Οι επιστολές δεν είναι μόνο ένα ρομαντικό κομμάτι μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί -ποιος στέλνει πλέον γράμματα την εποχή του ίντερνετ;- αλλά σε μερικές περιπτώσεις λειτουργούν και ως σημαντικές ιστορικές παρακαταθήκες.
Γι’ αυτό και πολλοί συλλέκτες κονταροχτυπιούνται σε δημοπρασίες μεγάλων οίκων προκειμένου να τις αποκτήσουν, ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Η μοναδικότητα των επιστολών πέρα από τις πληροφορίες που περιέχουν έγκειται και στο ότι λειτουργούν ως πολιτιστική κληρονομιά, μιας και φέρουν τον γραφικό χαρακτήρα μεγάλων προσωπικοτήτων, γεγονός που οι ειδικοί θεωρούν ότι μπορεί να αποδείξει πολύ περισσότερα στοιχεία για τον χαρακτήρα τους απ’ ό,τι πιθανόν και ίδιο το έργο τους.
Η πιο σημαντική επιστολή του 20ου αιώνα μάλλον είναι αυτή που έστειλε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν στον πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούσβελτ τον Οκτώβριο του 1939, αν και ο σπουδαίος νομπελίστας φαίνεται πως την είχε συντάξει αρκετά νωρίτερα, τον Αύγουστο, και την παρέδωσε στον οικονομολόγο Αλεξάντερ Ζακς. Ο τελευταίος όμως έχοντας δεύτερες σκέψεις και ανησυχίες σε σχέση με το περιεχόμενό της, καθυστέρησε πολύ να την παραδώσει στα χέρια του Ρούσβελτ. Ο λόγος ήταν ότι ο μεγάλος φυσικός έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και υπογράμμιζε πόσο επιτακτική είναι η κατασκευή ατομικής βόμβας από τις ΗΠΑ, πριν προλάβει να τη φτιάξει η Ναζιστική Γερμανία. Προέτρεπε μάλιστα τον Πρόεδρο να διατάξει τη σύσταση μιας ερευνητικής ομάδα, στην οποία τελικά ο Αϊνστάιν δεν θέλησε να συμμετάσχει. Έτσι λοιπόν μπήκε σε εφαρμογή το «σχέδιο Μανχάταν» που κατέληξε στην παραγωγή ατομικών όπλων, που διέλυσαν την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο Αϊνστάιν συντετριμμένος από την τραγωδία, μετάνιωσε που έστειλε αυτή την επιστολή, η οποία πωλήθηκε τελικά για 2.1 εκατομμύρια δολάρια το 2002 από τον οίκο Christie's στη Νέα Υόρκη.