LEX: Από το drag στo GNΤM3 και από το bullying στην ομορφιά της μοναδικότητας

Παρά την έξοχη εμφάνισή του στο boot camp και τα αποθεωτικά σχόλια των κριτών ο Αλέξανδρος κόπηκε από το σόου με τη δικαιολογία ότι είναι έτοιμος να φύγει για το εξωτερικό. Όμως δεν είχε τραβήξει την προσοχή μόνο των κριτών αλλά και πολλών τηλεθεατών που άρχισαν να τον ακολουθούν στα social. Εκεί ανακάλυψα την reject_001 aka LEX, την drag φιγούρα με την ιδιαίτερη goth femme αισθητική. Ψάχνοντας για το LEX, είδα ότι έχει συμμετάσχει και στο ντοκιμαντέρ “Sweat”, ένα κινηματογραφικό ταξίδι μεταμόρφωσης στην underground rave σκηνή της Αθήνας, που εξερευνά διαφορετικές οπτικές του σώματος, του φύλου και της σεξουαλικής ταυτότητας, μέσα από την μουσική και τον χορό, της σκηνοθέτριας Βέρας Χοτζόγλου.

Η συνάντηση μου με το LEX -επιλέγει να αυτοπροδιορίζεται με ουδέτερο γένος γιατί όπως μου λέει χαμογελώντας “Who cares about gender? Certainly, not me”- μου επιβεβαιώνει αυτό που υποψιαζόμουν ήδη: μπροστά μου έχω ένα ομορφο πλάσμα που αγαπά την τέχνη, τη μόδα και την ελευθερία.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο Κρήτης. Γύρω στα 14-15 άρχισα να πειραματίζομαι για το πώς μου αρέσει να εκφράζομαι μέσω της εμφάνισής μου. Η μόδα είναι, για μένα, ένας τρόπος έκφρασης· είναι το όπλο μου για να δείχνω τι έχω μέσα μου.

Το να παραμείνω ο εαυτός μου, παρά το bullying που δέχτηκα, δεν ήταν πείσμα, ήταν φυσική ανάγκη, όπως είναι το φαγητό και ο ύπνος. Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικό από αυτό που είμαι σήμερα, από αυτά που κάνω τώρα γιατί, πολύ απλά, δεν θα ήμουν χαρούμενο.

Ήμουν πολύ τυχερό εξ αιτίας του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου και Λυκείου που φοίτησα. Οι καθηγητές μου ήταν νέοι, ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι. Το λέω συνέχεια: εάν δεν είχα πάει σε αυτό το σχολείο δε θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα.  Εάν ήμουν σε άλλο σχολείο δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο ελεύθερο και δεν θα είχα τη δυνατότητα να εξερευνήσω το τι είμαι. Ήμουν τυχερό μπαίνοντας σε αυτό το σχολείο  γιατί ήμουν ελεύθερο να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου.  Και ήμουν και τυχερό γιατί είχα και φίλους μου δίπλα μου. Όλες οι παρέες μου είχαν μια «πετριά», το Καλλιτεχνικό Σχολείο ήταν αυτό το πράγμα, και έτσι ήταν όλοι δεκτικοί.

Με την οικογένειά μου ήταν στην αρχή λίγο δύσκολα αλλά δεν μου είπαν ποτέ οι γονείς μου «θα σε διώξουμε από το σπίτι». Κάποια πράγματα όμως δεν τους άρεσαν γιατί και οι ίδιοι δεν τα είχαν συνηθίσει, δηλαδή το ότι εγώ ήθελα να μακιγιάρομαι και να βάφω τα νύχια μου, και επειδή είχαν φόβο για την ασφάλειά μου όταν θα βγω στον κόσμο γιατί όλοι ξέρουμε πώς ο κόσμος μπορεί να αντιμετωπίσει το διαφορετικό. Τώρα έχουμε πολύ καλύτερη σχέση, είμαστε στη φάση που πλέον εγώ τους μαθαίνω πράγματα. Οι γονείς μου μαθαίνουν μαζί μου.

Η πρώτη μου επαφή με το drag ήταν ένας τύπος στο youtube που έκανε editorial για drag make up. Εγώ απλώς έψαχνα να μάθω πράγματα σχετικά με το μακιγιάζ αλλά όταν τον είδα είπα αμέσως «ώπα, τι είναι αυτό». Δεν ήξερα, αλλά σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω. Το ίντερνετ ήταν ένας πολύ εύκολος τρόπος για να έχω πρόσβαση σε νέα πράγματα, σε καινούριες πληροφορίες και σε χρήσιμη γνώση.

