6 single Ελληνίδες κάνουν τον απολογισμό της καραντίνας τους

Η Δανάη είναι άνεργη εδώ και έναν περίπου χρόνο. Η Μαρία μένει στην Αγγλία και έχει να δει τους γονείς της εδώ και 10 μήνες. Η Νατάσα μέχρι πέρσι έκανε την δουλειά που αγαπούσε στον χώρο της εστίασης. Η Ελευθερία περνάει καλά (και αναρωτιέται «Είναι φυσιολογικό; Μήπως κάτι κάνω λάθος;»). Η Χριστίνα απογοητεύεται από το διαδικτυακό φλερτ. Και η Έλλη αναρρώνει από το πρόσφατο διαζύγιό της. Δεν πρόκειται για σενάριο σειράς –άλλωστε οι γυναίκες που επιλέγουν να είναι single δεν είναι απαραίτητα ηρωίδες. Είναι όμως οι πρωταγωνίστριες μιας σύγχρονης αφήγησης που όχι μόνο δεν υποκύπτει στους κοινωνικούς συμβιβασμούς, αλλά καταφέρνει και να επιβιώσει βάζοντας τους δικούς της όρους -ακόμα και όταν βρίσκεται στην δίνη μιας παγκόσμιας πανδημίας.

Μαρία, 36, retail designer

Εδώ και δύο χρόνια μένω στην Αγγλία. Συγκατοικώ με 4 κοπέλες διαφορετικών εθνικοτήτων σε ένα διώροφο σπίτι με κήπο στο κεντρικό Λονδίνο. Δουλεύω 39 ώρες την εβδομάδα 7.30 με 4μ.μ.

Όταν ξεκίνησε το πρώτο lockdown βγήκα σε υποχρεωτική άδεια για περίπου ένα μήνα όπου πέρασα καταπληκτικά. Έκανα γυμναστική, δούλευα διάφορα projects και περνούσα διαδικτυακά περισσότερο χρόνο με τις φίλες μου, από ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ο καιρός ήταν υπέροχος και λιαζόμουν όλη μέρα στον κήπο, έκανα γιόγκα και πήγαινα πολύωρους περιπάτους σε ένα πανέμορφο πάρκο-δάσος, 20’ απόσταση από το σπίτι μου.

Συνειδητοποίησα πόσο τρελή είναι η ζωή μας, πόσα κάνουμε λάθος σε ρομποτική επανάληψη και ποια τελικά είναι τα πράγματα που πραγματικά κάνω για τον εαυτό μου. Να ευχαριστηθώ τον καφέ μου κοιτάζοντας τον κήπο ή απλά να χαζεύω τον ουρανό, έτσι απλά γιατί μπορώ και μου αρέσει. Είναι ωραία αίσθηση να συνειδητοποιείς ότι τελικά σου αρέσει να γυμνάζεσαι, και αυτό αποκτά άλλη διάσταση όταν δεν είσαι κουρασμένη και το κάνεις με την καρδιά σου και όχι πασχίζοντας να την χωρέσεις μέσα στην τρελή καθημερινότητα. Μου άρεσε τόσο πολύ που σε κάποιο σημείο φοβήθηκα μήπως το συνηθίσω! Τον Μάιο επέστρεψα στη δουλειά και έκτοτε δουλεύω κανονικά. Έναν χρόνο μετά μπορώ να πω ότι οι μπαταρίες μου έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Αν βγάλεις από τη ζωή τη χαρά του να μοιράζεσαι για πόσο τελικά μπορεί να συνεχίσεις να νιώθεις φυσιολογικός;

Ξυπνάω στις 6 το πρωί, τρώω πρωινό και πάω με το ποδήλατο στη δουλειά. Τους χειμερινούς μήνες μέχρι τις 8 το πρωί είναι σκοτάδι και στις 4 το μεσημέρι που επιστρέφω επίσης σκοτάδι. Μέχρι τα Χριστούγεννα είχα κρατήσει την ενέργεια και την αισιοδοξία μου, ότι να, τον επόμενο μήνα θα πάω Ελλάδα. Τελικά από αναβολή σε αναβολή πέρασε ένας χρόνος με εμένα σε αναμονή. Να δω τους δικούς μου, να προχωρήσω, να ζήσω. Από τον Ιανουάριο και μετά η όρεξη για δημιουργικότητα έχει αντικατασταθεί από μια παραίτηση τύπου, ναι τα έκανα όλα, δεν πειράζει τώρα, απλά Netflix. Η ζωή μέσα σε ένα ψυγείο, σπίτι δουλειά ύπνος.

