Η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, με πολλά βραβεία στο ενεργητικό της. Ωστόσο ο ρόλος που την έχει σημαδέψει είναι αυτός της μαμάς. Με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή στη σειρά «Ψυχοκόρες» ξετυλίγει την ιστορία της ζωής της.
Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, οι παιδικές αναμνήσεις από την Κρήτη, η δύσκολη εφηβεία, οι απορρίψεις σε ρόλους που δεν στάθηκαν εμπόδιο, οι βραβεύσεις, οι δύο γάμοι, οι δυσκολίες μέχρι να κρατήσει αγκαλιά τον 6χρονο Κωνσταντίνο και η νέα σελίδα στη ζωή της. Αυτή είναι η ζωή της πολυβραβευμένης ηθοποιού.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, η καταγωγή των γονιών μου είναι από την Κρήτη -ο μπαμπάς έχει ρίζες και από Μικρά Ασία εξού και το επώνυμο Ασλάνογλου -με τις πρώτες έντονες μνήμες μου να είναι από τα καλοκαίρια στο νησί. Δηλαδή, με το που τελειώναμε το σχολείο μάς έστελναν, με τον αδερφό μου τον Γιώργο, στην Κρήτη. Πηγαίναμε και στα δύο μας χωριά, με πολλά ξαδέρφια -μόνο από το σόι της μαμάς είμαστε 9 πρώτα ξαδέρφια – όπου γινόταν ένας χαμός. Σκεφτόμουν τη γιαγιά μου πώς τα κατάφερνε με τόσα εγγόνια, αλλά είναι εντελώς διαφορετικά όταν είναι πολλά παιδιά μαζί γιατί το ένα προσέχει το άλλο, παίζουν βρίσκουν τρόπους και απασχολούνται.
Μεγάλωσα σε ένα πολύ καλό, υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον με πολλή αγάπη και φροντίδα από τους γονείς μου. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι μαζί από 17 ετών -γνωρίστηκαν στην Αθήνα μέσω της θείας μου. Ο μπαμπάς ήταν φοιτητής στην Ανωτέρα Εμπορική, στο Πανεπιστήμιο, με την αδερφή της μαμάς μου. Μια ημέρα πήγε να πάρει σημειώσεις από την θεία μου, γνώρισε τη μαμά μου και τα έφτιαξαν κρυφά γιατί η αδερφή της ήταν πολύ αυστηρή - ανακάλυψε αργότερα το δεσμό τους. Ο μπαμπάς, μέχρι σήμερα, σχεδόν κάθε Σάββατο φέρνει λουλούδια στη μαμά μου. Πίστεψε με αυτό δεν το συναντάς εύκολα. Θυμάμαι πάντα τους γονείς μου αγαπημένους, να είναι δίπλα μας και τη μεγάλη αγάπη του μπαμπά προς τη μαμά μου. Έχω μεγαλώσει με πολλή αγάπη και αρμονία. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια.
Τα πρώτα χρόνια ζούσαμε στον Χολαργό, μέχρι το δημοτικό, και έχω προλάβει το παιχνίδι στη γειτονιά. Θυμάμαι τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι φωνάζοντας «Μαρίνα φαγητό». Ήμουν φουλ αγοροκόριτσο -για να καταλάβεις γινόταν πόλεμος στο σπίτι όταν έπρεπε να πάω σε πάρτι και η μαμά ήθελε να μου φορέσει φορεματάκι. Δεν μπορούσα με τίποτα -αργότερα είχα και μια έντονη εφηβεία.