Όταν ήρθα στην Αθήνα άρχισα να ψάχνω περισσότερα και κάποια στιγμή έπεσα πάνω στο RuPaul ‘s Drag Race. Δεν το είχα όμως στο μυαλό μου να ασχοληθώ με το drag. Ήξερα από μικρό ότι μου αρέσει η αισθητική, το make up, το fashion design, πήγα σε ένα σχολείο που έκανα χορό, θέατρο, περφόρμανς, έμαθα να είμαι πάνω στη σκηνή οπότε είναι επόμενο και φυσικό να κάνω drag που ως τέχνη συνδυάζει όλες τις αγάπες μου σε ένα πράγμα.

Δεν είμαι περσόνα όταν κάνω drag. Από την μια ναι, κάνω drag γιατί το drag είναι πλέον μια τεράστια ομπρέλα που μπορεί να χωρέσει τα πάντα αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν κάνω drag γιατί δεν έχω αναπτύξει μια περσόνα ή δεν έχω χτίσει έναν χαρακτήρα. Όταν κάνω drag είμαι εγώ, ίσως με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Κάποιες πτυχές του εαυτού μου βγαίνουν πιο έντονα όταν είμαι πάνω στη σκηνή: δηλαδή η αυτοπεποίθηση και το σέξι στοιχείο μου.

Το RuPaul Drag Race παρουσίασε στο ευρύ κοινό το τι είναι το drag. Όμως μιλάμε για την αμερικανική τηλεόραση. Εδώ έχουν γίνει μόνο μικρά βηματάκια όπως η δική μου εμφάνισή, και της Τερψιχόρης,  στο GNTM3 και η συμμετοχή της Holy Grace στο House of Fame. Δεν ξέρω όμως πώς η ελληνική τηλεόραση θα διαχειριστεί και θα πλασάρει άτομα σαν και εμάς. Μην ξεχνάμε ότι η τηλεόραση είναι πάντα τηλεόραση και ότι αυτό που ψάχνει είναι να δείξει ένα κάπως πιο κουτσομπολίστικο στοιχείο.

Από μικρό έβλεπα το αμερικάνικο GNTM και μου άρεσε πολύ. Είχα ούτως ή άλλως το obsession με το modeling. Όταν είδα ότι στον τρίτο κύκλο θα δέχονταν και αγόρια σκέφτηκα «τώρα ή το κάνεις ή δεν το κάνεις και κλαίγεσαι που δεν το έκανες οπότε δοκίμασε το και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει».

Το αστείο είναι ότι και την προηγούμενη χρονιά είχα δηλώσει συμμετοχή στο GNTM παρότι έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια. Βρισκόμουν για κάποιο λόγο Ηράκλειο, μάλλον διακοπές ήμουν, και γινόντουσαν τότε οι οντισιόν στην Κρήτη. Το συζητούσαμε με τους φίλους και κάπως τρολάραμε και είπα «ας στείλω, yolo». Όντως έστειλα και πράγματι με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι είναι μόνο για κοπέλες, κι εγώ ήμουν σε φάση «ναι το ξέρω αλλά I don ‘t care about gender» οπότε μου είπαν να περάσω αν θέλω από τον χώρο, να μιλήσω με κάποιον από την παραγωγή και βλέπουμε. Πήγα αλλά δεν μου μίλησε κανείς από την παραγωγή.

Τελικά πήρα μέρος στο GNTM3, όπου τελικά μου είπαν ότι κόβομαι γιατί είμαι ήδη έτοιμο για to εξωτερικό. Όμως αν μπορούσα να φύγω στο εξωτερικό θα βρισκόμουν ήδη εκεί, δε θα περίμενα κανέναν από αυτούς που μου είπαν «ξέρεις, πρέπει να πας έξω». Πολύς κόσμος νόμιζε ότι μου έκλεισαν εισιτήρια για Λονδίνο. Πήγα στο GNTM3 γιατί δεν είχα την δυνατότητα να πάω έξω, για να πάρω προβολή και μήπως κάπως, κάτι γινόταν. Η συμμετοχή μου στο GNTM με βοήθησε πολύ στην αναγνωρισιμότητα και για να με ανακαλύψει κόσμος στα social.

Μέσω λοιπόν του GNTM με έμαθε περισσότερος κόσμος, εμένα και την αισθητική μου και με ακολούθησε στα social. Μπορεί για πολλούς από αυτούς να είμαι κάτι καινούριο και όχι γνώριμο αλλά αν μου συμπεριφέρονται όμορφα και με σεβασμό δεν με ενοχλεί. Ας είμαι εγώ το άτομο που μπορεί να τους μάθει ότι υπάρχει κι αυτό, το drag, το gender fluid, ένας κόσμος ανοιχτός.