Κάποιες φορές νιώθω πως οι αισθητήρες μου δεν δουλεύουν πολύ καλά και χάνω την αντίληψη του χρόνου. Πρέπει να συγκεντρωθώ και να επαναλάβω από μέσα μου ότι έχω να δω τη μαμά μου 10 μήνες (ωραία και τώρα κλαίω, ευχαριστώ). Ήταν η πρώτη φορά που έκανα Χριστούγεννα χωρίς την οικογένειά μου, έχασα τα γενέθλια της ανιψιάς μου και εκεί νομίζω λύγισα και πτοήθηκα ψυχολογικά. Από τότε είπα πολλές φορές ότι «ναι, θέλω τη μαμά μου» και ξεκινούσε μια κατρακύλα αρνητικών σκέψεων και υπαρξιακών αναζητήσεων. Ένιωσα μοναξιά τα σαββατοκύριακα όταν όλα τα Σάββατα ήταν ίδια. Όταν πήγαινα για τρέξιμο στο υπέροχο πάρκο και ήμουν πάντα μόνη μου. Δεν στεναχωριόμουν, αλλά συνειδητοποιούσα ότι είμαι μόνη μου. Απλά όταν η κατίφια γίνεται συνήθεια κάπου έχεις μια αναλαμπή ότι είσαι συνέχεια θυμωμένη γιατί σου λείπουν πολύ απλά πράγματα. Εκεί λες, «ως εδώ, ναι δεν είμαι χαρούμενη κάτι πρέπει να γίνει». Και κάνεις restart για να δώσεις ένα νέο deadline και να πεις, λίγο ακόμα.

Κάθε Παρασκευή βράδυ πίνω διαδικτυακό ποτάκι με τις φίλες μου –αυτές οι “συναντήσεις” σου θυμίζουν ποιοι είναι οι φίλοι σου. Από τα Χριστούγεννα και μετά βρίσκομαι πιο συχνά και με τους φίλους μου εδώ, στο Λονδίνο. Επίσης καθιέρωσα το σαββατοκύριακο να πηγαίνω για τρέξιμο και μετά θα μαγειρέψω -μπορεί και δύο φορές την ημέρα- και το απόγευμα ή το βράδυ θα φτιάξω οπωσδήποτε και κάτι σε γλυκό.

Νιώθω τόσο αποστασιοποιημένη συναισθηματικά που το θέμα σχέση δεν με απασχολεί. Έχω δώσει όλη την προσοχή μου στη δουλειά, εκεί δηλαδή που θα ήταν πιο πιθανό να νιώσω μια εξέλιξη στην παρούσα φάση. Για να είμαι ειλικρινής ανησυχώ μήπως συνηθίσω σε αυτή την "ανεξαρτησία". Νομίζω το γεγονός ότι συνέχισα να εργάζομαι μέσα στην πανδημία, το ότι έχω μια καθημερινότητα, ότι έχω νέα και ότι γυρνάω κουρασμένη, δίνει πολλές φορές στους γύρω μου την αίσθηση ότι είμαι και πολυάσχολη. Σίγουρα οι γονείς μου ανησυχούσαν γιατί πάντα ανησυχούν αλλά δεν ένιωσα ποτέ ότι υπάρχει ανησυχία επειδή είμαι "μόνη" μου. Αντιθέτως, «μόνη» μου έχω καταφέρει όσα δεν φανταζόμουν ποτέ.

Προσπάθησα να φλερτάρω μετά το καλοκαίρι που είναι η εποχή μου (γελάω), κάτι κάναμε, αλλά μετά όχι να μην έχεις πού να βρεθείς, όχι να νυχτώνει και νωρίς, όχι και το κρύο, όχι βαριέμαι και το chatting… Ε, κάπου εδώ μπορούμε να περάσουμε στην επόμενη ερώτηση.

Χριστίνα, 33, Βιολόγος

Μετακόμισα στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια. Δεν έχω καθόλου σταθερό ωράριο στην δουλειά μου και αυτό επηρεάζει και την καθημερινότητα μου –άλλες φορές θετικά και άλλες αρνητικά.

