Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος είναι σεφ. Έγινε γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό ως κριτής στο πρώτο MasterChef το 2010.
Από τότε παρουσίασε πολλές εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση. Σήμερα έχει πέντε εστιατόρια και το catering «Δειπνοσοφιστήριον».
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε και στην συνέχεια έφυγε για την Αμερική. Ακόμη μεγαλώνει στην Αθήνα, όπως λέει ο ίδιος.
Ο ίδιος αφηγήθηκε τη ζωή του στο BOVARY...
«Η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική πόλη παλιά. Υπήρχε γειτονιά, λιγότερα αυτοκίνητα, πιο ευγενικός και χαρούμενος κόσμος. Ήμασταν πιο ευχαριστημένοι με τα λίγα πράγματα που είχαμε σαν παιδιά, πολύ παιχνίδι και ανεμελιά. Δίναμε αξία στα μικρά πράγματα και παίρναμε πολλή αγάπη από όλους, είτε ήταν οικογένεια είτε φίλοι. Η αγάπη δεν δινόταν πάντα με τον χρόνο που πέρναγε ο μπαμπάς ή η μαμά μαζί σου, αλλά ήταν πραγματική αγάπη. Πράγματα που θεωρώ ότι έχουν χαθεί σήμερα, γιατί η ζωή έχει αλλάξει τελείως».
Η Αμερική
«Οι γονείς μου, οι καταβολές τους, είναι Ελληνοαμερικανοί. Η Ελλάδα, η Αθήνα, ήταν μικρή για μένα, στο δικό μου το μυαλό. Όπως μεγαλώσαμε, το έξω φάνταζε πάντα πιο ελκυστικό από το μέσα. Η χώρα πέρναγε τότε πολλές και μεγάλες αλλαγές. Είχε τελειώσει η δικτατορία, ήταν μια ενδιάμεση περίοδος. Στα τέλη του '70 και αρχές του '80, δεν έβλεπες που πήγαιναν τα πράγματα στην Ελλάδα. Οι αλλαγές δεν γίνονταν με γοργό ρυθμό και ήταν μια χώρα που φάνταζε μικρή και σε έπνιγε, γιατί ήταν στο μεταίχμιο της οικογενειοκρατούμενης κοινωνίας και της ανανέωσης, που ερχόταν μεν από το εξωτερικό, αλλά ερχόταν πολύ αργά.
Αφού είχα την ευκαιρία και μπορούσα να το κάνω -εύκολη απόφαση αλλά δύσκολο πράγμα εν τέλει- αποφάσισα να φύγω».
«Όταν πας στην Αμερική για πρώτη φορά παθαίνεις ένα σοκ. Ήμουν τυχερός γιατί πήγα σε μια πολιτεία που έμοιαζε με την Ελλάδα σε θέμα καιρού, στην Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες. Είχαμε τις θάλασσες και τον καιρό, οι άνθρωποι εκεί είναι πιο χαλαροί, γελάνε πιο πολύ, οπότε όλο αυτό έμοιαζε με την Ελλάδα. Βέβαια, υπήρχε αξιοκρατία που εμείς δεν είχαμε, πολλές ευκαιρίες. Αν ήθελες να αναδειχτείς, με σκληρή δουλειά μπορούσες να πετύχεις πράγματα από μικρός. Αλλά, από την άλλη, δεν έπαυες να είσαι ένας μετανάστης, με τις φυλετικές διακρίσεις που είχε πάντα η Αμερική. Παρά το γεγονός ότι το δέρμα μας είναι το ίδιο χρώμα με τους λευκούς της Αμερικής, δεν ήμασταν Αμερικανοί, ήμασταν οι Έλληνες, οι Μεξικανοί, οι Ιταλοί.
Στην Αμερική, δεν έπαυες να είσαι ένας μετανάστης
Ο πρώτος χρόνος ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Τότε είναι που λες συνέχεια ότι θέλω να γυρίσω πίσω. Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές δεν γυρνάς. Κάποια στιγμή αρχίζεις και συνηθίζεις και βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις πράγματα, άσχετα από το πόσο μικρός είσαι ηλικιακά ή πώς φαίνεσαι εξωτερικά. Δεν τα κοιτούν αυτά. Αυτό που κοιτούν είναι αν μπορείς να προοδεύσεις, να συνεισφέρεις και να προχωρήσεις μπροστά.
Σπούδασα οικονομικά στο UCLA και δούλευα παράλληλα σε εστιατόρια. Μικρός ούτε έτρωγα ούτε μαγείρευα. Ήμουν ακριβώς το αντίθετο. Θα έτρωγα ό,τι υπήρχε στο τραπέζι. Αν δεν το έτρωγα, θα μου το ξαναέβαζαν το βράδυ ή θα το έτρωγα την επόμενη ημέρα. Γι’ αυτό έμαθα να τρώω πολλά και διάφορα από μικρή ηλικία. Η ιστορία με τη μαγειρική ξεκίνησε επαγγελματικά. Αναγκαστικά, έπρεπε να δουλέψω, καθώς τα χρήματα ήταν λίγα. Το εστιατόριο είναι η πιο εύκολη δουλειά που μπορείς να κάνεις εκεί. Ξεκίνησα απ' έξω και πήγα προς τα μέσα, στην κουζίνα.
Ήταν ένα περιβάλλον πολυπολιτισμικό στην Καλιφόρνια. Υπήρχαν πολλοί μάγειρες από το Μεξικό, που είναι η αγαπημένη μου χώρα, ταιριάζουμε πολύ σαν χαρακτήρες. Πολλοί Ιταλοί, Ιρλανδοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι. Ήταν ένα περιβάλλον που ταίριαζε σε μένα και ένιωθα ότι μπορώ να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου.
Στην κουζίνα δεν βαριέσαι ποτέ. Ακόμη κι αν κάνεις το ίδιο μενού 20 χρόνια και είναι στάνταρ. Η ροή της δουλειάς, τα σκαμπανεβάσματα, η διαδικασία, ο κόσμος, όλο αυτό μου άρεσε. Μου άρεσε περισσότερο ο ρυθμός και η ένταση της κουζίνας, παρά το φαγητό και η μαγειρική. Στην πορεία το αγάπησα κι αυτό πάρα πολύ. Είμαι πολύ τυχερός που "ανδρώθηκα" μαγειρικά στην Αμερική. Είναι μια χώρα που δεν έχει δική της μαγειρική κουλτούρα. Έχει ανθρώπους στις κουζίνες από όλο τον κόσμο. Εκεί το μυαλό σου ανοίγει πολύ πιο εύκολα.
Στην κουζίνα δεν βαριέσαι ποτέ
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει τεράστια γαστρονομική παράδοση. Πολλές φορές συγκρίνουμε τη δική μας παραδοσιακή κουζίνα, που φτιάχνει η μαμά και η γιαγιά μας, με τις άλλες κουζίνες, κάτι που είναι λάθος. Γιατί έτσι δεν ανοίγει το μυαλό σου. Το Α και το Ω στην μαγειρική, για έναν επαγγελματία μάγειρα, είναι το πόσο πολύ θα ανοίξουν οι ορίζοντές του».