Mια σύντομη διαδικτυακή βόλτα στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου αποκαλύπτει τα δραστήρια Instagram accounts τους, γεμάτα πίνακες, εκθέματα και ενδιαφέροντα trivia.
Το ελληνικό ίντερνετ περνά τον τελευταίο χρόνο τη δική του εκπαιδευτική «αναγέννηση» με σελίδες γεωγραφίας, ιστορίας, αρχαιολογίας και βιολογίας να αποκτούν χιλιάδες ακόλουθους, χτίζοντας ένα ενθουσιώδες, φιλομαθές ακροατήριο που απολαμβάνει στο μέγιστο στην «καλή πλευρά« του ίντερνετ.
Ο The Dandy, είναι ένας από τους λογαριασμούς που εκπροσωπούν την τέχνη στο ελληνικό Instagram, φέρνοντας τη μουσειακή κουλτούρα στο καθημερινό feed.
Πίσω από αυτόν, ο Φώτης, ένας φοιτητής στο Θεωρητικό τμήμα της Καλών Τεχνών, αναλαμβάνει να «ξεναγήσει» το κοινό του από τους μυστηριώδεις πίνακες του Βερμέερ στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα δια χειρός Μιχαήλ Άγγελου και από τον Ελ Γκρέκο στην Οφηλία του Μιλέ.
Στο παρακάτω καλλιτεχνικό chit chat, ο δημιουργός του The Dandy αποκαλύπτει μεταξύ άλλων με ποιους ζωγράφους θα έβγαινε σε ουζερί και εξηγεί πώς η Μόνα Λίζα προκάλεσε τον θάνατο δύο (!) ανθρώπων.
Τι σημαίνει The Dandy; Πώς και γιατί πήρες την απόφαση να τον δημιουργήσεις; Το όνομα της σελίδας είναι εμπνευσμένο από την φιλοσοφία του δανδισμού και τους δανδήδες που έκαναν την εμφάνισή τους τον 19ο αιώνα. Μια μέρα διάβασα τυχαία ένα άρθρο για εκείνους και αμέσως ταυτίστηκα! Η λατρεία τους για το ωραίο, για την κομψότητα και την αισθητική, με έκαναν αμέσως να νιώσω πως βρήκα την ταυτότητά μου. Η δημιουργία της σελίδας προϋπήρχε στο μυαλό μου, αλλά όταν γνώρισα την Μαρίζα Καρύδη μέσω του The Girl in the Museum, πήρα την ώθηση που χρειαζόμουν. Ένιωθα την ανάγκη να εκτονώσω κάπως την δημιουργικότητα και την αισθητική μου και παρατήρησα ότι υπήρχε στο ελληνικό Instagram ένα κενό σχετικά με την τέχνη. Έψαχνα να βρω κάποιο account που θα γέμιζε το feed μου με τέχνη και ενδιαφέρουσες ιστορίες για αυτή. Δυστυχώς, δεν είχα βρει κάτι, οπότε είπα να το κάνω εγώ!
Πώς τα περνάς στην Καλών Τεχνών;
Είναι πραγματικά μία μοναδική εμπειρία. Είναι πολύ διαφορετική η ενέργεια του χώρου σε σχέση με τα άλλα ελληνικά πανεπιστήμια, προσωπικά νιώθω μια τεράστια ελευθερία εκεί μέσα. Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, να ντύνεσαι όπως θέλεις χωρίς κανένας να γυρίσει και να σε κρίνει για αυτό. Ένας άλλος λόγος που μου αρέσει να σπουδάζω εκεί, είναι ο ίδιος ο χώρος -η συνύπαρξη του θεωρητικού, όπου ανήκω εγώ, και του εικαστικού τμήματος. Καθημερινά μπορείς να δεις καλλιτέχνες να περπατούν στους διαδρόμους κρατώντας έναν καμβά ή να κουβαλούν κάποιο γλυπτό τους. Ειδικά, όμως, οι κλεφτές ματιές που ρίχνω στις μισάνοιχτες πόρτες των εργαστηρίων, αποτελούν μια κρυφή απόλαυσή μου. Τέλος, συμβάλει ιδιαιτέρως και η μεγάλη ιστορία που κουβαλάει στις πλάτες της η σχολή. Εκεί σπούδασαν, δημιούργησαν και δίδαξαν τα μεγαλύτερα ονόματα της νεοελληνικής τέχνης, όπως ο Μόραλης (που τον αγαπώ ιδιαίτερα), ο Τσαρούχης, ο Παρθένης, ο Εγγονόπουλος κ.ά. Το γεγονός αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί δέος. Συχνά, μάλιστα, σκέφτομαι πως κάποιος από τους ανθρώπους που περνούν από μπροστά μου, μπορεί να είναι το μέλλον της τέχνης.
Αν η περίοδος της πανδημίας ήταν πίνακας ποιος θα ήταν;
Θα ήταν σίγουρα ο “Οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης” του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Πάντοτε όταν βλέπω αυτό τον πίνακα νιώθω την αίσθηση της απομόνωσης. Είναι ένα έργο, που αποτυπώνει την μοναξιά από την οπτική της εσωτερίκευσης. Για τους περισσότερους, αν όχι για όλους, η περίοδος της πανδημίας και ειδικότερα των lockdowns, ήταν μία αφορμή για εσωτερική αναζήτηση. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας διερευνώντας πτυχές του που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχαν. Πιστεύω πως κάπως έτσι θα έμοιαζε η εικόνα του μυαλού μου αν μπορούσα να το επισκεφθώ την περίοδο της πανδημίας. Να μπω μέσα και να αγναντέψω την ομίχλη των σκέψεών μου καθώς θα απλώνονταν στον ορίζοντα.
