Η νέα τάση στο ghosting λέγεται ex-ing και μάλλον είναι πολύ χειρότερη από την πρώτη.
Μπορεί η αρχή μιας γνωριμίας να θεωρείται το καλύτερο κομμάτι σε μια σχέση, αλλά, τελικά, είναι και το πιο ύπουλο.
Μηνυματάκια, φιλάκια, συναντήσεις, βόλτες χεράκι-χεράκι, βλέμματα, υπονοούμενα, ένα κάποιο γουτσουγουτσου τέλος πάντων. Πλέον υπάρχει μια (αλληλ)επίδραση με ένα καινούριο άτομο που κάθε μέρα ανακαλύπτεις και η ζωή έχει καινούριο νόημα.
Από την άλλη όμως, τα συναισθήματα είναι τόσο μετέωρα (όχι αυτά τα μετέωρα) και ρευστά που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ανατραπούν. Στο μεταξύ όμως, έχουν προλάβει να αναπτυχθούν, υφίστανται. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις αυτό το συναίσθημα που σε πλυμμηρίζει το στομάχι όταν βλέπεις το όνομά του στο κινητό σου;
Βλέπεις, αυτή η περίοδος τoυ ενός, των δύο ή και των τριών μηνών μπορεί να μην είναι μεγάλη, αλλά είναι αρκετή για να νιώσεις κάποιες υποψίες έρωτα, να δεθείς και να κάνεις όνειρα με εκδρομές, εμπειρίες, με «και σε αυτό να πάμε» για το (έστω εγγύ) μέλλον.
Την ίδια στιγμή όμως, είναι η περίοδος που αν αναγνωρίσεις συμπεριφορές και συνήθειες που δεν σου αρέσουν μπορείς πολύ πιο έυκολα να μαζέψεις τα μπογαλάκια και την οδοντόβουρτσα σου και να φύγεις. Είτε εσύ, είτε εκείνος. Σκληρό πλην ανθρώπινο και αποδεκτό. Και όπως σε κάθε κίνηση, το 90% της σημασίας δεν το έχει η πράξη αυτή καθεαυτή, αλλά και ο τρόπος που θα επιλέξεις να το κάνεις.