Η Κάτια Δανδουλάκη μιλάει ήρεμα καθαρά, ίσως γιατί ξέρει ακριβώς πότε και τι θέλει να πει. Δεν κρύβει ούτε κρύβεται. Διαχρονική παρουσία στο θεατρικό και τηλεοπτικό τοπίο, έχει κατακτήσει τη θέση και τη μοναδικότητά της -μαζί με την εκτίμηση των συναδέλφων της και την αγάπη του κοινού. Κλείνοντας μια ακόμα δύσκολη χρονιά, η δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για όλα εκείνα που μπήκαν στη ζωή μας και άφησαν τα σημάδια τους. Ενώ παράλληλα ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία με τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς.
Η Αμάντα του «Γυάλινου Κόσμου»
«Η Αμάντα είναι μια μάνα που αγαπάει υπερβολικά τα παιδιά της. Μια μάνα που δεν γίνεται ποτέ κακιά ή καταπιεστική, αλλά απ΄ την υπερπροστασία και την αγωνία της μπορεί και να γίνει καταπιεστική. Είναι μια παγιδευμένη και πονεμένη ψυχή, μαζί με μια παιδικότητα, μια αθωότητα, μια αφέλεια.
Τις ξέρω αυτές τις ηρωίδες, τις έχω ερμηνεύσει, την Μπλανς Ντυμπουά στο “Λεωφορείο ο Πόθος” ή την Αλεξάντρα Ντελ Λάγκο στο “Γλυκό πουλί της νιότης”. Ο Τενεσί Ουίλιμας είναι ένας εξαιρετικά ευαίσθητος συγγραφέας, βαθύς γνώστης της γυναικείας ψυχής».
Η εμπειρία της περιοδείας
«Μα δεν πάω καλά! Μεγάλος κόπος, μεγάλη κούραση, μεγάλη τρέλα όλη αυτή η περιπέτεια. Γιατί; Για έναν λόγο περισσότερο: Γιατί δεν έχω χρόνο. Γι΄αυτό δουλεύω απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ, για να κερδίσω χρόνο. Αν είχα περισσότερο χρόνο δεν θα σκεφτόμουν ούτε την κούραση, ούτε τη ζέστη, ούτε τις πιάτσες, αλλά θα σκεφτόμουν τη χαρά των μεγάλων θεάτρων. Εχω μία κεκτημένη ταχύτητα ως προς τη δουλειά, δεν μπορώ να σταματήσω. Οταν σταματήσω αισθάνομαι ότι δεν ζω. Ετσι έχω μάθει. Η ζωή μου είναι ένα με το θέατρο και την τηλεόραση.
Πιστεύω ότι η χρονιά που πέρασε ήταν η χειρότερη, γιατί δεν είχαμε άλλη υπομονή. Ήμασταν στο “φτάνει πια”. Στην αρχή ήμασταν πειθαρχημένοι, μετά μπήκαμε στο “άντε λίγο ακόμα”».
Πανδημία και αλλαγές
«Δεν με άλλαξε καθόλου. Απλώς συνέχεια είχα την αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο. Απ΄ την άλλη, μου χάρισε ότι μπόρεσα να σκεφτώ και να αποδεχτώ πολλά πράγματα, για τον εαυτό μου, να βάλω σε τάξη την ψυχή μου, γιατί ήμουν σε μια αέναη κίνηση. Θυμώνω λιγότερο, είμαι πιο διαλλακτική, κατανοώ περισσότερο. Επειδή είχα κάνει πολλή αυτογνωσία όλα αυτά τα χρόνια, επειδή δούλευα με την ψυχή μου, για πολλούς λόγους. Η χρονιά που πέρασε με ηρέμησε απ΄αυτή την άποψη, περπατούσα ώρες σκεπτόμενη, άκουγα μουσική, πράγματα που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω πριν. Ανάμεσα στα πολλά αρνητικά είχε κι αυτό το καλό. Και κατάλαβα τι σημαίνει ουσιαστικοί δεσμοί με τους φίλους μας, ποιοι μας στέκονται, στη χαρά κυρίως. Είχα κέρδος, κατάλαβα τη ζωή».