Και άλλα 10+1 trivia
1) Ο συγγραφέας Arthur Laurents έχει δηλώσει πως εμπνεύστηκε τον ρόλο της Katie, από την περσόνα μιας συμφοιτήτριάς του, στο Cornell Univesity – ένα κορίτσι που λεγόταν Fanny Price και ήταν αρχηγός της κομμουνιστικής νεολαίας. Από μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση, η Streisand, στο πιο πρόσφατο –τότε- hit- movie της, το «Funny Girl», λεγόταν Fanny Brice…
2) Μετά την αρχική, επίμονη άρνηση του Robert Redford να υποδυθεί τον Hubbell, o παραγωγός Ray Stark, προσέγγισε δοκιμαστικά τον Ryan O’ Neal, ο οποίος είχε μόλις τελειώσει το «What’s up Doc», πάλι με την Barbra – συν τοις άλλοις, εκείνη την εποχή οι δυό τους ήταν ζευγάρι και στη ζωή. Ο Pollack, όμως, δεν τον ήθελε. Ήξερε πως η σχέση του ζευγαριού δεν πήγαινε καλά και δεν ήθελε να μεταφέρουν τις τριβές και τα νεύρα τους, στο πλατό.
3) Η συνήθεια της «Κatie», να χτενίζει την ξανθιά φράντζα του «Ηubell», ήταν ένας αυτοσχεδιασμός της Streisand, στην πρώτη σκηνή της ταινίας. Άρεσε και έγινε μοτίβο. Ο Laurents θυμόταν πως ο Redford του είχε εξομολογηθεί, ότι στο παρελθόν, πολλές, γνωστές του ή άγνωστες γυναίκες, συνήθιζαν να τον πλησιάζουν και να του απομακρύνουν τρυφερά, από το μέτωπο, την ατίθαση ξανθιά του φράντζα…
4) Ο νεαρός James Woods υποδύεται τον φίλο της Katie Morosky, στο κολλέγιο – ουσιαστικά, ήταν ο πρώτος «μεγάλος» ρόλος του ηθοποιού, στο σινεμά.
5) Η σκηνή του τηλεφωνήματος – αυτή όπου η Katie, παίρνει κλαίγοντας τον Hubbell και του λέει πως θα ευχόταν να έχει έναν φίλο για να του μιλήσει για το αγόρι της, που χώρισαν, αλλά στην πραγματικότητα εκείνος είναι ο καλύτερος φίλος που έχει – περιλαμβανόταν και στην σύνοψη του έργου που έστειλε ο Laurents στον Pollack. Και ήταν, αυτή η υπέροχη, συγκινητική σκηνή που τον έπεισε να σκηνοθετήσει την ταινία. Η Streisand την απέδωσε εξίσου υπέροχα, με ευαισθησία και πειστικότητα– ουσιαστικά, έγιναν μόνο δύο λήψεις, αλλά ο Pollack κράτησε την πρώτη.
6) Σύμφωνα, πάλι, με τον Pollack, υπήρχε διαρκής, σημαντική πίεση από τα studios της Columbia (Pictures), που – τότε – αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αγωνιούσαν για το αν το φιλμ θα γινόταν επιτυχία. Ένας, μάλιστα, από τους διευθυντές της, του είχε πει: «Θα κάνεις μια ταινία όπου η Barbra Streisand παίζει μια Εβραία κομμουνίστρια και δεν τραγουδάει στο πανί ούτε νότα. Τι προσπαθείς να κάνεις ; Να καταστρέψεις την εταιρία;»
7) Χαριτωμένες ανακολουθίες: το 1971, τόσο η Streisand όσο και ο Redford ήταν πολύ μεγαλύτεροι, από τα εικοσάχρονα κολλεγιόπαιδα που υποδύονταν (σ.σ. εκείνη ήταν 29 και εκείνος 35!). Επιπλέον, στα γυρίσματα, εκείνη αρνήθηκε πεισματικά να αποχωριστεί, τα εντυπωσιακά μακριά κόκκινα νύχια της, τα οποία είναι βέβαιο πως δεν διέθετε καμιά μαχητική, αριστερή Εβραία φοιτήτρια, στην Αμερική των 30’s…
8) Στην πρώτη εκδοχή του φιλμ, ο συνθέτης του «The way we were», Μarvin Hamlisch, δεν είχε ενσωματώσει το μουσικό θέμα της ταινίας στους τίτλους τέλους, όμως μετά τις πρώτες δοκιμαστικές προβολές, άλλαξε γνώμη. Μάλιστα, επειδή το στούντιο γκρίνιαζε και αρνιόταν να καλύψει το κόστος της νέας ηχογράφησης, ο Hamlisch «έκοψε» 15.000 δολάρια από την αμοιβή του, ώστε να γίνουν οι αλλαγές. Στην επόμενη προβολή, είδε το κοινό να κλαίει στο τέλος του έργου και κατάλαβε πως δεν είχε κάνει λάθος…
9) To τραγούδι «Τhe way we were», γράφτηκε σε συνεργασία με την Barbra Streisand η οποία ενθουσιάστηκε όταν το πρωτάκουσε και έκανε μόνο δυό μικρές αλλαγές – μία στην ενορχήστρωση και μία στον στίχο. (σ.σ. άλλαξε την πρώτη λέξη. Ήταν «daydreams» και την έκανε «memories»). Τόσο το τραγούδι, όσο και το ομώνυμο soundtrack κέρδισαν πάμπολλα βραβεία –μεταξύ αυτών ένα Grammy και από ένα Oscar – και έκαναν «χρυσή» πορεία στα charts, πουλώντας πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα.
Σήμερα, το «Τhe way we were» φιγουράρει στις λίστες της Recording Industry Association of America, με τα πιο σημαντικά τραγούδια του περασμένου αιώνα.
10) Η σκηνή του φινάλε, όπου οι ήρωες ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια μπροστά στο Plaza Hotel, θεωρείται κλασική με πολλές αναφορές, στην pop κουλτούρα – ακόμα και στο «Sex and the City», η «Carrie» έχει τη δική της «Υour girl is lovely Ηubbell» στιγμή.
11) Μες στα χρόνια, συζητήθηκε πολλές φορές το ενδεχόμενο να γυριστεί ένα sequel της ταινίας. Τρεις φορές, γράφτηκαν και στάλθηκαν στους συντελεστές της τρία διαφορετικά σενάρια.
Κανένα δεν ευδοκίμησε, δικαιώνοντας τον Robert Redford, ο οποίος έχει δηλώσει πως «ορισμένα πράγματα πρέπει να τ’ αφήνεις όπως έχουν. Κι αυτό το φιλμ είναι ένα από αυτά».