Μετά από δύο χρόνια απουσίας, ο πέμπτος και πολυαναμενόμενος κύκλος της σειράς «Crown», επέστρεψε με νέα δέκα επεισόδια που έχουν προκαλέσει αναστάτωση στο Μπάκιγχαμ.
Στο κατώφλι της νέας δεκαετίας, με πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας τον Τζον Μέιτζορ, η βασίλισσα Ελισάβετ, μετά από σαράντα χρόνια στον θρόνο, έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της: τη δημόσια αμφισβήτηση του ρόλου της από την κοινή γνώμη.
Η ταυτόχρονη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η μεταβίβαση της κυριαρχίας στο Χονγκ Κονγκ ανακατεύουν τη διεθνή τράπουλα και δημιουργούν νέες συνθήκες, την ίδια στιγμή που ο πρίγκιπας Κάρολος πιέζει τη μητέρα του να του επιτρέψει να πάρει διαζύγιο από την Νταϊάνα, γεγονός που αποτελεί μια βαθιά συνταγματική κρίση για τη μοναρχία. Παράλληλα, προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική του Αυλή, πράγμα που υπονοεί μια επιθυμία ανατροπής της βασίλισσας.
Κι ενώ το πριγκιπικό ζευγάρι ζει χωριστά και τα ΜΜΕ οργιάζουν, η Νταϊάνα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και παραβιάζει το οικογενειακό πρωτόκολλο, κυκλοφορώντας ένα βιβλίο, που αποκαλύπτει τον διχασμένο Οίκο του Ουίνδσορ.
Ταυτόχρονα, η Ελισάβετ κλονίζεται από την εξωσυζυγική σχέση του Φιλίππου με την κατά 32 χρόνια μικρότερή του Λαίδη Ρόμσεϊ. Το BBC, σύμβολο κύρους και αξιοπιστίας, επίσης έχει έναν σημαντικό ρόλο στην πέμπτη σεζόν.
Η ιστορία της περίφημης συνέντευξης της πριγκίπισσας Νταϊάνα στην εκπομπή του δικτύου Panorama, που είχε ταράξει τη βασιλική οικογένεια και τον βρετανικό λαό, επανέρχονται, αν και το κανάλι είχε υποσχεθεί ότι δεν θα αναμεταδώσει ποτέ ξανά τη συγκεκριμένη εκπομπή. Τέλος, η εμφάνιση του Μοχάμεντ Αλ Φαγέντ, ο οποίος αποζητά τη βασιλική αποδοχή και του γιου του, Ντόντι, του τελευταίου συντρόφου της Νταϊάνα με την οποία μαζί έχασαν τη ζωή τους, προκαλούν επιπλέον εντάσεις στους κύκλους του Παλατιού.
Αυτά συμπεριλαμβάνονται στην νέα σεζόν του «Crown», που δυστυχώς δεν ακολουθεί την παράδοση που το ίδιο δημιούργησε, αλλά αντίθετα αναλώνεται περισσότερο σε πληροφορίες λίγο έως πολύ γνωστέςαπό τα ταμπλόιντ και τον κίτρινο Τύπο, όπως το τηλεφωνικό σεξ του Καρόλου με την Καμίλα, όπου ειπώθηκε (αν ειπώθηκε τελικά) η περιβόητηατάκα « θέλω να είμαι το ταμπόν σου». Κι όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η μοναρχία, δηλαδή ένας από τους παλαιότερους θεσμούς του Ηνωμένου Βασίλειου καταρρέει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Ιμέλντα Στάουντον, μια ηθοποιός που εμφανισιακά δεν θυμίζει την Ελισάβετ, αλλά καταφέρνει να ενσωματώσει τη σωματική της συμπεριφορά, δίνει ίσως την πιο γλυκιά και ευαίσθητη πλευρά της Βασίλισσας από όσες έχουμε δει στους προηγούμενους κύκλους, όμως κάπου αποφεύγει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Βέβαια, αυτή η έλλειψη σκληρότητας και κριτικής ματιάς στη βασιλεία είναι εμφανής σε όλη την πέμπτη σεζόν.
Για παράδειγμα, τα μονταζιακά ευρήματα που αντιπαραθέτουν την επίπλαστη «τέλεια εικόνα» με την πραγματικότητα, τον θεσμό και τους τύπους με την ουσία, ή την Ιστορία πίσω από το ολιγαρχικό αφήγημα, εδώ περιορίζονται σημαντικά. Μπορεί η εκτέλεση των Ρομανόφ, την οποία ουσιαστικά ενορχήστρωσε ο Γεώργιος να συνδυάζεται εξαιρετικά, δημιουργώντας μια ιδανική αντίστιξη με το κυνήγι των φασιανών επί βρετανικού εδάφους, αλλά αυτή είναι μια από τις ελάχιστες στιγμές που ο Πήτερ Μόργκαν και η ομάδα του γίνονται πιο καυστικοί.
Δείτε το τρέιλερ της 5ης σεζόν του «The Crown»:
Στην ίδια λογική και η επιλογή του γοητευτικού Ντομινίκ Γούεστ για τον ρόλο του Καρόλου, που πέρα από το γεγονός ότι δεν του μοιάζει εμφανισιακά, προσδίδει στον σημερινό βασιλιά μια αύρα playboy, η οποία σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο αληθινό πρόσωπο. Η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι ως Νταϊάνα τώρα είναι από τις καλύτερες επιλογές της νέας διανομής, παρόλο που το σενάριο επιμένει να την παρουσιάζει ως μια μόνιμα γκρινιάρα και παραπονιάρα πριγκίπισσα χωρίς βούληση.
Γιατί όμως ο Μόργκαν και μαζί η καινούργια σεζόν του «Crown» είναι κουρασμένοι και υποτονικόι; Πιθανόν γιατί όσο προχωράμε στις δεκαετίες και φτάνουμε πιο κοντά στη σημερινή εποχή, δυσκολεύει η θέση των δημιουργών της σειράς, που ως φαίνεται κωλύονται, ή συνειδητά αποφασίζουν να μην βουτήξουν στα βαθιά, αλλά μένουν σε μια επιφανειακή ανάγνωση της Ιστορίας, επιμένοντας μονάχα στην παρακμή, αλλά όχι και στις αληθινές αιτίες που την προκαλούν. Οπότε, όλα μοιάζουν να γίνονται για ένα «πουκάμισο αδειανό », για απιστίες, καταραμένους έρωτες και οικογενειακά δράματα, αφήνοντας στο περιθώριο την οδυνηρή αλήθεια, ή έστω μια ενδιαφέρουσα οπτική της.
