Ο πατέρας από την Κάρπαθο ήταν θύμα του «τι θα πει κόσμος»

Λες και τα δύο παραπάνω θα με έσπρωχναν πιο κοντά στο «πουστριλίκι». Λες και έτσι θα γλίτωνε το ρεζιλίκι στο καφενείο. Ήταν καλός άνθρωπος, βέβαια. Αλλά όταν μεγαλώνεις σε χωριό και καφενείο, φοβάσαι αυτό το «τι θα πει ο κόσμος». Όταν άντρας σημαίνει τσιγάρο, σερβιρισμένος καφές από τη γυναίκα και να μην απλώνεις το χέρι σου σε γυναικείες δουλειές, ο χορός δεν επιτρέπεται -εκτός και αν είναι το βαρύ ζεϊμπέκικο, που το χορεύεις μόνο βαριά και μάγκικα, whatever that means.

Μεγαλώνοντας, βέβαια, δέχτηκε και τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ και τα χρωματιστά παντελόνια. «Είναι μόδα;» μου έλεγε. Απαντούσα καταφατικά και η ζωή μας συνεχιζόταν. Ρωτούσε βέβαια για κοπέλες, ούτως ή άλλως με είχε ζήσει όταν ήμουν ερωτευμένος με κοπέλα (και μάλιστα πολύ), οπότε ήταν λογικό. Αλλά από ένα σημείο και μετά, κάπως σαν να το δέχτηκε. Κάπως σταμάτησαν οι ερωτήσεις και ζούσαμε σε ένα μυστήριο που μας βόλεψε. Δεν ρωτάς, δεν απαντώ κάτι που μπορεί να μη σου αρέσει.

Σκέφτηκα κάποια στιγμή να του πω, αλλά ειλικρινά φοβόμουν. Όχι μη με αποκληρώσει, αλλά μην πάθει τίποτα. «Έχει και την καρδιά του» σκεφτόμουν «άστον μωρέ». Βλέπετε, η μικροπρέπεια και το κατάλοιπο της πατριαρχικής κοινωνίας που θέλει τα φύλα με ξεκάθαρους ρόλους και τον καθένα στο «πόστο» του υπήρχαν ακόμα μέσα μου. Κακώς, βέβαια, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γιατί δεν απαντούσα στον πατέρα μου «μου αρέσουν τα αγόρια», όταν με ρωτούσε γιατί δεν έχω βρει ακόμα κοπέλα.

Τελικά, έφυγε νωρίς. Δεν του το είπα ποτέ.

Μαθαίνοντας ότι ένας πατέρας αυτοκτόνησε, επειδή διέρρευσε ένα βίντεο με τον γιο του να κάνει σεξ με άλλον άντρα, η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι, σίγουρα δε θα έκανε το ίδιο αν ο γιος του έκανε σεξ με γυναίκα. Μάλλον θα περηφανευόταν και θα πήγαινε με καμάρι στο καφενείο, ανυπομονώντας να ακούσει τι θα έλεγαν οι συγχωριανοί του, κάνοντας πλάκα ότι «έμοιασε στον πατέρα του», ίσως φωνάζοντας «πουτάνα» την κοπέλα που δέχτηκε να τη βιντεοσκοπήσουν, λέγοντας ότι δε θα ήθελε με τίποτα να βρίσκεται στη θέση του δικού της πατέρα.

Και το θέμα είναι ότι, αν απλώς μάθαινε ότι ο γιος του είναι gay, ίσως να μην αυτοκτονούσε. Ίσως να τον έδιωχνε από το σπίτι -ίσως και όχι. Ίσως απλώς να μην του ξαναμιλούσε, μπορεί στο τέλος ακόμα και να το δεχόταν έως ένα βαθμό (τύπου «ό,τι θες κάνε, το χωριό να μη μάθει τίποτα»).

Αλλά έλα που τα έφερε έτσι η ζωή που τα «ρεζιλίκια μας τα έμαθε όλο το χωριό». Και πώς τώρα να αντικρίσει τους υπόλοιπους μάτσο αρρενωπούς μάγκες της δεκάρας, που τα αγόρια τους το έχουν καμάρι που είναι «αληθινοί» άντρες, που μετρούν τις κατακτήσεις τους και μόνο που δεν τις βγάζουν έξω να τις μετρήσουν; Δεν το άντεξε που αυτοί οι άντρες παλαιάς κοπής και παραδοσιακοί, λες και η παράδοση μεταφράζεται σε ομοφοβικό παραλήρημα, σεξισμό και σκληρό bullying, τον κορόιδευαν. Ίσως να μην άντεξε που κορόιδευαν το παιδί του, το οποίο ίσως να αγαπούσε περισσότερο από τη ζωή του.

Αλλά όπως είπε και ο Κορτώ, αντί να τους πει να πάνε να γαμηθούν και να κοιτάξουν τη δική τους τη καμπούρα, προτίμησε να δώσει τέλος στη ζωή του για να γλιτώσει από το ρεζιλίκι.

Μα είναι ρεζιλίκι το σεξ με άλλον άντρα; Ακόμα;

Γιατί οι μόνοι που επιτρέπεται να κάνουν σεξ με όποια θέλουν, όποτε θέλουν και με όσες θέλουν, ακόμα και αν ο κόσμος βλέπει τα κατορθώματά τους, να είναι οι straight άνδρες; Γιατί οι gay να θεωρούμαστε ακόμα και το 2022 ανώμαλοι, ρεζιλίκια, «πληγή» για την οικογένειά μας; Γιατί να πρέπει να κρυβόμαστε ακόμα από τον πατέρα μας ή από τον οποιονδήποτε συγχωριανό μας θεωρεί ότι άντρας είναι αυτός που παίζει με μαεστρία το κομπολόι και αυτός που κάνει κουμάντο;

Το bullying δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στα σχολεία, αλλά προχωρά και αλλού, όπως τα καφενεία. Δεν έχει ηλικία, αλλά γίνεται και από «μεγάλους», που κανονικά θα έπρεπε να ξέρουν από τα βιώματά τους ότι, ευτυχία είναι να ζεις ελεύθερος, χωρίς να βλάπτεις κανέναν και να αγαπάς όποιον γουστάρεις. Να μην κρίνεις και να μη δείχνεις με το δάχτυλό σου κανέναν.

Η τοξική αρρενωπότητα μόλις μέτρησε ένα ακόμα θύμα.