Φροντίζω να γυμνάζομαι για μια με δύο ώρες τουλάχιστον μες τη μέρα μου. Πηγαίνω για περπάτημα, για ποδήλατο (είτε μόνη μου, είτε με παρέα), ενώ πρόσφατα ξεκίνησα και τέννις, καθώς είναι το μόνο άθλημα που επιτρέπεται αυτήν την περίοδο. Πλέον μαγειρεύω κάθε μέρα και φροντίζω ό,τι φτιάχνω να ανήκει στην σφαίρα του υγιεινού. Το προηγούμενο διάστημα ήμουν πολύ αγχωμένη εξαιτίας της όλης κατάστασης και δεν έτρωγα καθόλου σωστά και το έχω μετανιώσει.

Τους φίλους μου τους βλέπω κυρίως το σαββατοκύριακα. Οι συγγενείς και οι παιδικοί μου φίλοι είναι στην Θεσσαλονίκη. Έχω βιώσει το αίσθημα της μοναξιάς. Κυρίως τα πρωινά που ξυπνάω και δεν έχω κάποιον δίπλα μου. Για μια περίοδο μου ήταν ανυπόφορο. Πλέον το διαχειρίζομαι κάπως καλύτερα. Δε ζηλεύω τα άτομα που είναι σε σχέση. Μου λείπει όμως η συντροφικότητα.

Από την πλευρά των γονιών μου έχω νιώσει το άγχος του πώς τα περνάω και πώς τα βγάζω πέρα μέσα στην πανδημία μόνη μου. Φαίνεται πως αυτήν την περίοδο όλες οι φοβίες βγαίνουν στην επιφάνεια, έτσι και των δικών μου.

Φλερτάρω αρκετά, δυστυχώς όμως μέσω social media. Λέω «δυστυχώς» γιατί είμαι στη δυσάρεστη θέση που συνειδητοποιώ ότι τα άτομα με τα οποία έχεις την ανάγκη να μιλάς ηλεκτρονικά για να καλύψεις το κενό της μοναξιάς, εν τελεί από κοντά δεν έχουν καμία σχέση με την πλασματική εικόνα που είχες δημιουργήσει στο μυαλό σου.

Δανάη, 38, άνεργη

Μένω μόνη μου σε ένα μικρό στούντιο που ανήκει στην οικογένεια μου. Οι γονείς μου μένουν στην ίδια πολυκατοικία με μένα, λίγους ορόφους πιο κάτω. Τους βλέπω σχεδόν καθημερινά. Συνήθως μεσημέρι που θα περάσω να πάρω κανα φαγητό αν έχει μαγειρέψει η μάνα μου ή καμιά φορά γυρνώντας ή φεύγοντας απ'το σπίτι. Μάλλον είναι οι άνθρωποι που βλέπω συχνότερα τους τελευταίους μήνες. Μέχρι και πέρσι τον Απρίλιο δούλευα κανονικά, σε μια δουλειά όμως που δεν μου άρεσε καθόλου. Τον Μάιο αποφάσισα να παραιτηθώ γιατί πίστεψα ότι μου άξιζε κάτι καλύτερο. Υπολόγιζα στο επίδομα του ΟΑΕΔ και πως μέχρι να λήξει θα έχω βρει την επόμενη δουλειά –προφανώς δεν είχα καταλάβει τότε τι ακριβώς θα ακολουθούσε...

Κοιμάμαι ακατάστατες ώρες. Συνήθως αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και ξυπνάω κατά τις 11-12, ίσως και αργότερα. Οι μέρες μου σε γενικές γραμμές είναι αρκετά άδειες. Πολλές φορές μπορεί και απλά να χαζεύω στο κινητό και το laptop. Chatting με φίλους, insta, fαbebook, σειρές και κάνα ενημερωτικό, στη λούπα. Έβλεπα από πριν πολλές σειρές και τον τελευταίο χρόνο έχω σχεδόν εξαντλήσει τα πάντα. Εννοείται ότι τα «Φιλαράκια» τα έχω ξαναδεί τουλάχιστον 3 φορές. Μέχρι και τηλεόραση βλέπω πια, που κάποτε δεν ήξερα καν που είναι το τηλεκοντρόλ- την αφήνω δηλαδή να παίζει στο φόντο κυρίως για «παρέα».

