Γιατί μαμά χρειάζεσαι κι εσύ διακοπές;
Αναρωτιόμουν πάντα γιατί -λίγο μετά το Πάσχα- οι γονείς μου ρύθμιζαν με το που τελείωναν τα σχολεία να φύγουμε για διακοπές στην γιαγιά και στον παππού, στο Βερολίνο που έμεναν μόνιμα. Σε καμία περίπτωση δεν αισθανόμουν ότι μας "έδιωχναν" αλλά ότι κατανοούσαν την ανάγκη μας να αλλάξουμε περιβάλλον και να ζήσουμε πιο ανέμελα μαζί τους μετά την πίεση της σχολικής χρονιάς.
Πλέον, ως μαμά, καταλαβαίνω απόλυτα ότι ήταν #diplis σημασίας αυτή η ανάγκη. Το τελευταίο διάστημα έβλεπα τον Παύλο να μετρά μέρα με τη μέρα πότε θα τελειώσει το σχολείο, παρόλο που περνούσε τέλεια με τους φίλους του και λάτρευε την δασκάλα του. Όμως είχε κουραστεί από το καθημερινό πρωινό ξύπνημα με το ξυπνητήρι, τη διαδρομή στο σχολείο και νομίζω ότι δεν ήθελε να βλέπει άλλο τα βιβλία του. Ανυπομονούσε να πάει στο εξοχικό με την γιαγιά και τον παππού (και τις ξαδέρφες του) και να τρέχει ανέμελος στο κτήμα, στα χώματα, με το ποδήλατο, πατίνι ... χωρίς πρόγραμμα και κανόνες. Είναι φυσιολογικό... να θέλει να παίξει χωρίς όρια και να κολυμπήσει με τις ώρες, με μόνη προϋπόθεση να φορά αντηλιακό ( όσο αστείο κι αν σας φαίνεται αυτός είναι ο μόνος κανόνας που ζήτησα να τηρηθεί, γιατί πλέον δεν παίζουμε με τον ήλιο!).
Κι ερχόμαστε στην πλευρά των γονιών και κυρίως της μαμάς, που τραβά όλη την πίεση καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Ξύπνημα, πρωινό, σχολείο, δουλειά, διάβασμα συν όλες τις ευθύνες του σπιτιού. Κι έρχεται αυτή η στιγμή που το σπίτι ηρεμεί! Ναι, μπορεί τις πρώτες μέρες να αισθανθείς λίγο περίεργα, λίγο μόνη ίσως και κάποιες ενοχές... αλλά μετά από λίγο δεν είναι "απόλαυση";