Η Γεωργία Καλτσή έχει βάλει στόχο να βοηθήσει όσους περισσότερους μπορεί να καταλάβουν ότι η αναπηρία δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για να ζήσει κανείς όσα περισσότερα μπορεί.
Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έμεινε σε κώμα για έναν μήνα και τής έδιναν 1% πιθανότητες να ζήσει, οι οποίες έγιναν 100%. Όταν ξύπνησε, αποφάσισε να μην παραιτηθεί από τη ζωή, αλλά να κάνει «την αναπηρία της ατού» και να ζήσει ξανά. Διέπρεψε στο μπάσκετ και την ξιφασκία σε αμαξίδιο -ελπίζει μάλιστα να καταφέρει να πάει στους επόμενους Παραολυμπιακούς-, ενώ πρόσφατα δοκίμασε (με αξιόλογη επιτυχία) τις υποκριτικές της ικανότητες στην πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα σειρά του Ant1+, «Στα 4».
Συνάντησα τη Γεωργία Καλτσή ένα μεσημέρι στο Natu και κουβεντιάσαμε για ώρα, σαν να ήμασταν δύο φίλοι που βγήκαν για καφέ -και ας συναντιόμασταν για πρώτη φορά.
«Από μικρή ήμουν ανήσυχο πνεύμα, ήθελα να μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα. Μεγάλωσα στη Ναύπακτο και τα καλοκαίρια πηγαίναμε οικογενειακώς στην Ηγουμενίτσα όπου ζουν οι παππούδες μου. Μεγάλωσα με βουνό και θάλασσα μαζί, πιο ελεύθερα. Δεν είχαμε τους φόβους και τους φραγμούς που έχει ένα παιδί που μεγαλώνει στην Αθήνα -βέβαια η ζωηράδα έφτανε μέχρι το σημείο να μην είσαι εκτεθειμένος σε κίνδυνο.
Ναι, ήμουν ένα ζωηρό παιδάκι. Είχα κι έναν μεγαλύτερο αδερφό, οπότε όπου πήγαινε αυτός ήμουν κι εγώ ουρίτσα από πίσω -να κάνουμε τις αλητείες κ.λπ. Πήγαινε αυτός αθλήματα, πήγαινα κι εγώ. Μεγαλώσαμε με ποδήλατο, στη θάλασσα, να μας φωνάζουν απλά οι γονείς μας για να γυρίσουμε σπίτι.
Στο σχολείο δεν άντεχα τις αδικίες με τίποτα. Δεν θα ξεκινούσα ποτέ τσακωμό, αλλά αν ακουμπούσες εμένα ή αν πείραζες κάποιον που δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του, θα αντιδρούσα. Μου τη σπάει να βλέπω ανθρώπους να βγάζουν τα κόμπλεξ τους πάνω σε άλλους, στους οποίους νομίζουν ότι μπορούν να έχουν έλεγχο και να επιβληθούν. Όχι, τα όριά σου σταματούν εκεί που ξεκινούν τα όρια κάποιου άλλου. Πάντα αντιδρούσα. Δεν μου αρέσει να με φέρνουν σε δύσκολη θέση χωρίς να το επιλέγω.
Το σχολείο μου άρεσε, μου άρεσαν κάποια συγκεκριμένα μαθήματα -πάντα μου άρεσε προφανώς η γυμναστική. Εγώ τελείωσα τεχνολογική, γενικά είχα κλίση στα πιο “ρεαλιστικά” επαγγέλματα. Ωστόσο, από μικρή είχα μια αγάπη για τη βιολογία, ίσως λόγω των βιβλίων που μας έπαιρνε η μητέρα μου και τις εγκυκλοπαίδειες για τη φύση και το ανθρώπινο σώμα. Έτσι, διάλεξα και το επάγγελμα που σπούδασα, το οποίο δεν ασκώ αυτή τη στιγμή, την Κλινική Διαιτολογία-Διατροφολογία. Με εξίταρε το πώς λειτουργεί ο οργανισμός, το ανθρώπινο σώμα -από το πώς μακραίνει το μαλλί μέχρι για ποιο λόγο βγάζεις σπυράκια, γιατί υπάρχουν οι αλλεργίες, τι συμβαίνει όταν παθαίνεις εγκεφαλικό.
Μετά το ατύχημα, πολλές φορές σκέφτομαι ότι και το επάγγελμά μου με κράτησε εν ζωή, γιατί η Κλινική Διαιτολόγια και Διατροφολογία, μαζί με την ιατρική φυσικά, είναι βασικό στοιχείο της φροντίδας ενός ατόμου που βρίσκεται σε κώμα -δηλαδή, έχει ανάγκη τους γιατρούς και τα φάρμακα, αλλά και τη σωστή τροφή και ενυδάτωση. Έχω κάνει και μεταπτυχιακό στη νευρολογία και αποκατάσταση».