Διαβάζω κανά βιβλίο πού και πού, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να διαβάζω περισσότερα. Δεν ξέρω γιατί δεν το κάνω. Ίσως επειδή η ανάγνωση απαιτεί μεγαλύτερη εγρήγορση από το να παρακολουθώ απλώς μια οθόνη. Στην αρχή προσπαθούσα να κάνω δουλειές του σπιτιού, ώστε να περνάει κάπως και η ώρα. Έβαψα κάτι τοίχους, έφτιαξα τις ντουλάπες από την αρχή, τα συρτάρια και τα ράφια. Πέταξα ότι, χρόνια τώρα, δεν χρειαζόμουν από τις κούτες στην αποθήκη. Καθάρισα όλα τα ξεχασμένα σημεία. Πλέον φροντίζω απλά να διατηρώ το σπίτι σε μια καλή κατάσταση.

Επίσης το προσπάθησα λίγο με τη χειροτεχνία. Πήρα ύφασμα και κατασκεύασα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Δοκίμασα λίγο και την ζωγραφική. Ε, έφτιαξα κάτι πινακάκια, τα κρέμασα και μετά τέλος.

Ο περιορισμός στις μετακινήσεις προφανώς και μείωσε τις συναντήσεις με τους φίλους αλλά εντάξει, κάποιες βόλτες τις πηγαίνουμε - έμαθα επιτέλους την περιοχή της Ακρόπολης όπως έπρεπε! Και επισκέψεις σε σπίτια ανταλλάζουμε με περιορισμένο αριθμό ατόμων πάντα. Περνάω όμως και πολλές (και συνεχόμενες) μέρες μέσα στο σπίτι, που απλά βγαίνω για να πάω για τσιγάρα. Τους περιπάτους μόνη μου ούτε καν τους δοκίμασα. Δεν μου ταιριάζουν, δεν μου πάνε. Και όσον αφορά στη γυμναστική, πέρασα πολλές ώρες σκεπτόμενη ότι θα έπρεπε να κινούμαι λίγο, αλλά ποτέ δεν το έκανα πράξη.

Έχω νιώσει μοναξιά. Κυρίως τις μέρες με καλό καιρό και που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μου έφτιαχναν την διάθεση. Ή τις φορές που χάνομαι στο άγχος και τις σκέψεις για το πού θα πάει αυτή η κατάσταση (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο), και αντί να είμαι με έναν άνθρωπο να μοιραστώ τις σκέψεις μου εγώ είμαι κλεισμένη στους 4 τοίχους μόνη μου. Ενώ πάντα μου άρεσε να μένω και μόνη μου και ήθελα τον χώρο κ τον χρόνο μου, τώρα πια άνεργη και σε καραντίνα, έχω περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν ποτέ ότι θα είχα. Άλλες φορές αυτό το αίσθημα είναι πιο βαρύ κι άλλες περνάει με λίγο Netflix.

Έχω σκεφτεί κάποιες φορές πως οι άνθρωποι που είναι σε σχέση ίσως να βρίσκονται σε ευνοϊκότερη θέση. Η καραντίνα μάλλον περνάει πιο εύκολα με παρέα και συντροφικότητα. Αλλά υπάρχουν και πολλές φορές που νιώθω ανακουφισμένη που μπορώ να νιώθω πεσμένη και στις μαύρες μου χωρίς να έχω να σκεφτώ και κάποιον άλλον.

Σε γενικές γραμμές δεν έχω νιώσει πως οι δικοί μου άνθρωποι ανησυχούν επειδή “είμαι μόνη μου”. Κάποιοι λίγοι στενοί φίλοι ίσως να εκφράζουν μια περιστασιακή ανησυχία -με πλάγιο πάντα τρόπο. Νιώθω ωραία όσο είναι από νοιάξιμο. Γιατί το "καημενούλα μου" δεν μου ταιριάζει και ευτυχώς φαίνεται να το ξέρουν.

Δεν φλερτάρω, όχι. Το δια ζώσης δεν έχει προκύψει και το online είναι κάτι που δεν έχω δοκιμάσει και έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας.  

