παρών και ενεργός στη σκηνή.

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Στέλιος Πατσιάς

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Αδαμαντιάδης, Νικόλας Αλεξίου, Παύλος Ιορδανόπουλος,  Σήφης Μηλιαράκης, Αλέξανδρος Σιάτρας, Χρόνης Barbarian

Σχεδιασμός φωτισμού: Δημήτρης Λογοθέτης

Μουσική: Γιώργος Καρανικολάου

Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Παλάντζα

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κόκου

Παραγωγή: Memento Mori

Συνοδεία drums επί σκηνής: Γιώργος Καρανικολάου

Παράταση παραστάσεων- Ημερομηνίες παραστάσεων: 12, 13, 19, 20, 26 & 27 Μαρτίου

Κρατήσεις εισιτηρίων: 2109229579

Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη 21.15

Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα (πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Σκηνή Σημείο LAB