Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος των γυναικών για τρεις ολόκληρους αιώνες. «Δεν υπάρχει καμία μέρα μνήμης των μαγισσών στα ευρωπαϊκά ημερολόγια που να θυμίζει τις σφαγές -απεναντίας μάλιστα, σε ορισμένες χώρες το κάψιμο της μάγισσας στην πυρά έχει ενταχθεί στη δημοφιλή κουλτούρα», γράφει η Federici.
Αυτό το ιστορικό έλλειμμα, λοιπόν, φιλοδοξεί να φωτίσει με κάποιον τρόπο η έκθεση «I Am Witch» που διοργανώνει η οργάνωση φεμινιστική οργάνωση Silver Spoons Collective στην πόλη Λάνκαστερ της Αγγλίας.
«Το κυνήγι μαγισσών επηρέασε όλα τα μέλη των κοινοτήτων της εποχής -τις γυναίκες, αλλά και τους άνδρες και τα παιδιά. Αυτή η μαζική υστερία που πέρασε από γενιά σε γενιά, έχει δημιουργήσει ένα συλλογικό τραύμα, το οποίο σήμερα καλούμαστε να κατανοήσουμε και να επεξεργαστούμε», δήλωσε στην Guardian η επιμελήτρια της έκθεσης Cali White.
Την περίοδο μεταξύ 1450 και 1750, χιλιάδες γυναίκες στην Αγγλία και την Ιρλανδία κατηγορήθηκαν ως μάγισσες, δικάστηκαν και εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού, ενώ στην Σκωτία κάηκαν στην πυρά (έτσι η περίοδος είναι γνωστή ως «the burning times»).
Μάλιστα, στη διαδικασία του «κυνηγιού» των μαγισσών, πολλοί βασανίστηκαν προκειμένου να καταδώσουν κάποια γειτόνισσα ή συγγενή τους ως μάγισσα -μια πρακτική που καλλιέργησε την καχυποψία αλλά και το μίσος ανάμεσα στα μέλη των κοινοτήτων. Όπως υποστηρίζει και η Federici, οι γυναίκες, και ιδιαίτερα εκείνες που δεν είχαν παντρευτεί και ζούσαν μόνες τους, έγιναν ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος της κάθε κοινότητας.
«Υπήρχε ο φόβος της προδοσίας, ο φόβος της δίκης και του εξοστρακισμού, γεγονός που διέρρηξε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων μεταξύ τους», δηλώνει η White, κάτι το οποίο υποστηρίζει και η Federici στο κεφάλαιο όπου αναλύει τη σημασία του κουτσομπολιού, που κάποτε συμβόλιζε απλώς τη γυναικεία φιλική κουβέντα. «Και μετά, όταν κάποια γυναίκα καιγόταν στην πυρά, όλη η πόλη παρακολουθούσε την εκτέλεσή της».
Το κεντρικό έκθεμα του I am Witch είναι ένα αυτοσχέδιο μνημείο με 4.000 κομμάτια υφάσματος ραμμένα και ζωγραφισμένα στο χέρι, σε κάθε ένα από τα οποία αναγράφεται το όνομα μιας γυναίκας που βρέθηκε στα ιστορικά αρχεία που αφορούν τις δίκες των μαγισσών. Μάλιστα, περισσότερες από χίλιες γυναίκες ανά τον κόσμο συνέβαλαν στη δημιουργία του συγκεκριμένου εκθέματος.
Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης διαδραστικές εγκαταστάσεις, πίνακες, μικρά φιλμ και αφηγήσεις (ενώ πλούσιο υλικό και προτάσεις για διάβασμα και επιμόρφωση μπορεί να βρει κανείς και στο site της οργάνωσης).