Ελευθερία, 35, οικονομολόγος

Εδώ και αρκετά χρόνια ζω μόνη μου. Έχω την δυνατότητα να εργάζομαι από το σπίτι, προτιμώ όμως τον χώρο του γραφείου. Στην πρώτη καραντίνα βρέθηκα σε αναστολή. Πλέον εργάζομαι και πάλι κανονικά. Η δουλειά μου τον τελευταίο καιρό έχει αυξηθεί πολύ και είναι αρκετά πιεστικό να είμαι συνεχώς up to date, οπότε και το ωράριο δεν τηρείται πάντα. Η καθημερινότητα μου, ακριβώς επειδή πηγαίνω στο γραφείο, δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ. Κυρίως έχει αλλάξει ο τρόπος που κάνω κάποια πράγματα και όχι οι ίδιες οι συνήθειες. Περνάω κανονικά από το πατρικό μου σπίτι για την παραλαβή του καθιερωμένου τάπερ και προσέχω αρκετά ώστε να μην διακινδυνεύω την υγεία των γονιών μου. Τους φίλους μου τους βλέπω με την ίδια συχνότητα με παλιότερα, πλέον όμως εκ περιτροπής κάνοντας βόλτες με καφέ στο χέρι και όχι σε κάποιο μπαρ-καφέ.

Αυτό που έχει αλλάξει περισσότερο είναι οι συνήθειες του σαββατοκύριακου. Έλιωσα αρκετές φορές βλέποντας σειρές, έκανα όμως και πράγματα για τα οποία είμαι χαρούμενη: Νηφάλια και χωρίς αλκοόλ στο αίμα πήγα επιτέλους για εθελοντική αιμοδοσία. Ξεκίνησα να διαβάζω ένα αντικείμενο που μου αρέσει πολύ και έχω πάρει ήδη 3 online certifications. Όταν ακόμη επιτρεπόταν η μετακίνηση μεταξύ νομών αλλά υπήρχε ωράριο, κατάφερα να ξυπνήσω νωρίς και να πάω για πεζοπορία και καταρρίχηση. Μάζεψα λεφτά και κατάφερα να φτιάξω το τρακαρισμένο αυτοκίνητό μου, να κάνω κάποιες αλλαγές στο σπίτι μου(σημαντικό αφού περνάω περισσότερο χρόνο εκεί), να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου και να πειραματιστώ με θεραπείες προσώπου. Επίσης απόλαυσα φοβερά το φαγητό με τάπερ πάνω σε σεντόνι στην εξοχή, θυμήθηκα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.

Αίσθημα μοναξιάς δεν έχω νιώσει καθόλου. Σίγουρα παίζει ρόλο η δουλειά αλλά νομίζω και λόγω ιδιοσυγκρασίας. Ενώ ανέκαθεν έβγαινα πολύ, πάντα μου άρεσε να έχω χρόνο στο σπίτι τελείως μόνη μου –δεν έχω συγκατοικήσει ποτέ. Γενικά μου αρέσει που δεν έχω κάποιον στο κεφάλι μου να γκρινιάζει και κάποιον επιπλέον να προσέχω, οπότε δεν έχω ζηλέψει καθόλου όσους βρίσκονται σε σχέση. Έχω όμως σκεφτεί πως ανάλογα με την δυναμική που έχει το κάθε ζευγάρι μπορεί να είναι μια κρίσιμη περίοδος για την σχέση τους και έχω αναρωτηθεί πως θα λειτουργούσε αυτό στην δική μου υποθετική περίπτωση που ήμουν με κάποιον. Επίσης έχω νιώσει τυχερή που δεν έχω παιδιά και δεν έχω το άγχος της υγείας τους ή και το που θα τα αφήσω για να πάω στο δουλειά όσο τα σχολεία είναι κλειστά.

Δεν πιστεύω πως έχει ανησυχήσει για μένα κάποιος αυτή την περίοδο περισσότερο από ότι στο παρελθόν. Δεν πιστεύω πως γενικά ανησυχεί κάποιος για μένα γι΄αυτό τον λόγο γιατί ξέρουν πως είμαι καλά όπως και να έχει. Νομίζω αυτό το εκπέμπεις και αν νιώθεις πως σε λυπούνται μάλλον είναι επειδή και εσύ λυπάσαι τον εαυτό σου. Εγώ από την άλλη έχω φτάσει λίγο στο σημείο να νιώθω άσχημα που δεν νιώθω άσχημα αυτή την περίοδο. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά έχω εγώ κάποιο πρόβλημα; Μήπως έχω βρει πράγματα να κάνω και έτσι ασυναίσθητα να καλύπτω κάποιο συναισθηματικό κενό; Σε κάθε περίπτωση φαίνεται να λειτουργεί..

