Το όνομά της είναι θρύλος, η ζωή της μια διαρκής πάλη ανάμεσα στην εικόνα που οι άλλοι ήθελαν να έχει και που η ίδια έχτισε για να τους ικανοποιήσει, σε μια πορεία καταστροφής με ένα μόνο αίτημα: την αγάπη.
Αυτή ήταν η Μέριλιν Μονρόε, η μικρή Νόρμα Τζιν που έψαχνε πάντα τον πατέρα της, που έπαιξε με ένα αδηφάγο σύστημα και το άφησε να την κατασπαράξει: έτσι την περιγράφει και η Τζόις Κάρολ Όουτς στην ογκώδη (περίπου εφτακόσιες σελίδες) μυθιστορηματική βιογραφία της, στην οποία βασίζεται και η ταινία.
Στα χνάρια του Πάμπλο Λορέν, ο Νεοζηλανδός Άντριου Ντομινίκ δεν μπαίνει ούτε για μια στιγμή στη διαδικασία να αφηγηθεί την ιστορία της στερεοτυπικά, αντίθετα χτίζει λεπτό το λεπτό ένα σκοτεινό παραληρηματικό σύμπαν, χρησιμοποιώντας τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής της ως βατήρα για να καταδυθεί στην αλήθεια της. Παίζοντας ανάμεσα στο ασπρόμαυρο και το έγχρωμο, αλλάζει στιλ και ρυθμό σε κάθε σεκάνς, αναπαριστά εμβληματικές σκηνές από τις ταινίες της, και με έναν μαξιμαλισμό που όμως γρήγορα κουράζει, ακόμα και αν συνοδεύεται από την εξαιρετική μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλλις, οδηγείται σε ένα παράδοξο homage, τολμηρό σε σημεία, ακραίο σε άλλα, άλλα πάντα συνεπές ως προς το τραύμα.