Η Μαρίνα Καλογήρου ξέρει να μεταμορφώνεται σε κάθε ρόλο που καταπιάνεται, χωρίς να κουβαλάει πάνω της ταμπέλες. Φέτος, την απολαμβάνουμε στην τηλεοπτική σειρά «Κομάντα και δράκοι» στο Mega και αυτή ήταν η αφορμή για τη συνομιλία μας. Η ίδια μέχρι πρόσφατα απέφευγε να δίνει συνεντεύξεις, ενώ μόλις πριν δύο χρόνια άρχισε να χρησιμοποιεί κινητό. Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, οι εφηβικές τρέλες, ο ρόλος που παίζει ο έρωτας στη ζωή της, το ταξίδι στην Ινδία, η σχέση με τον γιο της και η μετακόμιση εκτός Αθηνών είναι μόνο μερικά απ' όσα μου εξομολογήθηκε από το (νέο) σπίτι της στα Χανιά.
Τι θυμάστε έντονα από τα παιδικά σας χρόνια; Θυμάμαι να νιώθω έντονα το αίσθημα της μοναξιάς αλλά και της δύναμης. Δηλαδή, σαν η δύναμή μου να γεννιόταν από τη μοναξιά. Θυμάμαι να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να με σταματήσει. Ήμουν πολύ ατίθαση, ξεροκέφαλη και μέχρι τα 11 έμοιαζα με αγόρι.
Κεφάλαιο σχολείο: Σας άρεσε, ήσασταν καλή μαθήτρια; Μου άρεσαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα που συνήθως είχαν να κάνουν με τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν οι δάσκαλοι. Για παράδειγμα, στην πέμπτη δημοτικού έμαθα τέλεια ορθογραφία για να μη στεναχωρήσω ποτέ τον δάσκαλό μου τον οποίο υπεραγαπούσα γιατί είχε την πιο καλοσυνάτη καρδιά στον κόσμο. Ο κύριος Πολύκαρπος. Αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο είχα την τύχη όλοι καθηγητές μου να υποστηρίζουν τη λατρεία μου για το θέατρο και να με απαλλάσσουν από τα μαθήματα, αναθέτοντάς μου να οργανώνω τις γιορτές. Αλλά ήμουν και αρκετά καλή μαθήτρια. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν κατάλαβα τους μεγάλους που αναπολούσαν τα σχολικά χρόνια! Εγώ ήθελα πάντα να ελευθερωθώ!
Πώς ήταν τα εφηβικά χρόνια; Ήσασταν ανήσυχη προσωπικότητα, επαναστάτρια, ή για εσάς η εφηβεία ήταν μια εύκολη περίοδος; Ήμουν πάρα πολύ δυναμική και επαναστάτρια, δεν άκουγα κανέναν. Έκανα ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι. Η μητέρα μου είναι ηρωίδα κι εγώ τυχερή που επέζησα από όλες τις βλακείες που έκανα.
Ποια βλακεία σας έρχεται πρώτη στη σκέψη σας σήμερα; Μία νύχτα, όταν ήμουν 14 χρονών, που βρέθηκα με μία παρέα σε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα με οδηγό έναν συνομήλικό μου που τραβούσε χειρόφρενο και το αμάξι γυρνούσε σαν τρελό. Μόνο που όσο γινόταν αυτό, εγώ ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα στην οροφή του αυτοκινήτου και προσπαθούσα να κρατιέμαι για να μην φύγω και σκοτωθώ. Να κάτι τέτοια... Πόσο ντρέπομαι...