Έχω προσπαθήσει να φλερτάρω μέσω dating εφαρμογών, αλλά έχω καταλήξει πως είμαι πιο παραδοσιακή. Βαριέμαι φρικτά να μιλάω με αγνώστους βλέποντας μόνο μια φωτογραφία. Μου αρέσει όλο το κομμάτι της επικοινωνίας από κοντά. Κανέναν από τους συντρόφους που είχα στο παρελθόν δε θα τους είχα διαλέξει μόνο από την εξωτερική εμφάνιση σε αντίστοιχη περίπτωση. Ήταν η συνολική προσέγγιση και η ενέργεια που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, κάτι που χάνεται από τα social. Κατά τα άλλα έχω διατηρήσει κάποια φλερτ που είχα και πριν και είχα γνωρίσει με τον παραδοσιακό τρόπο, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα social βοηθάνε στη διατήρηση της επικοινωνίας.

Έλλη, 37, υπάλληλος σε εταιρεία παραγωγής

Πρόσφατα πήρα διαζύγιο και πλέον μένω μόνη μου. Η δουλειά μου δεν έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από τις καταστάσεις. Η μόνη αλλαγή που ίσως υπάρχει είναι στο ότι μερικές μέρες πάω στο γραφείο αργότερα μέσα στη μέρα προσπαθώντας να κάνω όσες δουλειές μπορώ από το σπίτι. Έτσι μειώνω τον χρόνο που παραμένω στο γραφείο με πολύ κόσμο αλλά και πάλι, η διαφορά στην καθημερινότητά μου είναι πολύ μικρή.

Δεν μ’ αρέσει να τρώω junk food, φροντίζω να έχω την κουζίνα μου οργανωμένη, πάω συχνά για ψώνια και μαγειρεύω καθημερινά. Αυτό είναι κάτι που μου άρεσε να κάνω και πριν την καραντίνα και έχω προσπαθήσει πολύ να το κρατήσω γιατί ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτή η «κλεισούρα» να σε κάνει να το ρίξεις στο φαγητό. Παρομοίως προσπαθώ να γυμνάζομαι 2 με 3 φορές την εβδομάδα. Στην αρχή νιώθω πως βαριέμαι και πως δεν έχω διάθεση αλλά μετά πάντα νιώθω καλύτερα. (Κάπου εδώ θα ήθελα να παραδεχθώ πως παρά τις προσπάθειές μου και πάλι πήρα δύο κιλάκια, δεν ξέρω πως το καταφέρνουν άλλοι να είναι όλη μέρα σπίτι – δουλειά δουλειά – σπίτι και να μην τρώνε).

Πολλές φορές νιώθω μόνη αλλά δεν το βιώνω σαν κάτι ιδιαίτερο ή κάτι που δεν το έχω νιώσει ξανά. Είναι όπως όταν όλοι οι φίλοι σου δουλεύουν ενώ εσύ έχεις μείνει άνεργος ή όπως όταν ήμασταν μικροί και όλοι οι φίλοι σου πήγαιναν διακοπές κι εσύ ξέμενες Αύγουστο στην Αθήνα. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα μια γλυκιά μελαγχολία, μια μονοτονία. Αυτές τις στιγμές προστρέχω πάντα στη μουσική.

Άλλες φορές κατά ένα περίεργο τρόπο ευχαριστιέμαι τη μοναξιά μου. Επειδή έχω χωρίσει πρόσφατα την χρειαζόμουν λίγη ηρεμία μετά το διαζύγιό μου. Μ’ αρέσει που έχω όλο το σπίτι δικό μου, μ’ αρέσει να με φροντίζω, να είμαι σε ήρεμο περιβάλλον χωρίς καυγάδες και προστριβές, και κυρίως, μου αρέσει που νιώθω πως κανείς δεν περιμένει κάτι από εμένα. Πρώτη φορά βιώνω την έννοια της single ζωής με αυτόν τον τρόπο. Σαν μια ήρεμη απόλαυση της αυτάρκειάς μου.

Φλερτάρω πολύ διαδικτυακά αλλά είναι πολύ δύσκολο να κανονιστεί ένα ραντεβού, ειδικά τις περιόδους που απαγορεύονται οι μετακινήσεις ανάμεσα σε δήμους. Αυτό λίγο με στενοχωρεί γιατί είμαι σε φάση της ζωής μου που θα ήθελα να γνωρίσω κόσμο αλλά εδώ που τα λέμε με συμφέρει κιόλας. Εκμεταλλεύομαι την κατάσταση προς όφελός μου, παίρνω τον χρόνο μου και όταν γνωρίζω κάποιον διαδικτυακά κρίνω καλύτερα. Κατά κάποιο τρόπο η καραντίνα σε ωθεί στον ρομαντισμό! Οι ευκαιρίες για σεξ μειώνονται αλλά παράλληλα αυξάνονται οι ευκαιρίες για φλερτ και επικοινωνία.

