Αγαπητέ Ερρίκο: Το φετινό Πάσχα θα το περάσω ολομόναχη

Δυστυχώς η έλευση της πανδημίας έχει αρκετές παράπλευρες απώλειες. Η οικονομία είναι μια από αυτές, όπως φυσικά και το ψυχολογικό φορτίο που καλούμαστε όλοι να σηκώσουμε, εξαιτίας του εγκλεισμού και της απομόνωσης. Αρχικά θα πρότεινα αυτές τις μέρες τουλάχιστον να τις περάσετε μαζί. Η παρέα, ένα όμορφο πασχαλινό (sort of) τραπέζι, το τσούγκρισμα των αυγών, γενικώς πράγματα που άλλοτε μας φάνταζαν τετριμμένα, φέτος έχουν έναν άλλο συμβολισμό, μια διαφορετική σημειολογία. Από εκεί και πέρα, εκτός της ψυχολογικής στήριξης που μπορείς να του προσφέρεις, δεν ξέρω αν είσαι σε θέση να του προσφέρεις και οικονομική. Όπως δεν γνωρίζω αν θες κιόλας. Είναι πάντως μια έμπρακτη στήριξη το να του δώσεις την εντύπωση ότι είσαι εκεί για αυτόν και σε αυτό το επίπεδο. Δεν χρειάζεται δε να του δώσεις λεφτά, μπορείς ας πούμε να αναλάβεις τα ψώνια, να τον ρωτήσεις αν έχει ανάγκη κάποια (έστω δανεικά) χρήματα.. αν είσαι σε θέση να παράσχεις κάτι τέτοιο επαναλαμβάνω. Σε κάθε περίπτωση όμως αγάπη και κατανόηση είναι τα γιατρικά… για πάσα νόσο.. το λησμονούμε ενίοτε, αλλά επί τη ευκαιρία της πανδημίας ας το ξαναθυμηθούμε..

Αγαπητέ Ερρίκο. Ελπίζω να είσαι καλά! Εγώ προσπαθώ να την παλέψω είναι η αλήθεια. Δουλεύω από το σπίτι, όπου μένω μόνη μου. Μου φαίνεται δύσκολο γιατί οι δικοί μου δεν μένουν στην Αθήνα και στην ουσία δεν έχω κανέναν εδώ. Έχω τους φίλους μου που δεν μπορώ να δω και φέτος το Πάσχα θα είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο ένα πράμα. Πώς θα την παλέψω, μου λες; Έχεις να μου προτείνεις κάτι; Εντωμεταξύ όλοι μου λένε: «Όλοι το ίδιο περνάμε». Σόρρυ, αλλά, όχι, δεν περνάμε όλοι το ίδιο. Όταν μένεις με γονείς, σχέση, παιδιά, σκυλιά, γατιά δεν είναι το ίδιο με το να ανταλλάσσεις κουβέντα μόνο με τον ντελιβερά! Δώσε συμβουλή SOS! Φιλιά και Καλό Πάσχα!

Τί να σου πω και σένα τώρα; Να καλέσεις τον ντελιβερά για πασχαλινό τραπέζι; Κατά κάποιον τρόπο πάντως έχουν δίκιο οι φίλοι σου. Όλοι βιώνουμε τις ίδιες δυσκολίες. Κατανοώ την έξτρα επιβάρυνση της απόλυτης μοναξιάς, αλλά πίστεψέ με και το άλλο σενάριο που περιγράφεις έχει κι αυτό τις δικές του παθογένειες και δυσκολίες. Υπό την έννοια, ότι και το να πρέπει να συμβιώσεις αιφνιδίως για ένα μήνα και βάλε πλέον, με το σύντροφό σου, τους γονείς, τον συγκάτοικο κ.ο.κ, χωρίς διάλειμμα, σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα είναι δύσκολο όπως και το κάνεις. Και στα δύο σενάρια πάντως απαιτούνται υπομονή και αντοχή. Εσύ οφείλεις να παραμείνεις δημιουργική, να απασχολείς το μυαλό σου με δραστηριότητες, να μιλάς συχνά μέσω video call με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Και όσο για το Πάσχα… θα πρότεινα να μαγειρέψεις, έστω και αν το φας μόνη σου το κατσικάκι-αρνάκι. Και να βάψεις αυγά και μετά να τσουγκρίσεις με τον εαυτό σου. Θα κερδίσεις όλες τις φορές. Η συμβουλή μου είναι μία. Υπομονή και θετικές σκέψεις. Η απώλεια όλων των πραγμάτων που θεωρούσαμε δεδομένα, αυξάνει την προσμονή μας για αυτά και φυσικά και την απόλαυση όταν αποτελέσουν και πάλι κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Ερρίκο, αυτό το διάστημα της καραντίνας έχω άπλετο χρόνο να σκεφτώ, μόνη στο σπίτι. Με έχει προβληματίσει όμως κάτι. Ενώ είμαι σε σχέση εδώ και ένα χρόνο και είμαι πολύ καλά, η σκέψη του πρώην μου πάει και έρχεται τις τελευταίες μέρες (με χώρισε εκείνος και μου ήταν πολύ δύσκολος ο χωρισμός μας). Κάθομαι εγώ τώρα και αναρωτιέμαι: Γιατί το μυαλό μου παίζει τέτοια παιχνίδια; Τι δουλειά έχει ο πρώην μου στη σκέψη μου; Αφού είμαι καλά με τον σύντροφό μου και πραγματικά είμαι πολύ ερωτευμένη. Φταίει που έχω τόσο χρόνο ελεύθερο και το μυαλό μου τρέχει εκεί που δεν πρέπει; Φταίει ο εγωισμός μου που πληγώθηκε; Και το χειρότερο από όλα, μήπως δεν είμαι τόσο καλά με τον φίλο ώστε να σκέφτομαι τον πρώην μου;; Τι λες εσύ;

Διάβαζα την ερώτησή σου και μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το τραγούδι που λέει.. «μια αγάπη δεν τελειώνει με ένα χωρισμό» ή κάτι σχετικό τέλος πάντων.. μπορεί το ενδιαφέρον σου και η σκέψη σου να περιστρέφονται γύρω από τον πρώην όχι γιατί τον θες ακόμα, ούτε γιατί δεν σου κάνει ο νυν και δεν είσαι ερωτευμένη μαζί του. Μπορεί απλά όλο αυτό το πανδημικό περιβάλλον να σε έχει κάνει να ανησυχείς για εκείνον. Είναι λογικό και επόμενο σε στιγμές κρίσης και δυσκολίας να επανερχόμαστε σε αγαπημένα μας πρόσωπα. Μην μεταφράζεις απαραιτήτως αυτή την «επιστροφή» ως ερωτικό ενδιαφέρον. Υπάρχει και μια ανθρώπινη διάσταση στην αγάπη (ακόμα και στην ερωτική) που έχει να κάνει με τη συντροφικότητα, το αμιγώς ανθρώπινο ενδιαφέρον για τον άλλο, για το να είναι καλά. Μην κωλώνεις λοιπόν και μην ζορίζεσαι με άσκοπες σκέψεις.. κάνε ένα τηλέφωνο στον πρώην, στείλε ένα μήνυμα να δεις τι κάνει, κάτι βρε αδερφέ. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο θα ξεδιαλύνει αρκετά το τοπίο.