Την εποχή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ενσάρκωσε τον πόνο αλλά και την ντομπροσύνη των φτωχών ανθρώπων, μέσα από τα τραγούδια και τους ρόλους του και έτσι καταξιώθηκε ως ένας από τους πλέον αγαπημένους ηθοποιούς της μεγάλης οθόνης. Κι όπως στις ταινίες, έτσι και στη ζωή, ο Νίκος Ξανθόπουλος, που έφυγε πλήρης ημερών μετά από έναν μήνα νοσηλείας στα 89 του χρόνια.
«Στη ζωή μου έχω δει τέτοιες χαρές, τόση αγάπη από τον κόσμο, σαν να 'μουνα σπλάχνο από τα σπλάχνα τους, σα να 'μουνα παιδί τους. Ώρες ώρες βούρκωνα, λιώνανε τα μέσα μου, βουβαινόμουν, δεν μπορούσα να μιλήσω. Αναρωτιόμουν αν αξίζω αυτή την αγάπη και προσπαθούσα με τον καιρό να γίνομαι καλύτερος, πιο ταπεινός, πιο καταδεκτικός, αλληλέγγυος, πιο έντιμος, πιο εντάξει. Ένα με τον κόσμο, ένας με αυτούς. Δεν απέφευγα τους ανθρώπους, βρισκόμουν ανάμεσά τους, δίπλα τους, να τους νιώθω, να τους καταλαβαίνω, για να μπορώ και στα έργα μου να μιλάω για τους καημούς και τα προβλήματά τους, που ήταν και δικά μου παλιότερα. Δεν ξεχνούσα τον τσαγκάρη πατέρα μου, τη μητέρα μου στη φάμπρικα, τη μητριά μου παραδουλεύτρα» είχε εξομολογηθεί ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Όσα θυμάμαι και όσα αγάπησα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άγκυρα».