Δεν μπορώ να πω ότι το GNTM με βοήθησε στο να κλείνω fashion δουλειές που πληρώνουν. Απλώς αναδείχτηκε η δουλειά μου και το πόσο πολύ έχω εργαστεί για να φτάσω ως εδώ αλλά δεν είναι κιόλας ότι σκοτώνονται για να δουλέψουν μαζί μου. Νιώθω ότι δεν υπάρχει αγορά στην Ελλάδα που ενδιαφέρεται για άτομα σαν και εμένα, και δεν ξέρω κιόλας πώς μπορεί να δημιουργηθεί. Είμαι λοιπόν σε φάση που ψάχνομαι να φύγω, αλλά περιμένω να τελειώσει όλη αυτή η φάση με τον covid.

Θέλω να φύγω στο εξωτερικό έστω για κάποιο διάστημα, δεν με πειράζει να επιστρέψω Ελλάδα. Αλλά θέλω να φύγω για να πάρω ερεθίσματα, να αποκτήσω εμπειρίες, να γνωρίσω κόσμο και να προσπαθήσω να κάνω αυτά που θέλω.

Πιστεύω ότι τη νύχτα οι άνθρωποι είναι πιο ελεύθεροι, είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Ζηλεύω πολύ που δεν πρόλαβα να ζήσω τη φάση των 90ς, την κουλτούρα των club kids στο εξωτερικό. Ψοφάω και για τα 80ς, την πανκ και τη γκοθ σκηνή. Όμως πιστεύω ότι και τα χρόνια που ζούμε τώρα είναι δυνατά και πολιτικά. Ζούμε δυνατά πράγματα αυτή την περίοδο στην Ελλάδα.

Με αφορμή τις καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να στοχοποιήσουν την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Είναι τόσο χαζό που σχεδόν δεν θέλω να κάτσω να τεκμηριώσω γιατί είναι ξεκάθαρη στοχοποίηση της κοινότητας είτε γιατί δεν τους αρέσει είτε γιατί τη θεωρούν απειλή. Δεν μπορούμε ποτέ να βάζουμε σε ένα τσουβάλι όλους τους ανθρώπους. Χαίρομαι όμως πολύ που συμβαίνει το κίνημα #ΜeToo που δεν πρέπει να αφορά μόνο την σεξουαλική βία αλλά και την λεκτική και την ψυχολογική που ασκείται σε πάρα πολλούς κλάδους.

Εννοείται ότι κι εγώ είμαι στόχος λόγω της εμφάνισης μου και του τρόπου που εκφράζω τον εαυτό μου μέσω από αυτήν. Προσπαθώ να μην ασχολούμαι με τα αρνητικά σχόλια. Είμαι όμως κι εγώ άνθρωπος και έχω αντιδράσει.

Μου έχουν τύχει περιστατικά στην Αθήνα που έχω αντιδράσει και έχω βρεθεί αντιμέτωπος με κόσμο που με έχει χτυπήσει.

Τις προάλλες ήμουν στο σπίτι μου και κάναμε μια φωτογράφιση μαζί με τον Άνταμ από το GNTM. Ήταν μια πολύ artistic φωτογράφηση, ποζάραμε με τις περούκες μας με φυσικό φως ήλιου. Το μπαλκόνι μου βλέπει στο πάρκο της γειτονιάς οπότε κάποιοι μας πήραν είδηση και άρχισαν να μας σχολιάζουν. Τελειώνει η φωτογράφιση, βγαίνω από το σπίτι μου να πάω σε μια φίλη και είναι ένας τύπος έξω από το σπίτι μου και σχολιάζει «Εντάξει με τις τσόντες; Τελείωσε το γύρισμα;». Εκεί, δεν άντεξα. Του αντιμίλησα γιατί θεώρησα απαράδεκτο ότι θεωρεί πως μπορεί να με κρίνει για κάτι που κάνω σπίτι μου, γιατί θεωρεί ότι έχει την άνεση και τον ελευθερία να το σχολιάσει με αυτό τον τρόπο. Το ένα έφερε το άλλο και τελικά έριξα μπινελίκια· νευρίασα με τον εαυτό μου γιατί δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Αν είναι να απαντήσω σε κάποιον θέλω να το κάνω έξυπνα και σοβαρά.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί υπάρχει κόσμος που είναι κακός προς τον διπλανό του. Απλώς δεν το καταλαβαίνω. Δεν μου βγάζει κανένα νόημα. Γιατί απλά δεν προσπαθείς να καλυτερεύσεις εσένα και όχι να ασχολείσαι με τον άλλον;