Κάθε δεύτερη Παρασκευή έχουμε rapid test στον χώρο εργασίας. Το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί φροντίζω να επισκεφθώ τους δικούς μου. Ανήκουν σε ευπαθή ομάδα οπότε εγώ που ακόμα εργάζομαι και έρχομαι σε επαφή με κόσμο καθημερινά φροντίζω να τους επισκέπτομαι με όσο γίνεται περισσότερη ασφάλεια. Αυτό βέβαια σημαίνει πως το βάρος της φροντίδας τους έχει πέσει στην αδερφή μου που δεν εργάζεται. Επίσης αυτό σημαίνει πως γλιτώνω λιγάκι την ανάκριση της μάνας μου. Δεν το περίμενα ότι θα το πω αλλά να και που κάπου η καραντίνα βοηθάει! Ούσα 37 και χωρισμένη χωρίς παιδιά είμαι τον τελευταίο καιρό το μόνιμό της «άγχος». Τώρα κάθε φορά που με ρωτάει αν υπάρχει «κανένα φλερτ» της απαντώ πως δεν γίνεται να γνωρίσω κόσμο τώρα που είναι όλα κλειστά και ξεμπερδεύω! Άσε που ξέρει πως δεν είναι εύκολο να είμαι εκεί συχνά άρα όταν πηγαίνω φροντίζει να ευχαριστηθεί την παρέα μου αντί να σπαταλά τον λίγο χρόνο που έχουμε σε νουθεσίες και γκρίνιες!

Νατάσα, 36, υπεύθυνη καταστήματος

Λόγω πανδημίας, πήγαν πίσω τα σχέδια μου, να βρω δουλειά τον χειμώνα και να νοικιάσω σπίτι. Αυτό σημαίνει ότι, κάπως αναγκαστικά, συνεχίζω να μένω με τους γονείς μου. Από την μια θετικό, γιατί έχω παρέα στον εγκλεισμό, από την άλλη αρκετή πίεση για επικοινωνία όταν δεν την χρειάζεσαι, πολλοί άνθρωποι σε ένα μικρό σπίτι, με μικρές συγκρούσεις. Ευτυχώς πρόσφατα ξεκίνησα και πάλι να εργάζομαι. Το ωράριο μου είναι το τυπικό 10:00 – 18:00. Η μεγαλύτερη αλλαγή εξαιτίας του covid αφορά τον χώρο δραστηριοποίησης μου, καθώς κανονικά απασχολούμαι στην εστίαση. Τώρα με τα νέα δεδομένα εργάζομαι στην λιανική πώληση.

Όταν έχω ελεύθερο χρόνο μαγειρεύω, μιας και αυτή είναι η «κανονική» μου δουλειά που αγαπώ πολύ. Τους φίλους μου τους βλέπω πλέον ελάχιστα εξαιτίας των περιορισμών, ωστόσο φροντίζουμε όμως και αυτοί και εγώ να κρατάμε επαφή μέσω τηλεφώνου και social media.

Έχω περάσει από το στάδιο της μοναξιάς, κυρίως τους πρώτους μήνες της καραντίνας. Κατάφερα όμως να «χτίσω» την καθημερινότητα μου με τέτοιο τρόπο που δεν έχω πλέον αυτό το αίσθημα. Δεν μπορώ να πω πως ζηλεύω όσους έχουν σχέση αυτήν την περίοδο. Ίσως παροδικά μόνο, σε στιγμές που νιώθω πιο μόνη, όπως το βράδυ.

Πρόσφατα βγήκα από μια σχέση μακροχρόνια και δύσκολη, οπότε δεν φλερτάρω ιδιαίτερα. Ακόμα και όταν συμβαίνει είναι μέσω social media, καθώς η άμεση κοινωνικοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Τι διαβάζεις στην καραντίνα;» -9 πρόσωπα της πόλης μιλούν για τα βιβλία που «σώζουν» τις μέρες τους

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

07 Dec 2020