Ο Γιάννης Τσεκλένης δεν χωράει πουθενά. Είναι μια αστείρευτη πηγή δημιουργίας, ένα ζωντανό πνεύμα που καλπάζει. Το απέδειξε και το αποδεικνύει. Με την φαντασία, τα ρούχα και τις συνεργασίες του, με την διάθεσή του να ομορφαίνει την πόλη, την ζωή μας. Με τα ρίσκα που πήρε και την διεθνή επιτυχία και αναγνώριση. Σήμερα στα 82 του χρόνια, μένει στον Διόνυσο με την γυναίκα του, την Εφη Μελά. Μια φορά την εβδομάδα κατεβαίνει στο γραφείο του, στην οδό Κολωνού, στο κέντρο της Αθήνας. Εχει έναν γιο που του μοιάζει. Κι όπως όλα δείχνουν η μεγάλη αναδρομική έκθεση που έγινε πέρυσι στο Φουγάρο στο Ναύπλιο θα έχει και συνέχεια: Το 2020 σχεδιάζεται μεγαλύτερη από το Μουσείο Μπενάκη.
«Δεν γεννήθηκα στα δυτικά, γεννήθηκα στα βόρεια προάστια. Ο πατέρας μου μπόρεσε να με στείλει στο Κολλέγιο, κάτι που δεν εκτίμησα κι έτσι με έδιωξαν κακήν κακώς. Είχα προλάβει όμως να πάρω πολλά. Πήγα στου Μωραΐτη κι ενώ δεν ήμουν σπουδαίος μαθητής ήμουν αστέρι στην διοργάνωση μαθητικών συμβουλίων, σχεδίαζα τα περιοδικά του σχολείου. Ημουν αναμεμειγμένος με την τέχνη και την ζωή. Είχα και από μικρός μια καλή κοινωνική ζωή.
Οταν ετέθη θέμα σπουδών, είπα στον πατέρα μου ότι θα μείνω κοντά στο κατάστημα υφασμάτων που είχε, αλλά ότι θα ασχοληθώ με την διαφήμιση. Είχα κοινωνικές επαφές, φίλους, όπως τον Σπύρο Μεταξά που αμέσως μου ανέθεσε να κάνω τα μπουκάλια. Ο πεθερός μου, γιατί παντρεύτηκα πολύ γρήγορα, στα 23 μου -κι έτσι τώρα έχω γιο 56 ετών, τον Κωνσταντίνο, ήταν της ΕΛΦΙΝΚΟ. Αδελφικός φίλος μου ήταν ο Αγγελος ο Κανελλόπουλος του Τιτάνα. Ετσι λοιπόν αναλάμβανα δουλειές του. Ηθελα να αφήσω στίγμα. Η έφεσή μου ήταν να μπαίνω σε προϊόντα διαρκείας για να αφήσω στίγμα».