Σε ένα εικονικό χρηματιστήριο κινηματογραφικών ταινιών, οι κριτικοί θα παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα τις μετοχές του Joker να ανεβοκατεβαίνουν ανά δευτερόλεπτο.
Χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν και συνεχίζονται να γράφονται αυτή τη στιγμή για εκείνη, με τη μορφή βαρύγδουπων αφοριστικών κριτικών, ενθουσιωδών status στα social media και φορτισμένων αναλύσεων σε σινεφίλ φόρουμ.
Πολλά μπορεί να πει κανείς για την ταινία του Todd Philips, αλλά το ένα πράγμα που σίγουρα κατάφερε, ήταν να αναγκάσει το κοινό να έχει άποψη. Όχι οποιοδήποτε κοινό, αλλά μια ετερόκλητη ευρεία γκάμα θεατών, μυημένων και «τουριστών» στο σύμπαν των superhero movies. Όχι οποιαδήποτε άποψη, αλλά εκδηλώσεις ένθερμου θαυμασμού ή ηχηρής «πολύ κακό για το τίποτα» απογοήτευσης.
Ο Αριστοτέλης Σπηλιωτόπουλος και η Ιωάννα Παναγοπούλου είδαν την αμφιλεγόμενη ταινία και γύρισαν με διαφορετικές εντυπώσεις.
Joaquin Phoenix
I. Το ένα και μοναδικό κοινό σημείο που συμφιλιώνει όλες τις απόψεις είναι το τεράστιο (ευτυχώς, γιατί είναι πολλές) ταλέντο του πρωταγωνιστή. Υπηρετεί έναν «αβανταδόρικο» ρόλο χωρίς να πέσει στην κλασική και επικίνδυνη παγίδα που επιφυλάσσουν συνήθως τέτοιοι ρόλοι: την υπερβολή. Διαπερνά το περίγραμμα του ρόλου (την εντυπωσιακή σωματική μεταμόρφωση και το μακιγιάζ) και δίνει μια ανατριχιαστικά ουσιαστική ερμηνεία με ένταση και βάθος. Μία από τις περιπτώσεις ηθοποιού που είναι τόσο απασχολημένος να μάχεται τους προσωπικούς του δαίμονες, που μάλλον δεν συνειδητοποιεί και δεν αυταρέσκεται στο ταλέντο του. Απλώς το ξεδιπλώνει αβίαστα και άμεσα στην οθόνη. Στα συν, ο χορός του Joker. Έξυπνο εύρημα, έδωσε μια άλλη διάσταση στο ρόλο του κακού – μια σωματική κραυγή προς μια χαμένη παιδικότητα. Και ο Phoenix τον έκανε κομμάτι του, χωρίς να «κλωτσάει» στις διάφορες σκηνές. Καρφί για Όσκαρ.
Α. Το highlight της ταινίας είναι χωρίς αμφιβολία ο Joaquin Phoenix και μαντεύω είναι και ο λόγος για τον οποίο στο Φεστιβάλ Βενετίας οι θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι επί οχτώ λεπτά, μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Ο ίδιος κατάφερε το απροσδόκητο και μεγαλειώδες: να ξεφύγει από τη σκιά του Heath Ledger (ο οποίος υποδύθηκε τον iconic χαρακτήρα στην ταινία Σκοτεινός Ιππότης) και να προσθέσει και το δικό του όνομα σε αυτούς που ενσάρκωσαν με τεράστια επιτυχία έναν από τους εμβληματικότερους κακούς του σινεμά. Βέβαια, το ύφος των δύο ταινιών είναι εντελώς διαφορετικό, αλλά βλέποντας κανείς την ταινία, δε σκέφτεται ούτε μια στιγμή τον Ledger. It’s all about Phoenix. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει τον ψυχασθενή δολοφόνο με παιδικά τραύματα, είναι θα μπορούσε να πει κανείς ακόμα και ανθρώπινος, τολμώντας ίσως να δώσει κι έναν λόγο για τα αποτρόπαια εγκλήματα και την απάνθρωπη συμπεριφορά του. Είναι σαν να παρακολουθείς μπαλέτο, παίζει με κομψότητα και κόβει την ανάσα.
