Πολυγραφότατος και πολυδιάστατος, ο Γιάννης Ξανθούλης συνδυάζει μια γοητευτική αυστηρότητα με ένα ιδιαίτερο και, ενίοτε, πικρό, χιούμορ. Με το τελευταίο του βιβλίο «Ζωή μέχρι χθες» (εκδόσεις Διόπτρα) καταπιάνεται με την μνήμη και την διάθεση που συνήθως έχουμε για να τακτοποιήσουμε το παρελθόν και να πάμε παρακάτω. Δύσκολη δουλειά.
Η συνομήλική του ηρωίδα, Αμφιτρίτη-Ρίτα Βράνη, επιστρέφει στο πατρικό της και μαζί στην Αθήνα των δεκαετιών ΄60 και ΄70. Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο ανατρέχει στις αναμνήσεις της και μετρά έρωτες, λάθη, συμπτώσεις…
Σαράντα χρόνια από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, ο βραβευμένος συγγραφέας, δημοσιογράφος και θεατρικός, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα ενάμιση εκατομμύρια αντίτυπα, παραμένει ένας ανήσυχος άνθρωπος και μια εύστοχη πένα. Κι αν η «Ζωή μέχρι χθες» είναι σχεδόν ακόμα ζεστή στα βιβλιοπωλεία, έχει ήδη «αποφασίσει» το επόμενο, την «βιογραφία μιας πασίγνωστης καλλιτέχνιδας» (της οποίας το όνομα δεν αποκαλύπτει προς το παρόν).
Ο ίδιος, πάντα σε εγρήγορση, παρατηρεί και σχολιάζει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας: Από την πανδημία, το εμβόλιο και την Εκκλησία ως το 1821 και την υστεροφημία του….
«Ζωή μέχρι χθες»: Μια από τις πρώτες σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο σας είναι κάτι σαν «το παρελθόν ως οίκος ανοχής -κοινώς, το παρελθόν ως μπουρδέλο». Ισχύει αυτό για το παρελθόν μας, προσωπικό - συλλογικό; Προσπαθούμε να το βάλουμε σε τάξη –και να το αντιμετωπίσουμε με χιούμορ; Εσείς;
«H ηρωίδα μου, Αμφιτρίτη-Ρίτα Βράνη ως την ηλικία των εβδομήντα ζει κάτω από το βάρος ενός πλούσιου σε γεγονότα παρελθόντος. Το “μέχρι χθες” του τίτλου απηχεί στην απόφασή της να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της σε νέες σελίδες. Το παλιό οικογενειακό σπίτι των Βράνηδων στην Αχαρνών καταντά -όπως και πολλά άλλα νεοκλασικά- σε οίκος ανοχής χωρίς ιδιαίτερους συμβολισμούς.
Αφορά περισσότερο την απαξιωτική θέση του Κράτους στη συγκεκριμένη περιοχή. Όσο για την «τάξη» στο παρελθόν, η ηρωίδα μου το ταξινομεί όσο μπορεί με την προοπτική να καταλάβει την ιστορία της ο ένας και μοναδικός παραλήπτης των γραπτών της… όταν φτάσουν σε αυτόν.
Το χιούμορ στις διηγήσεις των “περασμένων” συχνά αποτελεί απενοχοποίηση. Κάτι που το κάνω συστηματικά. Μόνο λόγω χαρακτήρος ΔΕΝ απενοχοποιώ απολύτως τίποτα κι ας χαμογελώ».