Ήταν άγρια, εκκεντρικά και απελευθερωμένα. Τα 1920s έμειναν στην ιστορία ως roaring 20s και η πολιτισμική παρακαταθήκη τους επιβεβαιώνει πλήρως το χαρακτηρισμό τους.
Μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, η κοινωνία ανασυντάσσεται, η βιομηχανία αρχίζει να αναπτύσσεται ταχύτατα και ο πληθυσμός μετακινείται στις πόλεις.
Η παραγωγή γίνεται μαζική και δημιουργούνται οι βάσεις για το καθεστώς του φορντισμού που θα σατιρίσει αργότερα ο Τσάρλι Τσάπλιν στο Μοντέρνοι Καιροί (1936) αλλά και θα σχολιάσει ο Φριτς Λανγκ στο Metropolis το 1927. Η θρυλική αρχική σκηνή με τα πλάνα των μηχανών και τους εργάτες που περπατούν στοιχισμένοι με σκυμμένο το κεφάλι θεωρείται τρομερά προφητική και μπροστά από την εποχή της (όπως και η υπόλοιπη ταινία, μέχρι και σήμερα).
Οι γυναίκες μπαίνουν στην αγορά εργασίας και αποκτούν πρωτοφανείς ελευθερίες και δικαιώματα. Το μήκος της φούστας ανεβαίνει, αποκαλύπτοντας τον αστράγαλο, τα μαλλιά κόβονται κοντά, η σιλουέτα είναι αγορίστικη -τα ρούχα πέφτουν ριχτά και η μέση δεν είναι πια τονισμένη. Το ραδιόφωνο «μπαίνει» στα σπίτια, η αύξηση της παραγωγής συνδέεται με αύξηση της κατανάλωσης αγαθών -μπαίνουν οι βάσεις της μαζικής κουλτούρας για τη οποία θα γράψουν περίπου μια δεκαετία αργότερα οι Αντόρνο και Μπένγιαμιν.
Ταυτόχρονα, τα 20s ξεκινούν με μια παράλογη απαγόρευση στις ΗΠΑ -στις 16 Ιανουαρίου, ο νόμος Volstead θέτει σε ισχύ την Ποτοαπαγόρευση, η οποία συνδέεται με την 18η τροποποίηση του Συντάγματος που απαγορεύει την παραγωγή, την πώληση και τη διακίνηση αλκοόλ. Παρ΄όλο που πηγές αναφέρουν μείωση της κατανάλωσης αλκοόλ τα πρώτα χρόνια, στη συνέχεια αυξήθηκε κατακόρυφα μαζί με το παράνομο εμπόριο.