Η Τζούλη Αγοράκη καταφέρνει να εξωτερικεύσει τη δροσερή προσωπικότητά της σε κάθε της κείμενο. Ακόμα και μια πρόταση να γράψει, σχεδόν μπορείς να δεις τον effervescent χαρακτήρα της και το μοναδικό της ταπεραμέντο να αναδεικνύονται στην επιφάνεια. Με μοναδική πένα και ιδέες out-of-the box έχει διαγράψει λαμπρή πορεία στον χώρο των ελληνικών media και πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της.
Σε μια ιδιαίτερη συζήτηση, μιλήσαμε για το «Ανδρολίβαδο», το δεύτερο εκδοτικό της εγχείρημα, όπου, μέσα από 18 ιστορίες αναλύει τους τύπου ανδρών, που θα ευχόσουν να μην είχες συναντήσει ποτέ. Πάντα με χιούμορ και με θετική διάθεση, το διαβάζεις κυριολεκτικά μονορούφι!
Τι πραγματεύεται το βιβλίο σου;
Είναι δεκαοκτώ γλυκόπικρες ιστορίες. Με άντρες. Παράξενους άντρες. Πολύ παράξενους. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίο τους χαρακτηρίζω «ερωτικές μειονότητες». Ουσιαστικά είναι «περιπτώσεις» που θα ευχόσουν να μη συναντήσεις ποτέ. Αφού, όμως, τους συνάντησες, και πέρασες σύρριζα από τη φρίκη, χωρίς να λερωθείς, εκ των υστέρων, μπορείς και περιγελάς αυτές τις καταστάσεις, αλλά και τον εαυτό σου.
Γιατί υπάρχει και ο υπότιτλος «Ιστορίες σπαρακτικής αγνότητας»;
Είναι ειρωνικός ο υπότιτλος. Θα ήταν ευχής έργο να έβρισκες στο βάθος του ανδρολίβαδου αγνότητα. Φευ, οι περιπτώσεις αυτές είναι σαν να μην γνώρισαν ποτέ τίποτα στοργικό. Όμως, η τελευταία ιστορία αναφέρεται σε έναν σπαρακτικά αγνό άντρα. Είναι σαν να σηκώνει στις πλάτες του όλες αυτές τις ιστορίες και να τις κουβαλάει σαν σταυρό μαρτυρίου, σε μια διαδρομή προς τον εξαγνισμό.
Πως αποφάσισες να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Είχα κάποιες ιστορίες που τις διηγούμουν σε φίλους και τους άρεσαν. Πάντα γελούσαν και ήθελαν να τις λέω ξανά και ξανά. Αστειευόμενη τους είπα μια μέρα «Κουράστηκα, θα σας τις γράψω, να τις διαβάζετε μόνοι σας«. Και έτσι άρχισα να γράφω και, όταν σταμάτησα, είχε προκύψει αυτό το πολύχρωμο, τολμηρό λιβάδι «περιπτώσεων». Μου πήρε, όμως, χρόνια να το ολοκληρώσω, γιατί έγραφα και άλλα πράγματα από δίπλα.